มายาบรรณาการ นิยาย บท 29

ความต้องการทางร่างกายมิอาจหยุดยั้งบทเสน่หา สองร่างสอดประสานกลมกลืน เสียงร้องครวญครางกับจังหวะเอวสอบเร่งขยับบอกได้ถึงอณูความสุขที่ล้นปรี่ เขาโหยหาเธอและเธอก็ต้องการเขา

พลอยขวัญทำตามเสียงหัวใจของตนเองเรียกร้อง วินาทีนี้ไม่มีคนอื่นให้คิดถึง จะมีก็แต่เพียงเขาและเธอ หญิงสาวตวัดเรียวแขนสอดเข้าที่เอวหนาโอบรัดไว้แนบแน่น นายหัวกรินกอดกระชับวงแขนของตัวเองให้แน่นขึ้นเช่นกัน จวบจนกระทั่งทั้งคู่เดินก้าวผ่านปลายทางสีรุ้ง กับเหงื่อเม็ดโตที่ผุดออกมา

หญิงสาวซบหน้าลงบนอกของชายหนุ่ม เขาช้อนอุ้มเธอลงอ่างอาบน้ำไปด้วยอีกครั้งทั้งชุดนอน กับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แลกกับค้อนวงใหญ่ของหญิงสาว

“อาบน้ำกันนะ”

“พลอยบอกว่าต้องไปทำกับข้าว มีเวลาไม่นาน คุณยังจะเล่น”

“ฉันก็ใช้เวลาไม่นานนี่ ครั้งต่อไปก็คงไม่นาน ถ้าเธอร่วมมือเป็นอย่างดี”

“ไม่นะ” หญิงสาวลุกพรวดออกจากอ่างทันทีด้วยความอาย จะให้เขารู้ได้อย่างไรว่าสาวเรียบร้อยอย่างเธอเริ่มติดเซ็กส์เข้าไปแล้ว เมื่อก่อนเคยแต่แอบว่าศยามลที่ไม่รู้จักรักนวลสงวนตัว

หญิงสาววิ่งออกจากห้องน้ำมาถึงในห้อง รีบคว้าเสื้อคลุมมาสวมพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“ฮ่าๆๆ” เสียงร้องของคนแกล้งดังตามหลังไปติดๆ เขาไม่ได้ตามเธอไปเพราะร่างกายอยากพักเต็มทน ได้แต่รีบอาบน้ำ หลังจากที่ใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีเขาก็เดินออกมา แต่ก็ไม่เจอหญิงสาวร่วมห้องอีกคนเสียแล้ว

ชายหนุ่มล้มตัวลงนอนบนเตียงทั้งชุดคลุม ความเหนื่อยล้าง่วงงุนดึงเปลือกตาให้ปิดลงเพียงไม่กี่นาที

“พี่พลอยขา....”

เสียงใสแจ๋วของเด็กเรียกให้พลอยขวัญหันกลับไปมอง ปะการังยังคงทำตามข้อตกลง เมื่ออยู่กับคนอื่นสาวน้อยจะเรียกพลอยขวัญว่าพี่พลอย แต่พอตกช่วงกลางคืนสาวน้อยมักอ้อนให้หญิงสาวไปนอนด้วยบนเตียงและเล่านิทานให้ฟัง จบลงที่นอนด้วยกันทุกคืน พลอยทำให้ป้านอมที่แก่มากแล้วได้พักบ้าง

หญิงสาวอยู่ในชุดใหม่เรียบร้อยกำลังปรุงอาหารอยู่ในครัว ใบหน้าของเธอยังเจือด้วยรอยยิ้มเสมอ สาวน้อยในชุดนอนวิ่งอุ้มตุ๊กตาตัวโปรดมาโอบรอบเอวหญิงสาวเอาไว้ด้วยมือข้างเดียวที่เหลืออยู่ จมูกเล็กๆ ซุกซนไม่ต่างจากผู้เป็นพ่อซุกไซ้อยู่บนเอวของพลอยขวัญ

“ตื่นแล้วหรือคะ”

พลอยขวัญแกะมือเล็กออกจากรอบเอวแล้วย่อตัวลงนั่งยองๆ กดจมูกลงบนพวงแก้มใส

“อี๋! เหม็นจัง ทำไมไม่แปรงฟันก่อนคะ เป็นคนเก่งต้องทำยังไงน้า” หญิงสาวแกล้งย่นจมูกบอก เธอกำลังฝึกให้ปะการังช่วยเหลือตัวเอง ไม่ต้องรอป้านอมไปช่วยทุกอย่างตั้งแต่อาบน้ำแต่งตัว

“ก็แม่พลอ...” หญิงสาวยกนิ้วขึ้นจุ๊ปากก่อนที่สาวน้อยจะหลุดชื่อเธอออกมา ยิ่งตอนนี้นายหัวอยู่ก็ยิ่งต้องระวังเข้าไปใหญ่ ถ้าเขารู้เธอจะกล้ามองหน้าเขาได้อย่างไรกัน

“ชูว์ อย่าค่ะ...ต้องเรียกว่าพี่พลอย” หญิงสาวย้ำ ปะการังยิ้มโชว์ฟันขาวอย่างอายๆ ที่เธอเผลอลืมตัวอีกแล้ว สาวน้อยเอียงหน้ากระซิบเบาๆ ที่ข้างหู

“ก็ปะการังตกใจที่ตื่นมาไม่เห็นแม่พลอย” หญิงสาวอมยิ้ม ลุกไปหยิบจานขนมปังเนยกระเทียมที่เธอเตรียมไว้ให้สาวน้อยดู