มายาบรรณาการ นิยาย บท 44

มืออวบอูมเท้าหน้าต่างมองหญิงสาวเดินออกไป หม่อมหลวงสราลีแสยะยิ้มอย่างสะใจ หลังจากที่พลอยขวัญหิ้วกระเป๋าเดินออกไปจากบ้าน นางหันกลับเข้ามามองหน้าลูกสาวอีกครั้งอย่างผู้มีชัย

“สะใจจริงๆ” นางบอกลูกสาวก่อนจะหันกลับไปมองที่ประตูรั้วอีกครั้ง “ดูสิ...มันเดินออกไปคนเดียวกับกระเป๋าใบเล็กๆ ไม่มีใครเหลียวแลมันสักคน นายหัวกรินคงโกรธมาก”

“นังพลอย แกต้องแหลกเหลวคามือฉัน อยากสะเออะมาเป็นลูกสะใภ้เจ้าของโรงแรมจนตัวสั่น แต่กลับต้องเสียตัวฟรีๆ” ศยามลยิ้มร้ายที่แผนการสำเร็จ

“แกก็อย่าโง่ปล่อยให้นายหัวหลุดมือไปอีกล่ะ”

“ไม่มีทางหรอกค่ะคุณแม่ ถ้าหนูได้เห็นหน้านายหัวก่อน นังพลอยก็คงไม่มีโอกาสชูคอที่นี่”

“ก็ไม่ใช่เพราะความโง่ของแกหรอกหรือ”

“อย่าพูดถึงอีกเลยค่ะคุณแม่ ในเมื่อตอนนี้นายหัวกรินก็เฉดหัวมันออกจากบ้านไปแล้ว”

“แกก็อย่าพลาดอีกก็แล้วกัน เขาเป็นคนเดียวที่จะพยุงเราขึ้นจากกองหนี้”

“เชื่อมือหนูเถอะค่ะ คุณแม่เตรียมจัดงานแต่งงานได้เลย หนูอยากเข้าหอกับนายกัวกรินเต็มที ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ น่ากินชะมัด”

“ให้มันน้อยๆ หน่อย อย่าออกนอกหน้ามากนัก เดี๋ยวคุณอิงดาวจับได้เสียก่อนว่าแกเป็นผู้หญิงแบบไหน”

“ไม่มีทางหรอกค่ะ คุณแม่เชื่อมือหนูได้เลย”

“ถ้าแกมั่นใจอย่างนั้น ฉันก็หายห่วง ว่าแต่แกจัดการพวกกุ๊ยคู่ขาของแกเรียบร้อยหมดแล้วนะ” หม่อมหลวงสราลีไม่วายห่วง นางรู้ว่าลูกสาวรักสนุกมากขนาดไหน

“ค่ะคุณแม่” หญิงสาวย้ำเสียงหนัก พลอยทำให้หม่อมหลวงสราลีโล่งใจไปอีกเปราะ ที่เหลือก็เพียงรอวันให้ลูกสาวที่นางจับล้างน้ำหลายรอบขายออกอย่างเป็นทางการ นางจะได้พ้นสถานะถังแตกเสียที

รถสองแถวกลางเก่ากลางใหม่วิ่งปุเลงๆ ผ่านมาบนทางสายเล็ก ๆ ที่คดเคี้ยวทอดยาวตามแนวสวนปาล์ม ทุ่งหญ้ารกร้างแซมบ้างเป็นระยะสลับกับสวนยาง นานๆ จะได้เจอบ้านคนหลังเล็กๆ ความบอบช้ำที่ส่งผ่านทางดวงตาไม่อาจปิดกลั้นเอาไว้มิด น้ำตาที่หลั่งไหลออกมาเป็นระยะกับเมฆฝนกำลังเริ่มก่อตัวทะมึนเข้ากับความรู้สึกปวดร้าว ในพื้นที่เมืองฝนแปดแดดสี่อย่างนี้ ไม่แปลกมากนักที่จะได้เห็นเม็ดฝนโปรย

เพียงไม่นานที่เมฆเริ่มก่อตัวเป็นก้อนหนา ฝนก็เทลงมาราวกับหลังคารั่ว หลังคาคือสิ่งกั้นกำลังเดียวที่มีในรถคันนี้ แต่มันกลับไม่ได้ช่วยผู้โดยสารในรถไม่ให้เปียกเลยสักนิดเดียว ยังเหลือเวลาอีกนับชั่วโมงที่จะถึงตัวเมือง พลอยขวัญกอดกระเป๋าไว้แนบอก หวังพึ่งไออุ่นให้คลายความหนาวลง

พลอยขวัญปล่อยให้ธารน้ำตาชะล้างไปกับสายฝนอีกครั้ง ความอัดอั้นที่เธอพยายามข่มกลั้นเอาไว้และฝืนทนให้เข้มแข็ง จนเกิดเสียงสะอื้นเบาๆ ความกตัญญูและการรู้จักบุญคุณคนที่ยายพร่ำสอนกำลังจะฆ่าเธอให้ตายทั้งเป็น หลังจากนี้ไปเธอขอจบการตอบแทนบุญคุณ ที่ผ่านมาพวกเขาก็ได้รับจากเธอมากเกินพอ

ความเยียบเย็นจากแรงลมกับไอฝนที่แทรกผ่านผิวผ้าทำให้กายของเธอสั่นสะท้าน หนาวปวดไปถึงกระดูก ริมฝีปากเริ่มขาวซีด แต่เธอก็ต้องกัดฟันทนให้ผ่านพ้นไป

มือเหี่ยวของหญิงชราที่นั่งข้างๆ ยกขึ้นแตะไหล่ของหญิงสาวถามอย่างห่วงใย “หนูเป็นอะไรหรือเปล่า ตัวสั่นเชียว”

พลอยขวัญเงยหน้ามองหญิงชราข้างตัว ความเหี่ยวย่นโรยราของร่างกายทำให้หญิงสาวนึกไปถึงยายของเธอ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับยาย เธอจะไม่มีวันให้อภัยตัวเอง