มายาบรรณาการ นิยาย บท 40

นายหัวหนุ่มมองหน้าภรรยาสาวอย่างชั่งใจ ในที่สุดเขาก็ยอมเดินกลับมาโอบเอวพลอยขวัญ กดจมูกลงบนไรผม ก่อนที่จะเล่าคร่าวๆ ถ้าไม่บอกเธอให้รู้และระวังตัว เขาอาจต้องห่วงหน้าพะวงหลัง เพราะถ้าเขาไม่บอกเธอก็คงสงสัยไม่จบ เพราะเขาไม่ชอบการโกหกและไม่อยากปิดบังอะไรใคร

“คุณจำได้ไหมที่ผมบอกว่ามีคนลักลอบนำปาล์มในลานไปขาย ครั้งนั้นผมจับต้นตอไม่ได้ แต่คราวนี้ผมวางแผนอย่างรัดกุม และใช้งานของเรามาบังหน้า ผมขอโทษที่ต้องทำแบบนี้กับงานแต่งงานที่บอกว่าตั้งใจจะให้คุณ แต่สัญญาว่าจะไปจัดงานแต่งที่กรุงเทพฯ ให้อย่างสมเกียรติ”

“พลอยเข้าใจค่ะ”

“ผมไปนะ”

“ระวังตัวด้วยนะคะ”

หลังจากที่นายหัวหนุ่มออกไปบรรยากาศข้างนอกก็ยังครึกครื้นเหมือนเดิม ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะนายหัวกรินเลี่ยงที่จะไม่ใช้รถคันประจำของเขาเพื่อหลีกเลี่ยงจุดสนใจ

การดื่มกินยังดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ยิ่งดึกอากาศยิ่งเย็นลง บรรยากาศยิ่งสนุกสนานครึกครื้นแต่มันช่างสวนทางกับใจของพลอยขวัญตอนนี้ คนงานบางคนเมาได้ที่ขึ้นไปร้องรำทำเพลงกันบนเวทียกพื้นสนุกสนานจนได้ยินเสียงมาถึงบ้านหลังที่เธอพัก

หญิงสาวเดินวนไปเวียนมาอยู่หลายรอบ ปะการังคงโดนคนเป็นพ่อสั่งให้ไปนอนอีกเรือนกับป้านอม จนกระทั่งตีสี่ที่เธอทนถ่างตารอเขา ในที่สุดเธอก็ทนแรงโน้มถ่วงของโลกที่ถ่วงเปลือกตาหนักอึ้งของเธอลง คอที่พยายามรั้งให้ตรงพับลงข้างหมอนอิงบนโซฟาเบทที่เธอนั่งอ่านหนังสือรอเพราะความเหนื่อยล้ามาทั้งวัน

หญิงสาวรู้สึกตัวตื่นอีกทีตอนที่นอนข้างๆ ยวบลง เธอรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างดิ้นงุดๆ บริเวณเอวและสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่รดรินต้นคอของเธออยู่

พอเปิดเปลือกตาขึ้นมองเธอก็เห็นเขานั่งอยู่ปลายขา มือของเขากำลังช้อนอุ้มตัวเธอเข้าในวงแขน

“กลับมาแล้วหรือค่ะ”

“ทำไมไม่ไปนอนบนที่นอนครับ นั่งหลับอย่างนี้เมื่อยตัวแย่เลย” ชายหนุ่มไม่ตอบเธอ แต่ถามเสียงนุ่มอ่อนโยน ปลายจมูกโด่งยังคลอเคลียสูดดมความหอมที่แก้มนวลครั้งแล้วครั้งเล่า

“คุณปลอดภัยใช่ไหม” พลอยขวัญถามอู้อี้อีกประโยค

“ครับ ไปนอนกันเถอะ” เขาตอบรับเบาๆ และชวนเธอเข้านอน แต่ไม่ทันที่หญิงสาวจะได้ตอบ ร่างของเธอก็ลอยหวือมาอยู่ที่เตียงในเวลารวดเร็ว เพราะเขาใช้ขาไม่กี่ก้าวก็เดินมาถึงเตียงกว้าง พร้อมกับทิ้งตัวลงทับเอาไว้

“หนัก” หญิงสาวบ่นอุบ แต่ก็ไม่วายถามสิ่งที่เธอทนเขาอย่างห่วงใย “เรียบร้อยดีไหมคะ”

“เรียบร้อยครับ เป็นไปอย่างที่ผมคิดไว้ไม่มีผิด”

“ยินดีด้วยนะคะ พลอยภูมิใจจัง”

“ไม่มีรางวัลหรือครับ”

หญิงสาวเอียงหน้าหลบซ่อนอาย ตอบออกมาอ้อมแอ้ม “คุณอยากได้อะไรคะ พลอยให้คุณได้ทุกอย่าง”

“ถ้างั้น...ผมขอชุดใหญ่ พรุ่งนี้ไม่ต้องออกจากห้องก็แล้วกัน ให้แล้วอย่าคืนคำนะ”

“อร๊าย ผู้ชายหื่น”

“ผมเหลืออีกหลายวิธีนะ...จะลองเลยมั้ย” ชายหนุ่มก้มลงกระซิบเสียงนุ่มยั่วหญิงสาว ขบเม้มติ่งหูหยอกเย้า มือหนายังคงแตะไต่วนเวียนอยู่บนสะโพกกลมกลึงกับหน้าท้องเนียนเรียบ

“ยิ่งว่ายิ่งหื่น” หญิงสาวต่อว่า พลอยทำให้คนแกล้งหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข

หลังจากทุกอย่างผ่านพ้นมาด้วยดี ไม่น่าเชื่อว่านนทภูมิที่นายหัวหนุ่มไว้ใจที่สุดจะเป็นคนทรยศเขา นายหัวหนุ่มรักเขาเหมือนคนในครอบครัว มอบหมายงานสำคัญให้จัดการแทนเขา ครั้งนี้ทำเอานายหัวหนุ่มถึงกับจุกอก ออกปากเอาเรื่องให้ถึงที่สุด

แต่พอจับคนร้ายได้ งานทั้งหมดก็ตกมาอยู่ที่นายหัวหนุ่มคนเดียว จากที่ยุ่งจนแทบไม่มีเวลาอยู่แล้ว มาถึงตอนนี้ภรรยาอย่างพลอยขวัญแทบจะไม่ได้เห็นเขาที่บ้าน จะมีเพียงบางวันที่เธอรู้สึกว่าเขากลับมานอนที่บ้าน แต่เขาก็ไม่ปลุกรบกวนเธอ

หากแต่เช้านี้กลับมีลำแขนแข็งแรงของเขาพาดอยู่ที่เอวของเธอ หญิงสาวยกคอมองแสงยามเช้าที่กำลังเกิดเงาจางๆ ส่องกระทบหน้าต่างกระจกบานใหญ่ หญิงสาวยกมือแตะลำแขนแกร่งที่โอบรัดไม่คลายออก

“กลับมาตอนไหนคะ วันนี้คุณจะออกไปทำงานตอนไหน” ชายหนุ่มกดจมูกซุกซอกคอนุ่มของภรรยาทั้งที่ตายังปิดสนิท ยังไม่ตอบคำถาม

“คุณอยากทานอะไรคะ พลอยจะได้ไปเตรียมไว้ให้”

“พลอยขวัญ!” ชายหนุ่มโพล่งออกมา แต่หญิงสาวคิดว่าเขากำลังเรียกชื่อของเธอ

“คะ” พลอยขวัญขานรับคิดว่าเขากำลังเรียกชื่อเธอ

“ผมอยากทานพลอยขวัญต่างหาก คุณช่วยเตรียมให้หน่อยสิ รสนุ่มๆ หวานติดลิ้น” ชายหนุ่มบอกเสียงอู้อี้ ริมฝีปากอุ่นเริ่มซุกซนขบเม้มติ่งหูนุ่มหยอกยั่ว