มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 25

ท้องฟ้ามืดแล้ว หลัวซิวฝึกตนอยู่ในเขาสุ่ยวู่อีกหนึ่งคืน พ่นลมหายใจดูดรับพลังชีวิตของสมุนไพรในป่า ผลการฝึกตนมากขึ้นเรื่อยๆ ฝึกขัดเกลาอวัยวะภายใน

เช้าวันรุ่งขึ้น เขากลับไปยังเมืองชิงหยุน ห่อผ้าทั้งสองใบนูนไปหมด หนักอย่างมาก

ในเมืองมีร้านที่รับซื้อวัสดุต่างๆโดยเฉพาะ หลัวซิวไปหนึ่งในร้านค้าเหล่านั้น คิดจะขายวัสดุที่เก็บรวบรวมได้ทิ้ง ชิ้นส่วนอสูรป่าและอสูรเสือหางเหล็กต่างๆ ขายทิ้งทั้งหมด ได้เงินสามหมื่นตำลึง!

มีเงินทองอยู่ในมือแล้ว สิ่งที่หลัวซินคิดเป็นอันดับแรกแน่นอนว่าคือวิธีการพัฒนาความสามารถของตนเอง ขอเพียงผลการฝึกตนบรรลุการกลั่นร่างขั้น7 ความสามารถของเขาต้องเพิ่มขึ้นอย่างมากแน่นอน สามารถไปล่าอสูรกาย หาเงินได้มากยิ่งขึ้น

หอบเงินสามหมื่นตำลึง หลัวซิวมายังร้านขายอุปกรณ์ค่ายกลอีกครั้ง

เพราะหลายวันมานี้ล่าสัตว์ในเขาสุ่ยวู่ เสื้อผ้าที่หลัวซิวสวมใส่จึงขาดวิ้น เทียบกับคนที่เดินออกมาจากร้านค้าแห่งนี้ด้วยชุดหรู เขาดูไม่เข้าอย่างมาก

"เถ้าแก่ ผมขออุปกรณ์ค่ายกลของค่ายผนึกปราณระดับหนึ่งหนึ่งอันครับ" หลิวซิวเดินเข้าไปในร้านค้าแล้วพูด

เถ้าแก่วัยกลางคนด้านหลังเคาน์เตอร์ชะงักเล็กน้อย "ลูกค้าจะซื้อจริงๆ เหรอครับ? ค่ายผนึกปราณระดับหนึ่ง ราคาหนึ่งหมื่นตำลึงเลยนะ"

เห็นได้ชัด เถ้าแก่ร้านนี้ไม่คิดว่าชายหนุ่มเสื้อผ้ามอมแมมจะมีปัญญาซื้อ

หลัวซิวไม่ได้พูดอะไรมากมาย หยิบเงินออกมาแล้วโยนไปบนโต๊ะ

เห้นเงินหนาพึ่บ เถ้าแก่วัยกลางคนยิ้มร่า พยักหน้าติดต่อกัน "ครับๆๆ ลูกค้ารอสักครู่นะครับ ผมจะไปเอาให้ลูกค้าเดี๋ยวนี้"

ไม่นาน เถ้าแก่วัยกลางคนเดินออกมาพร้อมกับกล่องไม้ทรงกลมลวดลายประณีต พูด: “ลูกค้าครับ นี่คือค่ายผนึกปราณระดับหนึ่งที่ลูกค้าต้องการ"

เปิดกล่องไม้ ด้านในคือแผ่นทรงกลมหนึ่งแผ่น ด้านบนแผ่นกลมสลักด้วยลวดลายที่วิจิตร ตรงกลางแผ่นกลม มีช่องเสียบหนึ่งช่อง นอกจากนี้ด้านบนฝาปิดของกล่องไม้ มีวิธีการใช้งานอธิบายคร่าวๆ

"ต้องเปิดด้วยหินพลังจิต?" หลัวซิวขมวดคิ้วเป็นปม

"ฮ่าๆ ลูกค้าคงไม่รู้ อุปกรณ์ที่ใช้ส่งเสริมค่ายกลโดยมากล้วนต้องเปิดด้วยหินพลังจิต มีแค่อุปกรณืค่ายกลประเภทต่อสู้เท่านั้นที่แตกต่างกันเล็กน้อย" เจ้าของร้านพูดด้วยรอยยิ้ม

"ฟึ่บ!”

หลัวซิวโยนเงินหนึ่งหมื่นตำลึงลงบนโต๊ะ พูด: “ที่ร้านมีหินพลังจิตไหม? เอามาให้ผมสักหน่อย"

เถ้าแก่วัยกลางคนดีใจอย่างมาก ไม่ได้คาดคิดว่าชายหนุ่มที่ไม่โดดเด่นตรงหน้าจะใจกว้างแบบนี้ รีบสั่งให้คนไปหยิบหินพลังจิตออกมา

อย่างรวดเร็ว มีกล่องไม้อีกหนึ่งกล่องส่งมา ด้านในบรรจุมีหินพลังจิตขนาดเท่าฝ่ามือยี่สิบก้อน หินทรงกลมทอประกายแสงสีขาว

หลัวซิวเก็บของพวกนี้เข้าไป กำลังจะเดินออกไป มีคนสองคนเดินเข้ามาในร้านพอดี

สองคนนี้ชายหนึ่งหญิงหนึ่ง ผู้ชายแต่งตัวด้วยชุดสีขาว แค่มองก็รู้ว่าเป็นคุณชายในตระกูลร่ำรวย ระหว่างคิ้วเคล้าไปด้วยความทระนง

หญิงสาวสวมชุดกระโปรงสีฟ้า ดวงตาเปล่งประกายและฟันสวย ริมฝีปากยั่วยวน หุ่นอรชร ผิวขาวเนียน

เห็นทั้งสองคน หลัวซิวชะงัก พวกเขาคือหลิวหยู่ซินกับสวีเฟย

"หลัวซิว?" หลิวหยู่ซินมองเขาด้วยความตกตะลึงเล็กน้อย เพราะเท่าที่เธอรู้ ด้วยฐานะของหลัวซิวไม่มีวันซื้ออุปกรณ์ค่ายกลใดๆในร้านนี้ได้

"หึ เสื้อผ้าขาดวิ้นขนาดนี้แล้ว ยังจะกล้าออกมาทำตัวให้ขายหน้าอีกเหรอ?" สวีเฟยหัวเราะในลำคอ ใบหน้าเคล้าไปด้วยความเย้ยหยัน

แต่ว่าหลัวซิวไม่ได้สนใจสวีเฟย เดินผ่านพวกเขา ออกไปจากร้านค้า

เห็นหลัวซิวกล้าเมินเฉยทำเป็นมองไม่เห็นตน แววตาของสวีเฟยเยือกเย็น "หยุดเดี๋ยวนี้!”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: มหายุทธ์ สะท้านภพ