มายาบรรณาการ นิยาย บท 32

ชายหนุ่มกลุ่มใบหน้าของหญิงสาวเอาไว้จ้องนิ่ง บอกย้ำอีกครั้ง “ฉันจะไม่ถามเธออีกว่าเธอเป็นใคร ฉันจะรอวันที่เธอยอมเปิดปากบอกด้วยตัวเอง”

หญิงสาวโผเข้าหาอ้อมกอดอบอุ่นตรงหน้าแทนคำตอบ จะให้บอกได้อย่างไรว่าเธอก็อยากเป็นไอฝนให้เขา เธอบอกได้เต็มปากว่ารักต้นไม้ต้นนี้ รักตั้งแต่รากจนกระทั่งไปถึงลูกผล อยากเห็นผลผลิตแห่งความสุขทุกเมื่อเชื่อวัน

แต่ที่เธอละลายใจคือเรื่องราวที่ปิดบังเอาไว้ ถ้าเกิดวันหนึ่งเขารู้ว่าเธอเป็นแค่เด็กรับใช้ไม่ใช่คู่หมั้นของเขา เขาจะโกรธเธอมากแค่ไหน

ชายหนุ่มลูบผมสลวยแผ่วเบา ความชิดใกล้ร่างนุ่มนิ่ม กลิ่นกายหอมเหมือนกลิ่นกุหลาบทำให้เขาไม่สามารถระงับจิตใจไม่ให้ล่วงเกินคนตรงหน้าได้ ผู้หญิงที่เขาโหยหาตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาได้

ใบหน้าคมเข้มโน้มเข้าหาใบหน้าหวานช้าๆ กดริมฝีปากอุ่นสัมผัสกับริมฝีปากบางตรงหน้า เปิดปากที่เผยอน้อย ๆ ส่งปลายลิ้นทักทายสัมผัสแผ่วเบากับเรียวลิ้นเล็ก หญิงสาวขนลุกซู่ไปทั้งร่างกาย มือสองข้างอ่อนแรงทิ้งลงข้างไม่ขัดขืนหรือโต้แย้งใดๆ รู้ดีว่า...กายและใจของเธอนั้นไม่เคยคิดปฏิเสธสัมผัสอ่อนโยนของเขาเลย

เป็นนานริมฝีปากหนายังแทะเล็มดูดชิมความหวานจากริมฝีปากบาง หญิงสาวอ่อนแรงลงเรื่อยเหมือนจะทรงตัวไม่อยู่ เรียกสติสุดท้าย ส่งเสียงอู้อี้ประท้วงการรุกราน ผลักอกหนาของเขาออก

ชายหนุ่มจำยอมถอนริมฝีปากออกอย่างแสนเสียดาย พลอยขวัญสูดลมหายใจลึกเข้าปอด เมื่อนายหัวกรินปลดปล่อยริมฝีปากของเธอให้เป็นอิสระ แต่ถึงอย่างนั้น...ลมหายใจอุ่นของเขายังวนเวียนรดรินอยู่ที่ข้างแก้มใสไม่ห่าง หัวใจของเธอเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ

“ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไรฉันถึงห้ามใจตัวเองไม่ได้สักครั้ง ทั้งที่สถานที่ไม่เหมาะสมนัก” ชายหนุ่มบอกอย่างรู้สึกผิด ผิดที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองจากร่างบางตรงหน้าได้สักครั้ง

พลอยขวัญพยายามปรับลมหายใจให้สม่ำเสมอเป็นปกติ ทั้งที่ใจเต้นตึกตักอย่างยินดี แต่เพราะความเป็นหญิงจำต้องซ่อนความรู้สึกบางอย่างที่ไม่สามารถแสดงออกมาไม่ให้เขาเห็นได้ ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะเกิดความรู้สึกแบบนี้กับใครทั้งอิ่มเอมและเป็นสุขที่ได้อยู่ใกล้

หากแต่ความเขินอายก็มีมากกว่า... หญิงสาวพยายามปรับน้ำเสียงให้ราบเรียบเปลี่ยนเรื่องไป

“เอ่อ...พลอยต้องไปสอนหนังสือน้องปะการังแล้วค่ะ”

“คุณใช้คำแทนตัวว่าพลอยกับฉัน แต่ไปนี้พลอยแทนตัวอย่างนี้กับฉันได้ไหม รู้สึกว่าชื่อนี้เป็นตัวตนจริงๆของเธอ” หญิงสาวหลบสายตา

ชายหนุ่มเชยคางของเธอให้หันกลับมาสบตาอีกครั้ง “แล้วก็ให้น้องปะการังเรียกแม่พลอยทุกครั้งไม่ต้องแอบแล้ว ฉันชอบที่จะได้ยินและเห็นน้องปะการังมีความสุข” นายหัวหนุ่มบอกเสียงนุ่มจ้องลึกในแววตาหวาน จนหญิงสาวนึกหมั่นไส้ ได้คืบ...ขอศอกทุกที

“เอ่อ พลอยไปก่อนดีกว่าค่ะ ไม่อยากให้นักเรียนต้องรอนาน” หญิงสาวบอกอย่างเอียงอาย เธอไม่ได้คิดปฏิกิริยาตั้งรับฉากหวานของเขาเอาไว้ ผู้ชายอะไร บทจะหวานก็แทบละลายหัวใจ

“ฉันต่อคิวนะ พลอยยังโกนหนวดให้ไม่เสร็จเลย” ยิ่งเห็นอีกคนอายน่ารักคนอยากแกล้งก็ยิ่งเอาใหญ่ หญิงสาวค้อนตาคว่ำก่อนที่จะเดินออกไป ปล่อยให้อีกคนหัวเราะร่วนอย่างมีความสุขตามหลัง

“ฉันหมายถึง...เธอจะไม่ห่วงสามีคนนี้เลยหรือ” คำว่าสามีที่หลุดออกมาจากปากของเขาเหมือนหมัดหลุนๆ ซัดเปรี้ยงเข้าที่ดวงหน้าหวาน ความรู้สึกข้างในวิ่งมาจุกที่ลำคอ หายใจติด มือเย็นวาบ ตัวแข็งทื่อ เหมือนอาการของคนที่กำลังจะขาดอากาศหายใจ พอตั้งสติได้พลอยขวัญ

“คะ!”

ชายหนุ่มกระหวัดมือรวบเอวบางของคนทำงงเหลอหลายกขึ้น อกหยุ่นอวบอิ่มแนบแน่นกับแผงอกของเขา กดจมูกลงบนพวงแก้มสีระเรื่อย้ำๆ ภายใต้เสียงลมหายใจประสานเต้นรัวราวกลองที่กำลังโหมสะบัดชัย

“ฉันมาตามเมียไปนอน เวลานี้เป็นของฉันนะ” ชายหนุ่มบอกเสียงหนัก ก้มหน้ากระซิบข้างหูหญิงสาว “ฉันนอนคนเดียวไม่หลับ...ทุกอย่างมันตื่นรอเธอกล่อม”

“อ๊าย พูดไม่อายปาก หื่นได้ตลอดเวลา” พลอยขวัญหลบอายบ่นงึมงำ นายหัวหนุ่มซ่อนยิ้มร้าย

“พลอยว่าอะไรนะ...ฟังไม่ถนัด อยากได้ยินชัดๆ อีกที”

“พลอยเอาของไปเก็บ แล้วคุณเองก็กลับไปนอนได้แล้วนะคะ” พลอยขวัญเปลี่ยนเรื่อง แต่ก็ยังหลบหน้ากลบความเขินอาย เดินลิ่วๆ ลงบันไดไป อีกคนก็ไม่รอช้าตามลงไปเหมือนกัน