มายาบรรณาการ นิยาย บท 31

สาวน้อยเอียงแก้มยุ้ยให้คนเป็นพ่อหอมอีกครั้ง ชายหนุ่มกดจมูกหนักย้ำๆ หลายครั้ง เรียกเสียงร้องเอิ๊กอ๊ากจากปากของสาวน้อยเสียงดังลั่น เพราะจั๊กจี้ตอไรหนวดข้างที่เหลือที่นายหัวหนุ่มจงใจเก็บไว้แกล้งยั่วหญิงสาวให้อาย พร้อมกับวิ่งหนีรอบๆ ตัวพลอยขวัญ ผู้เป็นพ่อก็ไล่จับอย่างนึกสนุก เสียงหัวเราะใสๆ พลอยทำให้พลอยขวัญหัวเราะขำอย่างมีความสุขไปด้วย

“มานี่...มาให้ป๊าหอมเลย...”

“อ๊าก....อย่า...กรี๊ดดด” สาวน้อยร้องเสียงดังวิ่งหนี

“อย่าหนีนะ” ชายหนุ่มแกล้งกางแขนดักทาง

“แม่พลอยขา...ช่วยปะการังด้วย” สาวน้อยหลุดคำพูดเรียกชื่อพลอยขวัญออกมา วิ่งกลับไปซ่อนด้านหลังของหญิงสาว นายหัวหนุ่มยิ้มพอใจ เดินเข้าไปหาพร้อมกับวาดมือต้อนสาวน้อย

“ปล๊อย...”

“กรี๊ดดดย้า...อั๊ก...ฮ่าๆๆๆ” สาวน้อยร้องเสียงใส ไม่ใช่เสียงตกใจ แต่เป็นเสียงของเด็กที่กำลังสนุกสุดเหวี่ยง นานเท่าใดแล้วที่เขาไม่ได้เห็นลูกสาวหัวเราะอย่างมีความสุขอย่างนี้

เสียงหัวเราะดังๆ ไม่ขาดช่วงจนสาวน้อยหอบฮึกๆ คนเป็นพ่อก็ยังไม่ยอมหยุดวิ่งไล่ ในที่สุดก็เป็นพลอยขวัญเองที่ทนเห็นแม่สาวร่างป้อมหอบเหนื่อยไม่ไหว

“หยุดก่อนเถอะค่ะ ลูกไม่ไหวแล้ว เดี๋ยวหายใจไม่ทัน” คำว่าลูกหยุดขาของชายหนุ่มได้ชะงัก เขาเงยหน้ามองคนพลั้งปากพูดแววตาเป็นประกาย หากแต่อีกคนกลับไม่ได้เห็น เธอหลุบสายตาต่ำมองพื้นด้วยความอายที่กล้าพูดคำนี้ออกมาได้เต็มปาก

คนหัวเราะเอิ๊กอ๊ากเมื่อครู่หยุดมองงงๆ เธอทำอะไรผิด ทำไมทุกอย่างถึงได้ดูเงียบงันเพียงไม่กี่นาที สาวน้อยเดินคอตกมาหาพลอยขวัญแทนที่จะวิ่งไปหาบิดาเหมือนอย่างเคย

“หนูทำอะไรผิดคะ” สาวร่างป้อมถามเสียงอ่อย คำนั้นทำให้คนฟังทั้งคู่ต่างก่นด่าตัวเอง อีกคนก็ดีใจจนมากเกินเหตุ ส่วนอีกคนก็อายเกินปกติ

พลอยขวัญกดจมูกลงบนไรผมนุ่มอย่างปลอบโยน ส่งรอยยิ้มบางให้คนถามพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ

“หนูไม่ได้ทำอะไรผิดหรอกค่ะ แต่ถ้าวิ่งมากเดี๋ยวจะเหนื่อยแล้วจะจุก หนูกำลังทานข้าวด้วย ต้องกลับมาทานข้าวให้หมดก่อนนะคะคนเก่ง” หญิงสาวก้มลงกระซิบอธิบายด้วยเหตุผล พอได้ยินอย่างนั้นสาวน้อยค่อยยิ้มออก

“ถ้าอย่างนั้นเล่นเวลาอื่นได้ใช่ไหมคะ”

“ได้ค่ะ แต่ต้องหลังจากที่หนูทำการบ้านคณิตศาสตร์เสร็จก่อน” หญิงสาวพยายามฝึกวินัยประจำวันให้สาวน้อย

“หนูเรียกแม่พลอย ป๊าไม่เห็นว่าเลย หนูขอเรียกตลอดได้ไหมคะ”

“ไม่ได้ค่ะ เราตกลงกันแล้วนะ”

“แต่ว่า...” สาวน้อยจะค้าน

“คนเก่งของแม่พลอยต้องเชื่อฟังหรือเปล่านะ”

“ค่ะ” สาวน้อยรับคำเสียงอ่อย

“กระซิบกระซาบอะไรกันครับ ขอป๊ารู้ด้วยคนได้หรือเปล่า” ชายหนุ่มที่กำลังหาช่องจังหวะแทรกถามขึ้น ย่อตัวลงข้างๆ ลูกสาวข้างหน้าเก้าอี้ที่พลอยขวัญนั่ง

สาวน้อยส่ายหน้าหวือ ใช้มืออวบๆ ปิดปากเอาไว้อย่างมีพิรุธ คนเป็นพ่อเหมือนรู้ทันดักทางเอาไว้ เผื่อสายตาคมกริบของเขาจับจ้องดวงหน้าหวานจับพิรุธด้วยอีกคน