มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1022

ดวงตาของหลัวซิวหรี่ลงเล็กน้อย คนผู้นี้ขึ้นเป็นมหาจักรพรรดิยุทธ์ตอนปลายได้ แน่นอนว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา กฎเวลาดั้งเดิมนี้เขาก็ได้รับการฝึกฝนมาจนถึงแดนสำเร็จน้อย ความสามารถของหลัวซิวไม่อาจเทียบได้

กฎเวลาดั้งเดิมของเขาบัดนี้อยู่ในขอบเขตของความเชี่ยวชาญเบื้องต้นเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม พลังความแข็งแกร่งอันแท้จริงของหลัวซิวไม่อาจตัดสินได้โดยการใช้ขอบเขตของกฎเวลาดั้งเดิม สองระดับความเป็นตายนี้เป็นพลังเทพดั้งเดิม ซึ่งนับได้ว่าเป็นระดับของเทพมาร

"บูม!"

ตราแห่งความเป็นตายระเบิดเข้าไปในหลุมดำนั้น พลังแห่งกฎเวลาดั้งเดิมก็สลายไปในทันที หลุมดำพังทลายลง ตราประทับที่ฝ่ามือก็ระเบิดออก

"อ๊าก !........"

มหาจักรพรรดิยุทธ์แห่งตำหนักดาราส่งเสียงร้องดังออกมา แม้ว่าเขาจะต่อสู้ดิ้นรนเช่นไร ถึงกระนั้นก็ยังทิ้งคราบเลือดไว้ ร่างของเขาถูกโจมตีเสียจนกระเด็นลอยออกไปและตกลงไปที่ตีนเขายู่หลิง

“จงกลับไปบอกเจ้าศักดิ์สิทธิ์แห่งตำหนักดารานภาของเจ้า หากยังมีใครกล้าปรากฏตัวต่อหน้าข้าให้รกหูรกตาอีก ข้าจะไม่เมตตาอีกต่อไป” น้ำเสียงของหลัวซิวราวกับฟ้าร้องดังก้องอยู่บนท้องฟ้าเหนือเขายู่หลิง

เทวีหานยู่เป็นเทพซึ่งเจ้าของที่แห่งนี้ คิ้วของนางก็อดที่จะขมวดเข้าหากันไม่ได้ เนื่องจากผู้ที่เดินทางมาในวันนี้ล้วนแต่เป็นสหายที่มาร่วมแสดงความยินดีต่อนาง

ลู่เมิ่งเหยามีท่าทางแสดงออกที่ซับซ้อนเช่นกัน ในขณะเดียวกันนางก็ได้ยิ้มขึ้นอย่างขมขื่นในใจ เมื่อคิดย้อนกลับไปนางคิดว่านางกับหลัวซิวไม่ได้มาจากโลกเดียวกัน ดังนั้นนางจึงมิได้ไปหาเขา

แต่เมื่อเวลาเปลี่ยนไป ความจริงก็ปรากฏขึ้นเป็นไปตามที่นางคิด ทั้งสองไม่ได้มาจากโลกเดียวกันจริงๆ แต่ที่ต่างจากสิ่งที่นางเคยคิดก็คือ ณ บัดนี้หลัวซิวอยู่ในที่สูงส่งมากจนนางทำได้เพียงมองขึ้นไป ไม่อาจเอื้อมมือไปสัมผัสได้ตลอดชีวิต

งานเลี้ยงยังคงดำเนินต่อไป ด้านหน้าของแขกแต่ละคนมีโต๊ะหยกตั้งไว้ ซึ่งมากไปด้วยอาหารอันโอชะรวมทั้งสุราชั้นดี

ในโลกปัจจุบันนี้ ชื่อเสียงของหลัวซิวอาจกล่าวได้ว่าเจิดจ้าดุจดั่งพระอาทิตย์กลางท้องนภา ความสามารถและศักยภาพของเขามีมากกว่าผู้ใดในรุ่นเดียวกัน