มายาบรรณาการ นิยาย บท 43

พลอยขวัญมองหน้าเขาให้เต็มตา จดจำทุกรายละเอียดย้ำไว้ในก้นบึ้งของหัวใจ พยักหน้าเข้าใจ ก่อนที่จะเดินออกไปโดยที่ไม่พูดอะไร

“นังพลอย! เดี๋ยวก่อน” หม่อมหลวงสราลีเรียกพลอยขวัญอีกครั้งเหมือนนึกอะไรออก

พลอยขวัญหันกลับไปตามเสียงเรียก ที่สุดคงไม่พ้นคำสั่งอะไรอีกสักอย่าง

“ฉันบอกแกหรือยังว่ายายแกช็อกเข้าโรงพยาบาลไปตั้งแต่รู้เรื่องเลวๆ ของแก นึกเสียว่าเอาบุญ ฉันก็เลยบอกแกหรอกนะ”

“คุณท่านว่าอะไรนะคะ ยายพลอยเป็นอะไร อยู่ที่ไหน แล้วยายอยู่กับใคร” พลอยขวัญร้องเสียงหลงถามเป็นชุด ยายของเธอแก่มากและมีโรคประจำตัวอยู่หลายโรค

“แกฟังไม่ผิดหรอก หลานเลวๆ อย่างแกกำลังจะฆ่ายาย” พลอยขวัญไม่ทนรอฟังอะไรทั้งสิ้น วิ่งออกจากห้องนั้นไป ขืนรอก็ยิ่งจะได้รับแค่คำพูดเสียดแทง สู้โทรถามคนที่บ้านจะได้เรื่องเสียกว่า

นายหัวหนุ่มเดินออกจากห้องไป ทิ้งแขกให้มารดาเป็นคนต้อนรับ ขับรถกระชากออกไปอย่างแรง

“ลาก่อนค่ะ...นายหัวกริน” พลอยขวัญบอกตามเสียงรถที่วิ่งออกไป แม้เธอไม่ได้เห็นกับตา แต่เธอก็จำเสียงรถของเขาได้อย่างแม่นยำ

เสื้อผ้าเพียงไม่กี่ชิ้นของพลอยขวัญถูกจัดใส่กระเป๋าลวกๆ พลอยขวัญถือกระเป๋าเดินออกจากบ้านทันทีโดยไม่กล่าวคำล่ำลากับใคร เธอไม่หยิบสมบัติของเขาไปสักชิ้น แม้กระทั้งแหวนแต่งงานที่เขาให้เธอ

พลอยขวัญแวะเข้าไปในห้องทำงานของนายหัวหนุ่ม ยืมใช้เครื่องคอมพิวเตอร์และเครื่องปริ้นของเขา ก่อนจะแวะเอาจดหมายคำร้องขอหย่าและใบมอบอำนาจไปให้ทนายของไร่ที่สำนักงาน ยังดีที่นายหัวหนุ่มออกไปตรวจลานปาล์ม

มือเรียวเล็กของหญิงสาวยื่นเอกสารให้ทนายประจำสวนปาล์ม เธอพอรู้จักเขาบ้างตอนที่ชายหนุ่มแนะนำในวันแต่งงาน

“ฝากเอกสารซองนี้ให้นายหัวกรินด้วยค่ะ”

หลังจากที่เห็นเอกสารในซอง ชายหนุ่มก็เงยหน้ามองหญิงสาว ถามอย่างแปลกใจ

“หมายความว่าอย่างไรครับนายหญิง” ทนายของของสวนปาล์มถามอย่างแปลกใจ ทั้งคู่เพิ่งผ่านการจดทะเบียนสมรสกันได้ไม่ถึงเดือนดี แต่วันนี้นายหญิงของไร่กลับมาขอร้องให้เขาดำเนินการเรื่องหย่าแทน

ตำแหน่งนายหญิงของเทวารักษ์ที่ผู้หญิงค่อนประเทศอยากรั้งตำแหน่ง นั่งเสวยสุข

“ขอร้องว่าอย่าถามถึงอะไรตอนนี้นะคะ สิ่งนี้เป็นสิ่งที่นายหัวกรินต้องการ พลอยคงไม่มีเวลามากพอที่จะอยู่รอจดทะเบียนหย่าให้เขา ฝากคุณทนายเป็นธุระแทนพลอยด้วย ถ้าหากต้องเซ็นเอกสารก็นัดพลอยได้ตลอดเวลานะคะ”

ทนายพยักหน้ารับอย่างจำยอม

“ก็ได้ครับ หากมันเป็นความต้องการของคุณ แต่ผมไม่มั่นใจว่านายหัวจะต้องการเหมือนคุณหรือเปล่า แล้วผมจะติดต่อกลับไป”

พลอยขวัญกระพุ่มมือไหว้อย่างขอบคุณ “ขอบคุณค่ะ พลอยต้องรีบไปแล้ว”

“ให้ผมไปส่งขึ้นเครื่องไหมครับ”

“ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” พลอยขวัญเดินออกจากอาคารสำนักงานมา ยืนลังเลมองเรือนครัวของคนงานอย่างชั่งใจ เธอควรจะบอกลาพวกเขา อย่างน้อยก็ป้านอม

ในที่สุดหญิงสาวก็ตัดสินใจลากกระเป๋าหันหลังออกมา เธอไม่มีความกล้ามากพอที่จะเดินเข้าไป ตำแหน่งมิจฉาชีพที่ติดตัวรั้งให้เธอต้องเดินออกมาเงียบๆ อย่างปวดร้าว หวังว่าพวกเขาจะเข้าใจ

พยายามข่มกลั้นธารน้ำตาไม่ให้หลั่งไหลออกมา รีบก้าวขาให้พ้นกรอบประตูรั้วของไร่ เป้าหมายคือปากทางที่เธอต้องใช้การเดินเท้าอีกนับกิโลเมตร

“แม่พลอย...” เสียงเด็กหญิงร้องเรียก ขาของหญิงสาวชะงักหันกลับไปมองตามเสียง สาวน้อยเพิ่งกลับจากโรงเรียน จังหวะที่เธอก้าวลงจากรถก็เห็นพลอยขวัญพอดีและวิ่งตามออกมา

ปะการังมองกระเป๋าในมือของหญิงสาวถามเสียงใส

“แม่พลอยจะไปไหนคะ ทำไมไม่รอให้ปะการังเลิกโรงเรียนก่อน ปะการังจะได้ไปด้วย”

พลอยขวัญย่อตัวลงนั่ง รั้งตัวปะการังเข้ามากอดแน่น ปล่อยน้ำตาแห่งความตื้นตันให้ไหลออกมา เด็กย่อมไร้เดียงสาในความคิด และอาจจะเป็นคนเดียวที่รักเธอจริงๆ