มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1192

“ลูกค้าตามข้าน้อยมาได้เลยขอรับ” 

จากการนำพาของคนรับใช้ หลัวซิวไปถึงห้องต้อนรับแขกห้องหนึ่ง ท่าทางการบริการของคนรับใช้ดีมาก ๆ ไม่มีพฤติกรรมดูถูกดูแคลนเพียงเพราะผลการฝึกตนของเขาต่ำแต่อย่างใด

หลังจากนั้นคนรับใช้คนนั้นก็เรียกผู้คุมร้านมา ผู้คุมร้านคนดังกล่าวคือชายวัยกลางคนคนหนึ่ง ผลการฝึกตนอยู่ในแดนเทพมาร

“น้องชายเป็นศิษย์ในสำนักศักดิ์สิทธิ์เสวียนเหมินหรือ?”ผู้คุมร้านวัยกลางคนสังเกตเห็นป้ายบัญชาการที่แขวนอยู่ตรงเอวหลัวซิว

“ใช่ขอรับ อาจารย์ของผู้น้องคือผู้อาวุโสหวู่หยา”หลัวซิวตอบกลับ 

“ที่แท้ก็เป็นลูกศิษย์ของผู้อาวุโสหวู่หยานี่เอง จะว่าไปข้าก็ไม่ได้เจอหน้าผู้อาวุโสหวู่หยามาหลายหมื่นปีแล้ว”

อายุไขของเทพมารยืนยาวมาก ๆ แต่ระยะเวลาหมื่นปีก็ถือว่ายาวนานมาก ๆ แล้ว หลัวซิวต้องฟังออกเป็นธรรมดาอยู่แล้วว่าผู้คุมร้านวัยกลางคนนี้น่าจะไม่ค่อยสนิทกับซุ๋นหวู่หยามากเท่าไหร่นัก

หลัวซิวพลิกมือหยิบแหวนเก็บของออกมาหนึ่งวง เขาได้นำสมบัติและวัตถุดิบที่ตัวเองไม่ใช้เก็บไว้ในแหวนวงนี้ สมบัติและวัตถุดิบที่อยู่ภายในแหวนวงนี้มีเยอะมากจนแทบจะเต็มพื้นที่เก็บของแล้ว

ผู้คุมร้านวัยกลางคนเปิดแหวนเก็บของออก หยิบสมบัติวัตถุดิบที่สวยงามหลากหลายออกมาทีละชิ้น และประเมินมูลค่าของของทั้งหมดนี้ทีละชิ้น

“น้องชาย มาตรแม้นว่าจำนวนสมบัติวัตถุดิบเหล่านี้ของเจ้าจะมีเยอะมาก ๆ แต่ระดับของมันกลับไม่สูงมากนัก มูลค่าโดยรวมอยู่ที่แก้วเทวชั้นล่างห้าแสนเจ็ดหมื่นชิ้น เจ้าพึ่งพอใจกับราคานี้หรือไม่?”ผู้คุมร้านวัยกลางคนถาม

สำหรับของติดตัวทั้งหมดนี้ เดิมทีหลัวซิวประเมินการมูลค่าของมันไว้ที่แก้วเทวชั้นล่างแสนกว่าชิ้น ห้าแสนเจ็ดหมื่นชิ้นไม่ถือว่าเยอะ แต่ก็ไม่ถือว่าน้อยเช่นกัน ราคาค่อนข้างยุติธรรมเลย 

“ข้ายังมีของอีกชิ้นหนึ่ง”

หลังจากที่หลัวซิวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ยื่นแหวนเก็บของอีกหนึ่งวงไปให้ผู้คุมร้านวัยกลางคน