มายาบรรณาการ นิยาย บท 45

พลอยขวัญส่ายหน้าเนือย พลอยไม่เคยคิดอย่างนั้นเลยสักครั้ง “เรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพราะพลอยถูกคุณศยาสั่งให้ทำ แต่ไม่นึกว่าพวกเขาจะทำกับพลอยได้ขนาดนี้ พลอยเป็นผู้ร้ายในสายตาคนอื่นได้ แต่ขอให้ยายกับพี่ดาเชื่อก็พอ”

“พี่ก็อยากเชื่อนะพลอย แล้วพลอยยอมแต่งงานกับนายหัวคนนั้นเพราะอะไร ถ้าเรื่องมันไม่มีมูลความจริง”

พลอยขวัญสะอึก พูดไม่ออก เธอจะปฏิเสธได้อย่างไรในเมื่อเธอก็ยอมแต่งงานกับเขาจริงๆ แล้วใครจะเชื่อเธอ

“พลอยยอมรับว่าพลอยก็มีส่วนผิดที่หลงรักนายหัวกริน แต่พลอยไม่ได้ทำอย่างที่คุณท่านกล่าวหา ทุกอย่างเกิดจากการตกกระไดพลอยโจน และแผนเริ่มต้นจากคุณศยามลทั้งสิ้น ขอเวลาสักนิดนะคะ แล้วพลอยจะเล่าทุกอย่างให้ยายฟังเอง”

“แต่ยายพรอาจจะไม่มีโอกาสได้ฟังพลอยอธิบาย หมอบอกว่ายายต้องเข้าห้องผ่าตัดให้เร็วที่สุด พี่ติดต่อพลอยไม่ได้ จนถึงวันนี้ยายพรก็ทรุดหนักจนหมอก็ไม่มั่นใจ”

“พลอยจะทำทุกวิถีทางให้ยายหาย”

“เงินไม่ใช่น้อยๆ พลอยจะหามาจากที่ไหน”

“พลอยมีเงินติดตัวแสนกว่าบาท แล้วยังมีบุษราคัมเส้นนั้น เอามาขายก่อนค่อยผ่อนคืนคุณท่านเป็นรายเดือนเหมือนเดิม”

“ก็แล้วแต่พลอยเถอะ พี่คงไม่มีปัญญาช่วยอะไรได้มากกว่าช่วยดูแลยายแทน”

“แค่นี้พลอยก็ขอบคุณพี่ดามากแล้วค่ะ ขอบคุณที่เป็นธุระแทนพลอย”

“ยายพรก็เหมือนแม่ของพี่คนหนึ่งเหมือนกัน พลอยอย่าห่วงเรื่องนี้เลย แต่ถ้าตัดสินใจจะทำแล้วก็รีบไปจัดการเสียก่อนทุกอย่างจะสายเกินไป”

“พรุ่งนี้พลอยจะรีบจัดการแต่เช้า พี่ดาไปพักก่อนเถอะค่ะ พลอยอยู่เฝ้ายายเอง” พลอยขวัญบอกกานดาที่อยู่เฝ้ายายเป็นธุระแทนเธอมาหลายวัน

“พลอยไหวหรือ หน้าซีดๆ”

พลอยขวัญพยักหน้ารับ “พลอยไหวค่ะ ขอบคุณพี่ดามากนะคะ”

แสงสีทองเจิดจ้าสาดส่องเข้ามาในห้องนอน นายหัวหนุ่มพลิกกายควานหาร่างนุ่มตามความเคยชิน ศีรษะยังคงหนักอึ้ง เมื่อคืนเขาดื่มหนักและเมามาก คนงานคงพามาส่ง กลิ่นกายหอมกรุ่นของหญิงสาวที่เขารักยังคงหลงเหลืออยู่

นายหัวกรินดื่มหนักที่สุดในรอบห้าปี พอลืมตาตื่นภาพเก่าๆ ในวันวานก็ผุดขึ้นมา เตียงนุ่มที่เคยมีร่างบางให้นอนกอด ทุกมุมในบ้านล้วนมีความทรงจำอันแสนหวาน ทว่าตอนนี้...มันกลับเพิ่มความเจ็บปวดทิ่มแทงใจ ทุกวินาทีที่เข็มบนหน้าปัดกระจกเลื่อนกระดิก เหมือนฉุดรั้งโลกทั้งใบให้จมดิ่งไปกับความเจ็บร้าวรานในใจ

มือหนายกขึ้นมาเสยผมลวกๆ ลูบหน้าเปิดเปลือกตา กดขมับขับไล่ความมึนตึงหนักอึ้งของศีรษะ ก่อนที่จะเปิดเผยสายตาขึ้นอีกครั้ง สายตาคมกวาดมองรอบห้อง ทุกอย่างไม่ได้เป็นความฝัน เรื่องของเมื่อวานเป็นความจริง ผู้หญิงหลอกลวงคนนั้นเดินจากไปอย่างไร้เยื่อใย เธอไม่ยอมแก้ตัวใดใด คงเป็นผู้หญิงเมืองกรุงทะเยอทะยานที่รักความสบายสินะ สายตาคมทอดมองผ่านม่านสีสด...ทิวปาล์มทอดยาวกระทบแสงสีเข้ม ในเวลาสายของวัน

นายหัวหนุ่มยันตัวลุกจากเตียงนอน หยิบผ้าเช็ดตัวที่พาดอยู่บนปลายเตียง เดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวไปทำงาน เขาจะไม่ยอมให้อะไรมาทำร้ายเขาได้เหมือนอย่างเมื่อห้าปีก่อน ในเมื่อเธอคือคนที่เขารักหมดใจ แต่สิ่งที่ได้ตอบรับคือความทรยศ เขาก็จะมอบความเกลียดให้เธอตอบแทน เขาจะไม่นึกถึงเธออีก

พอแต่งตัวเสร็จ...พลันสายตาก็กระทบกับอะไรบ้างอย่างบนโต๊ะหัวเตียง สิ่งที่เขาไม่คิดว่าจะเจอและได้คืน

“แกก็เหมือนกับฉันนะ ไม่มีค่า ไร้ความสำคัญและโดนผู้หญิงใจร้ายเขี่ยทิ้ง” ชายหนุ่มบอกแล้วหยิบมันติดมือออกมา ก่อนที่จะก้าวออกจากห้องไป

ก้าวออกจากบ้านไปไม่กี่ก้าวเขาก็เดินสวนกับทนายของเทวารักษ์กรุ๊ป คนสนิทอีกคน ทนายที่เขาให้มาช่วยดูเอกสารทั้งหมดและมอบหมายให้จัดการเอกสารแทนเขาบางส่วน เพราะต้องเดินทางประจำและไม่สันทัดงานเอกสาร

นายหัวหนุ่มจะเดินเลี่ยงออกไป เพราะไม่มีเรื่องที่ต้องสั่งงานเป็นพิเศษ แต่ทนายหนุ่มกลับเรียกเอาไว้เสียก่อน