มายาบรรณาการ นิยาย บท 41

“เอาจริงๆ ค่ะ ไม่เล่น”

“ผมเคยพูดเล่นกับคุณหรือเปล่าล่ะ”

“ไม่เอาค่ะ พลอยต้องไปส่งลูกขึ้นรถไปโรงเรียน ปล่อยก่อนค่ะ”

“ดูสิ เมียยังไม่สนใจ ตลอดเดือนนี้เจอหน้ากันแทบไม่กี่ครั้ง” หญิงสาวเอียงหน้าจูบไรคางสากของเขาอย่างเอาใจ

“เวลานี้เป็นของลูกค่ะ ปล่อยพลอยก่อน” ชายหนุ่มยอมปล่อยแต่โดยดีทั้งที่แสนเสียดาย

“พลอย...” ชายหนุ่มเรียกอีกครั้ง

“คะ”

“ถ้าวันนี้ผมยอมเกงานสักวันจะได้นอนกอดเมียไหม เวลาของผมมีตอนไหนบ้าง พักนี้ผมไม่มีเวลาสอนการบ้านคุณเลยนะ เดี๋ยวคุณสอบตกเขาจะหาว่าครูไม่ดี” เขาแกล้งล้อให้หญิงสาวอาย

พลอยขวัญส่งค้อนตาคว่ำทำปากขมุบขมิบก่อนจะเปิดประตูเดินออกไป ทิ้งให้คนบนเตียงหัวเราะอย่างมีความสุขตามหลัง ความรักมักนำพาความสุขมาให้เสมอ แต่เราจะรักษาความสุขไว้ได้นานแค่ไนกัน

เส้นพาสต้าถูกนำวางลงจาน ตามด้วยซอสเนื้อหอมกรุ่นกลิ่นหอมร้อนๆ ตามด้วยมอสซาเรลลาซีสขูดฝอยสำหรับสามี พักนี้เขาได้ทานอาหารนานาชาติบ่อยเพราะพลอยขวัญพอทำเป็นอยู่บ้าง อีกจานเป็นซีซาร์สลัดสำหรับตัวเธอเอง เธอมักทานอะไรไม่ค่อยได้ในช่วงสองสามวัน จะทานได้บ้างก็จะเป็นสลัดรสเปรี้ยว หรืออาหารจำพวกยำ

“หอมจัง...ทำอะไรให้ผมทานครับ” นายหัวหนุ่มร้องทักมาจากราวบันได ทั้งที่ไม่จำเป็นต้องถาม เพราะทันทีที่ได้กลิ่นเขาก็รู้ว่าเป็นอาหารจานโปรดของเขา วันนี้นายหัวหนุ่มสวมเพียงกางเกงนอนหลวมๆ กับเสื้อยืดสีขาวรัดรูปอวดซิกแพ็คและมัดกล้ามที่เขาชอบใส่

“ตื่นแล้วหรือคะ”

“เมียหลบหน้าไม่ยอมขึ้นไปก็ต้องตื่นลงมาหาสิ”

“พลอยก็กำลังเตรียมอาหารเช้าให้คุณนี่ไงคะ กำลังจะยกขึ้นไปให้พอดี ทานเลยนะคะ กำลังร้อนเลย” พลอยขวัญบอกพร้อมกับรินน้ำส้มลงแก้วยื่นให้ชายหนุ่ม เขายื่นมือไปหยิบแล้วเดินเลี่ยงไปนั่งลงที่โซฟาตัวยาวแทนที่จะนั่งที่โต๊ะอาหาร หยิบรีโมทเปิดรายการกีฬาดูอย่างตั้งอกตั้งใจ

“มาทานอาหารเที่ยงก่อนสิคะ บ่ายแล้วคุณยังไม่ได้ทานอะไรเลย” ปกติชายหนุ่มจะเน้นมื้อหนักในตอนเช้า เพราะทำงานกลางแจ้งและต้องเดินทาง เขาจึงเตรียมพร้อมสำหรับตัวเองตั้งแต่ตอนเช้า

นายหัวหนุ่มส่ายหน้า “ผมบอกแล้วว่าอยากทานอะไรเป็นอาหารเช้า นี่ก็เลยมาเที่ยง จนบ่ายเข้าไปแล้ว ต้องโดนเบิ้ล!” นายหัวหนุ่มมองกรุ้มกริ่ม

“คุณ!” พลอยขวัญดุ หลบตาอายๆ

“มันเรื่องจริง ไม่เห็นต้องอาย”

“ยังอีก!” หญิงสาวดุเขา แต่หน้าของตัวเองกลับเห่อแดง

ดวงตาของอีกคนเป็นประกาย ริมฝีปากหยัดยกสูงยิ้มยั่ว หัวคิ้วย่นเข้าหากันถามออกมาอีกครั้ง

“ตกลงเรากำลังพูดเรื่องเดียวกันอยู่หรือเปล่า ผมหมายถึงข้าว คุณหมายถึงอะไร” ชายหนุ่มแกล้งแซวเปลี่ยนเรื่อง ยิ่งเห็นพลอยขวัญอายเขาก็ยิ่งอยากแกล้ง

คราวนี้หญิงสาวระบายความอายด้วยกำปั้นน้อยๆ ทุบรัวลงบนแผงอกกำยำ ถึงแม้จะไม่ระคายผิวของนายหัวหนุ่ม แต่เขาก็กำลังหาช่องเอาเปรียบ ได้ทีแกล้งรวบตัวแน่น กดจมูกย้ำๆ ตรงพวงแก้มเนียน ไถปลายคางสากๆ กับผิวละเอียดตรงหัวไหล่

“ไม่เอา...เจ็บ!” หญิงสาวร้องไม่จริงจังนัก

“อยากได้แบบนุ่มๆ มั้ย ไปข้างบนกัน” ชายหนุ่มยั่วสองแง่สองง่ามส่งสายตาวิบวับชวนคิด

“อ๊าย! คนอะไรหื่นไม่เลือกเวลา”

นางแบบสาวยืนไขว้เท้า ในมือยังถือกระเป๋าใบเขื่องที่เธอลากมาด้วย ศยามลถอดแว่นกันแดด เผยให้เห็นดวงตาคู่สวยของเธอ ศยามลปรายตามองซิกแพ็คหนาที่ซ่อนอยู่ในเสื้อยืดสีขาว ยิ่งเห็นใบหน้าคร้ามเข้มหล่อเหลาของเจ้าของสวนปาล์ม เธอก็ยิ่งนึกโมโหตัวเอง ปล่อยให้ผู้ชายหล่อเพียบพร้อมอย่างเขาหลุดมือไปได้อย่างไร

พลอยขวัญอยู่ในอาการนิ่งงัน แม้จะยังอยู่ในอ้อมกอดของเจ้าของบ้าน แต่สายตาของเธอจ้องคนมาใหม่ไม่กระพริบ

“คุณเป็นใคร เข้ามาในบ้านของผมได้อย่างไร” นายหัวหนุ่มถามแขกเสียงเข้ม แววตาของเธอเหยียดหยามภรรยาของเจ้าของบ้านอย่างเห็นได้ชัด

ศยามลปรายตามองยิ้มๆ เค้นเสียงถาม

“คนที่คุณกำลังโอบกอดอยู่คงตอบคำถามได้ดีกว่าฉัน เดาว่าคุณคงยังไม่รู้ว่าคนที่คุณกอดแนบอกเป็นใครกันแน่” พลอยขวัญแกะมือของเขาออกจากเอว ยิ่งเห็นอาการของภรรยา เขายิ่งโกรธผู้หญิงตรงหน้า

“ผมไม่ชอบให้ใครมาเล่นลิ้น ไม่มีเวลามานั่งฟังเรื่องไร้สาระจากปากของคนที่ผมไม่รู้จัก ถ้าไม่อยากบอกก็เชิญออกไปจากบ้านของผม” เจ้าของบ้านขึ้นเสียง

“ไงจ๊ะพลอย! บอกเขาไปสิ หรือว่าพูดไม่ออก บอกไม่ได้” ศยามลจีบปากถาม

“คุณต้องการอะไรก็พูดมา นี่เป็นเวลาส่วนตัวของผมกับเมีย” นายหัวหนุ่มบอกเสียงกร้าวเข้มกว่าเดิม

“เมียหรือคะ” ศยามลถามเสียงสูง “ฉันจะบอกอะไรให้เอาบุญ เมียที่คุณกำลังประกาศปกป้อง แท้จริงแล้วเป็นอย่างไร” ศยามลทิ้งจังหวะ ปล่อยกระเป๋าออกจากมือเดินเข้าหาสองหนุ่มสาว

สายตาคมปรายขึ้นมองหน้าพลอยขวัญ “ให้ฉันเล่าก็แล้วกันนะ”

ศยามลเดินเข้าไปเชยคางพลอยขวัญที่ยืนหน้าซีดหันไปหาชายหนุ่ม “ดูหน้าคนที่คุณประกาศปกป้องชัดๆ” ศยามลเว้นจังหวะหายใจ

“พลอยขวัญก็แค่ลูกคนใช้ในบ้าน ผู้หญิงทะเยอทะยานอยากได้ดีจนแอบขโมยแหวนหมั้นและจดหมาย หนีลงใต้มาหาคุณที่นี่”