มายาบรรณาการ นิยาย บท 32

ชายหนุ่มกลุ่มใบหน้าของหญิงสาวเอาไว้จ้องนิ่ง บอกย้ำอีกครั้ง “ฉันจะไม่ถามเธออีกว่าเธอเป็นใคร ฉันจะรอวันที่เธอยอมเปิดปากบอกด้วยตัวเอง”

หญิงสาวโผเข้าหาอ้อมกอดอบอุ่นตรงหน้าแทนคำตอบ จะให้บอกได้อย่างไรว่าเธอก็อยากเป็นไอฝนให้เขา เธอบอกได้เต็มปากว่ารักต้นไม้ต้นนี้ รักตั้งแต่รากจนกระทั่งไปถึงลูกผล อยากเห็นผลผลิตแห่งความสุขทุกเมื่อเชื่อวัน

แต่ที่เธอละลายใจคือเรื่องราวที่ปิดบังเอาไว้ ถ้าเกิดวันหนึ่งเขารู้ว่าเธอเป็นแค่เด็กรับใช้ไม่ใช่คู่หมั้นของเขา เขาจะโกรธเธอมากแค่ไหน

ชายหนุ่มลูบผมสลวยแผ่วเบา ความชิดใกล้ร่างนุ่มนิ่ม กลิ่นกายหอมเหมือนกลิ่นกุหลาบทำให้เขาไม่สามารถระงับจิตใจไม่ให้ล่วงเกินคนตรงหน้าได้ ผู้หญิงที่เขาโหยหาตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาได้

ใบหน้าคมเข้มโน้มเข้าหาใบหน้าหวานช้าๆ กดริมฝีปากอุ่นสัมผัสกับริมฝีปากบางตรงหน้า เปิดปากที่เผยอน้อย ๆ ส่งปลายลิ้นทักทายสัมผัสแผ่วเบากับเรียวลิ้นเล็ก หญิงสาวขนลุกซู่ไปทั้งร่างกาย มือสองข้างอ่อนแรงทิ้งลงข้างไม่ขัดขืนหรือโต้แย้งใดๆ รู้ดีว่า...กายและใจของเธอนั้นไม่เคยคิดปฏิเสธสัมผัสอ่อนโยนของเขาเลย

เป็นนานริมฝีปากหนายังแทะเล็มดูดชิมความหวานจากริมฝีปากบาง หญิงสาวอ่อนแรงลงเรื่อยเหมือนจะทรงตัวไม่อยู่ เรียกสติสุดท้าย ส่งเสียงอู้อี้ประท้วงการรุกราน ผลักอกหนาของเขาออก

ชายหนุ่มจำยอมถอนริมฝีปากออกอย่างแสนเสียดาย พลอยขวัญสูดลมหายใจลึกเข้าปอด เมื่อนายหัวกรินปลดปล่อยริมฝีปากของเธอให้เป็นอิสระ แต่ถึงอย่างนั้น...ลมหายใจอุ่นของเขายังวนเวียนรดรินอยู่ที่ข้างแก้มใสไม่ห่าง หัวใจของเธอเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ

“ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไรฉันถึงห้ามใจตัวเองไม่ได้สักครั้ง ทั้งที่สถานที่ไม่เหมาะสมนัก” ชายหนุ่มบอกอย่างรู้สึกผิด ผิดที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองจากร่างบางตรงหน้าได้สักครั้ง

พลอยขวัญพยายามปรับลมหายใจให้สม่ำเสมอเป็นปกติ ทั้งที่ใจเต้นตึกตักอย่างยินดี แต่เพราะความเป็นหญิงจำต้องซ่อนความรู้สึกบางอย่างที่ไม่สามารถแสดงออกมาไม่ให้เขาเห็นได้ ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะเกิดความรู้สึกแบบนี้กับใครทั้งอิ่มเอมและเป็นสุขที่ได้อยู่ใกล้

หากแต่ความเขินอายก็มีมากกว่า... หญิงสาวพยายามปรับน้ำเสียงให้ราบเรียบเปลี่ยนเรื่องไป

“เอ่อ...พลอยต้องไปสอนหนังสือน้องปะการังแล้วค่ะ”

“คุณใช้คำแทนตัวว่าพลอยกับฉัน แต่ไปนี้พลอยแทนตัวอย่างนี้กับฉันได้ไหม รู้สึกว่าชื่อนี้เป็นตัวตนจริงๆของเธอ” หญิงสาวหลบสายตา

ชายหนุ่มเชยคางของเธอให้หันกลับมาสบตาอีกครั้ง “แล้วก็ให้น้องปะการังเรียกแม่พลอยทุกครั้งไม่ต้องแอบแล้ว ฉันชอบที่จะได้ยินและเห็นน้องปะการังมีความสุข” นายหัวหนุ่มบอกเสียงนุ่มจ้องลึกในแววตาหวาน จนหญิงสาวนึกหมั่นไส้ ได้คืบ...ขอศอกทุกที

“เอ่อ พลอยไปก่อนดีกว่าค่ะ ไม่อยากให้นักเรียนต้องรอนาน” หญิงสาวบอกอย่างเอียงอาย เธอไม่ได้คิดปฏิกิริยาตั้งรับฉากหวานของเขาเอาไว้ ผู้ชายอะไร บทจะหวานก็แทบละลายหัวใจ

“ฉันต่อคิวนะ พลอยยังโกนหนวดให้ไม่เสร็จเลย” ยิ่งเห็นอีกคนอายน่ารักคนอยากแกล้งก็ยิ่งเอาใหญ่ หญิงสาวค้อนตาคว่ำก่อนที่จะเดินออกไป ปล่อยให้อีกคนหัวเราะร่วนอย่างมีความสุขตามหลัง