มายาบรรณาการ นิยาย บท 30

พลอยขวัญวางจานสปาเก็ตตี้ลงบนโต๊ะ เดินเลี่ยงไปหยิบฝาครอบกรุผ้าลูกไม้สีหวานมาครอบไว้ เธอไม่ลืมทำเผื่อชายหนุ่มเจ้าของบ้านด้วยอีกคน เดาว่าหนุ่มลูกครึ่งอย่างเขาคงจะชอบทาน

จากนั้นเธอก็เดินเลี่ยงขึ้นข้างบน เสียงใสแจ๋วร้องออกมาอย่างดีใจเมื่อเห็นพลอยขวัญก้าวเข้ามาในห้อง นุ่มนิ่มสาวใช้คนดูแลปะการังก็เพิ่งเดินออกไป

“แม่พลอยขา!” สาวน้อยร้องเรียก ชูมือเล็กขึ้น

พลอยขวัญย่อตัวลงโอบเอวตามเสียงเรียกร้อง กดจมูกหนักลงบนพวงแก้มใส กลิ่นครีมอาบน้ำเด็กหอมละมุนเรียกให้หญิงสาวกดจมูกหนักลงซ้ำอีกหลายครั้ง

“อืมๆ หอมๆๆ ลูกสาวคนเก่งของใครนะ เก่งที่สุดเลย แต่งตัวเองด้วยใช่ไหมคะเนี่ย”

สาวน้อยยืดอกพยักหน้ารับอย่างภูมิอกภูมิใจ เมื่อก่อนอาจจะไม่เคยสักครั้งที่ต้องแต่งตัวเอง

“แม่พลอยรักไหมคะ”

“รักสิคะ”

“ถ้าอย่างนั้นแม่พลอยต้องอยู่ที่นี่ตลอดไปนะคะ”

พลอยขวัญย่อตัวนั่งลง มือข้างหนึ่งโอบเอวอวบๆ ของสาวน้อยเอาไว้หลวมๆ “เด็ก” อย่างไรก็คือผ้าขาวอยู่วันยังค่ำ เมื่อเวลานี้ฟ้ากำหนดมาให้เธอเป็นจิตรกร เธอก็จะปั้นแต่งสิ่งดีงามให้ผ้าขาวผืนนี้เปื้อนรอยยิ้มและความรัก

“แม่พลอยก็มีงานของแม่พลอยค่ะ อีกไม่นานแม่พลอยก็จะต้องกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง แล้วปะการังเองก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเองเหมือนกัน เป็นเด็กดีของป๊ากับยายนอม ตั้งใจเรียนหนังสือ แล้วก็พูดจาเพราะๆ กับผู้ใหญ่นะคะ”

ปะการังหน้าเบ้เหมือนจะร้องไห้ เพราะเธอเพิ่งจะรับรู้ความรู้สึกของการมีแม่สักครั้ง แต่อีกไม่นานแม่พลอยก็จะจากไปเหมือนแม่ของเธอ คนที่ป๊าบอกว่าถ้าเธอเป็นเด็กดี แม่จะลงมาจากดาวอังคาร

พลอยขวัญส่งยิ้มอ่อนโยนให้อีกครั้ง ยกมือข้างหนึ่งลูบผมสาวน้อยเบาๆ “แต่แม่พลอยไม่ได้ย้ายไปอยู่ดาวอังคารนะคะ แม่พลอยไปกรุงเทพฯ เวลาน้องปะการังไปกรุงเทพฯ เราก็จะได้เจอกัน หรือไม่เวลาแม่พลอยว่าง แม่พลอยจะนั่งเครื่องลงมากอดให้ฉ่ำปอดเลยดีไหม”

สาวน้อยทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ แต่พลอยขวัญก็ยกนิ้วก้อยเกี่ยวสัญญา สิ่งเดียวที่เป็นสะพานเชื่อมต่อระหว่างเด็กกับผู้ใหญ่ และมันก็ได้ผลทุกครั้งกับสาวน้อยคนนี้

“แม่พลอยจะไม่หายไปแน่ๆ ใช่ไหมคะ” สาวน้อยถามย้ำอีกครั้ง

“จริงสิคะ”

ปะการังชูนิ้วก้อยสั้นป้อมขึ้นอีกครั้ง คราวนี้พลอยขวัญถึงกับหัวเราะร่วนออกมา ถ้าจนถึงวันที่เธอจะกลับเธอจะจำสัญญาระหว่างสาวน้อยคนนี้ได้หมดหรือเปล่านะ

“อะไรคะ”

“แม่พลอยต้องสัญญาว่าจะมางานวันแม่ที่โรงเรียนของปะการังทุกปี ปะการังอยากมีแม่ให้กราบเหมือนอย่างปีนี้ วันแม่ที่แม่พลอยไปโรงเรียนกับปะการัง วันนี้เพื่อนก็เลิกล้อแล้วด้วย”

“เอ่อ” หญิงสาวอึกอัก สาวน้อยที่รอลุ้นคำตอบถึงกับน้ำตาร่วงเผาะอาบสองข้างแก้ม บอกออกมาเสียงเครือ

“นั่นไง...แม่พลอยไม่รักหนู แม่พลอยจะไปแล้วไม่กลับมาอีก”