มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1097

ทุกสิ่งในโลกล้วนมีชีวิต ไม่ว่าจะเป็นต้นหญ้า ใบไม้หรือดิน วัสดุในการหล่อเทวเทพนี้ก็มีชีวิตเช่นกัน มันสามารถฟื้นคืนชีพได้โดยให้กฎชีวิตดั้งเดิมเป็นจิตวิญญาณ

วิธีนี้คล้ายกับวิธีการค่ายกลระดับเทพเพื่อให้ได้มาซึ่งจิตวิญญาณของจิตค่าย

อย่างไรก็ตาม วิธีการของหลัวซิวไม่มีเพียงแค่นั้น ทุกคนพบว่าเขาไม่ได้หยุดอยู่แค่นี้ เขายกมือขึ้นและหลอมธงค่ายรูปแบบต่างๆ ให้เข้าไปในอนัตตา สร้างค่ายขนาดใหญ่ที่ครอบคลุมรัศมีหลายหมื่นลี้

ตำแหน่งของตาค่ายของค่ายอันยิ่งใหญ่นี้คือตำแหน่งของเทวเทพหนึ่งหมื่นฟุต และเทวเทพที่ฟื้นคืนชีพก็คือจิตค่าย ซึ่งชี้นำค่ายใหญ่ระดับเทพหนึ่งนี้

แม้ว่าระดับจะเป็นเพียงระดับ 1 แต่มีเทวเทพหมื่นฟุตนั่งอยู่ใจกลาง แม้แต่ผู้แข็งแกร่งในเทพมารก็ยากที่จะทำลายรูปแบบค่ายกลนี้

เหตุผลที่หลัวซิวทำเช่นนี้ก็เพื่อเพิ่มสมบัติของสำนักเขาไท่เสวียน เพื่อว่าหลังที่เขาจากไปแล้ว ใครบางคนอาจมาเกิดเจตนาร้าย เข้ามาคุกคามความปลอดภัยของทุกคนในไท่เสวียน

เมื่อคิดว่าในไม่ช้าตนจะต้องจากไป หลัวซิวจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียดายเล็กน้อยอยู่ในใจ

เขาคิดถึงญาติๆ โดยเฉพาะบิดามารดาและน้องสาวของเขา ซึ่งไม่ได้เจอกันมานานยี่สิบสามสิบปีแล้ว

บิดามารดาของเขาอาศัยอยู่ที่สำนักเขาไท่เสวียนมาโดยตลอด ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายสบายๆ ไร้ความกังวล

การบำรุงจากทั้งโอสถทิพย์ยาเซียนต่างๆ แม้ว่าบิดามารดาของหลัวซิวจะอายุ 70 - 80 ปีแล้ว แต่มองไปยังดูเหมือนคนอายุ 30 กว่าๆ ไม่แก่แม้แต่น้อย

ปุถุชนธรรมดาที่ไม่มีศิลปะการต่อสู้ สามารถมีชีวิตอยู่รอดได้เพียง 100 ปี ซึ่งเป็นขีดจำกัดแล้ว แต่บิดามารดาของหลัวซิวไม่ใช่หนึ่งในนั้น หากมีโอสถทิพย์ยาเซียนจะทำให้ชีวิตยืนยาวขึ้น จะเรียกว่าอมตะนั้นไม่อาจพูดได้ แต่การมีชีวิตสักสามสี่ร้อยปีนับว่ามิใช่ปัญหาใหญ่

เมื่อวันเวลาหมุนไป ชั่วพริบตาหลัวซิวก็หาใช่เด็กชายอายุ 13 ปีที่อยู่ในเมืองชิงหยุนอีกต่อไป หากว่ากันในฐานะมนุษย์ เขาอายุใกล้จะห้าสิบปีแล้ว เรียกได้ว่าอาจกลายเป็นปู่ไปแล้วก็ย่อมได้