มายาบรรณาการ นิยาย บท 39

หญิงสาวจึงหยิกหมับเข้าที่หัวไหล่คนพูดอย่างหมั่นไส้ “หวงไม่เข้าเรื่อง คนงานในไร่ทั้งนั้น”

“อยากจะควักลูกตาพวกนั้นออกด้วยซ้ำ”

“เป็นเจ้านายประสาอะไรคะ ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย”

“คุณไม่อยากจะหวงผิวสวยๆ ของคุณให้ผมเห็นคนเดียวหรือ หรืออยากให้คนอื่นชื่นชม” คนตัวโตแกล้งโอดเหมือนน้อยใจเพียงเพราะอยากให้ภรรยาง้อ

หญิงสาวหันมายิ้มให้กับคนหน้าตึง ก่อนจะยกลำแขนเรียวบางโอบรอบคออีกฝ่าย ไล้ปลายนิ้วเรียวเบาๆ ที่ท้ายทอย นวดคลึงอย่างเอาใจ

“โธ่! คุณสามีขา...จะมีใครน่ารักเท่าคุณสามีของพลอยอีกล่ะคะ คนอะไรทั้งหล่อ แถมกำลังแขนก็ดี...แข็งแรงอุ้มพลอยได้สบาย แล้วยังดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี พลอยไม่ได้แค่รักคุณนะคะ แต่พลอยหลงคุณเข้าให้แล้ว”

“อย่ามาทำอ้อนหน่อยเลย”

แทนคำพูดหญิงสาวเขย่งปลายเท้าหอมแก้มสากด้วยไรเครา เมื่อมีครูดีมาสอนบทเรียนรักหลายวัน นักเรียนคนสวยก็กล้าแสดงออกมากขึ้น จนครูปลาบปลื้มกับความหัวไวของศิษย์สาว และในจังหวะที่ชายหนุ่มกำลังก้มลงเพื่อมอบรางวัลให้กับภรรยาคนสวยนั้นเอง คนบนเวทีก็เหลือบสายตามาเห็นฉากหวานเข้าเสียก่อน

“จะหวานให้ทะเลจืดเลยใช่ไหมครับ ตาผู้ชายแถวนี้จะลุกเป็นไฟแล้วนะครับ” กริชน้องชายของเขาเดินเข้ามาทัก

กริชออกไปเล็กน้อยที่ได้เห็นหน้าพี่สะใภ้ของตัวเอง แปลกใจกับใบหน้าเจ้าสาวที่ไม่เหมือนอย่างเคยเห็นในภาพข่าว แต่เขาก็ยังไม่กล้าถามให้มากความ แต่ที่แน่ๆ เธอเป็นพี่สะใภ้ที่สามารถมัดใจพี่ชายของเขาได้เพียงแค่เดือนเดียวได้ ทั้งที่ตลอดเวลา 5 ปีที่ผ่านมา นายหัวกรินปิดกั้นหัวใจตัวเองอย่างแน่นหนา

“ขอความกรุณาหยุดความหวานสักครู่นะครับ หวานเรี่ยราดแบบนี้เดี๋ยวกุ้งหอยปูปลาในทะเลจะเป็นเบาหวานเสียก่อน คุณแม่ให้เอาของขวัญมาให้พี่สะใภ้ของผม ท่านยังไม่กลับจากฝรั่งเศสเลย ฝากบอกพี่ว่าให้พาขึ้นไปจัดงานที่กรุงเทพฯ อีกรอบ” กริชแหย่คู่บ่าวสาวอีกครั้ง

นายหัวหนุ่มยื่นมือไปรับกล่องของขวัญจากน้องชาย หน้าอย่างแปลกใจ “ไหนบอกว่าติดงาน”

“ก็มาได้แล้วไง กรุงเทพฯ ตรัง กระบี่นั่งเครื่องมาแป๊บเดียว ไม่เหมือนพี่หรอก เอาช้างมาฉุดก็ไม่ยอมไป” คนเป็นน้องยกไหล่บอกกวนๆ

“บอกว่างานยุ่งๆ”

“โอเคๆ...แล้วพี่จะไม่แนะนำเจ้าสาวของพี่เลยหรือ” พอมองหน้าหญิงสาวชัดๆ กริชก็ถึงบางอ้อลากเสียงยาวไม่รอให้คนเป็นพี่แนะนำ

“อ้อ....คุณนางแบบเครื่องเพชรที่พี่มองตาค้างคืนนั้นน่ะเอง ไม่น่าละ...พี่ถึงได้...” ชายหนุ่มบอกอย่างยินดี จนคนเป็นพี่กลัวน้องจะหลุดความลับออกมารีบดักทาง

“อย่ามาทำเป็นรู้มาก พลอยนี่น้องชายของผม เป็นผู้บริหารโรงแรมที่คุณเดินแบบวันนั้นน่ะแหละ แล้วก็ที่นี่ด้วย” พลอยขวัญอึ้งอีกครั้ง

นับตั้งแต่รู้จักเขามา เพิ่งจะมีช่วงหลังจากจดทะเบียนสมรสที่เธอได้รู้จักเขามากขึ้น ถ้าเธอรู้มาก่อนเธอคงไม่จดทะเบียนกับเขาง่ายๆ อย่างนี้ เพราะถ้าเรื่องนี้ถึงหูศยามล คนที่จะลำบากที่สุดก็คือเธอ