มหายุทธ์ สะท้านภพ บทที่ 925

ๆ ได้ ข้ายอมที่จะชดเชยบางอย่างให้” เป็นถึงผู้แข็งแกร่งราชาเทพผู้สูงส่งในสมัยโบราณ ในเวลานี้กลับต้องเอ่ยปากทำข้อตกลง

หลัวซิวไม่ได้ตามโจมตีต่อ เขาก็มีความกังวลเรื่องที่อีกฝ่ายจะทำลายตนเองอยู่บาง ถึงแม้ว่าร่างแยกนี้จะไม่กลัวตาย แต่หากสมบัติทั้งหมดต้องถูกทิ้งเอาไว้ที่นี่ วันหลังหากคิดจะมาที่อนัตตาไม่สิ้นเพื่อตามหามันอีก ดูเหมือนว่าจะเป็นไปไม่ได้

“หอกรบของข้ายังไม่ได้มีจิตภัณฑ์ หากเจ้ายินยอมที่จะถูกข้าผนึกให้เป็นจิตภัณฑ์ เรื่องที่เจ้าจงใจยึดร่างข้าจะถือว่าสิ้นสุดเท่านี้” หลัวซิวเอ่ยปากพูดเงื่อนไขของตนเอง

“ให้ข้าเป็นจิตภัณฑ์? เจ้าเลิกคิดไปได้เลย!” เศษจิตสำนึกของหงเทียนคำราม

เมื่อใดที่กลายเป็นจิตภัณฑ์ ตลอดชีวิตก็จะต้องถูกคนบังคับ เงื่อนไขเช่นนี้กับความหยิ่งผยองของราชาเทพจะตอบรับได้อย่างไร?

ในความเป็นจริงแล้ว ด้วยสถานะของจิตภัณฑ์ถือเป็นการเกิดใหม่ เศษจิตสำนึกของหงเทียนก็ใช่ว่าจะไม่เคยคิดเกี่ยวกับมันมาก่อน เขาเคยทดลองใช้ร่างของเศษจิตสำนึกเจ้าเป็นเจ้าตำหนักจื่อเซียว แต่ตำหนักจื่อเซียวแต่เดิมได้มีจิตภัณฑ์แล้ว เพราะได้รับบาดเจ็บและเข้าสู่การหลับใหล ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถกลายเป็นจิตภัณฑ์ของตำหนักจื่อเซียวได้

อีกทั้งต่อให้เขาสามารถสืบทอดกลายเป็นจิตภัณฑ์ แต่ก็จะไม่ยอมกลายเป็นจิตภัณฑ์ของอาวุธใดสุ่มสี่สุ่มห้าเป็นแน่ เพราะว่าการเติบโตของจิตภัณฑ์นั้น จะถูกจำกัดด้วยอาวุธ

“เช่นนั้นก็ไม่มีสิ่งใดต้องพูดอีก” หลัวซิวก้าวเข้ามาด้านหน้าก้าวใหญ่ เตรียมที่จะโจมตีต่อ

“เจ้าอย่าให้มันเกินไป ให้ข้ากลายเป็นจิตภัณฑ์ของเจ้านั่นเป็นไปไม่ได้ แต่ข้าสามารถมอบตำหนักจื่อเซียวให้เจ้าได้”