มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1276

เขาปั้นโอสถเซียนเทียนสุนขึ้นมาเม็ดหนึ่ง และกำยาเซียนเอาไว้ในมือ ไม่ได้ไม่กลั่นแปรโดยการทานลงไปโดยตรง แต่ได้ขับเคลื่อนวรยุทธ์เพื่อค่อย ๆ ดูดพลังงานออกมาจากยาเซียน โดยผ่านทางการสัมผัสของร่างกาย 

สาเหตุที่ทำเช่นนี้ แต่กลับเป็นเพราะว่าพลังงานที่มีอยู่ในยาเซียนระดับสี่นั้นรุนแรงและแข็งแกร่งจนเกินไป ร่างยุทธ์ระดับเทพมารของเขาไม่อาจทนรับได้ และไม่มีผลการฝึกตนในระดับเทพฟ้าที่สามารถควบคุมได้ หากทานลงไปโดยพลการ คงจะมีจุดจบเพียงแค่ร่างกายระเบิดและสิ้นชีพเท่านั้น

มีเพียงค่อย ๆ ดูดซับพลังงานจากยาเซียน ถึงจะทำให้ไม่ผิดพลาดได้ แม้ว่าเช่นนี้จะทำให้พลังงานของยาเซียนสูญเสียไปถึงสี่ส่วน แต่ประสิทธิภาพก็ยังดีกว่าทานยาเซียนระดับสามมากนัก

หลัวซิวไม่คิดว่าทำแบบนี้เป็นการสิ้นเปลืองทรัพยากร เขาจะต้องเพิ่มระดับความแข็งแกร่งของตนให้สูงขึ้นโดยเร็ว ถึงจะสามารถได้รับทรัพยากรที่มากขึ้น ไม่อย่างนั้นละก็หรือว่าเขาจะต้องรอจนผลการฝึกตนบรรลุถึงแดนเทพฟ้าแล้วค่อยใช้ยาเซียนระดับสี่อย่างนั้นหรือ?

ต่อให้เป็นสมบัติที่ล้ำค่าเพียงใด จะต้องสามารถใช้ประโยชน์ในการพัฒนาความแข็งแกร่งได้โดยตรงถึงจะนับว่าเป็นของดี ไม่เช่นนั้นละก็มีไว้ในมือก็เหมือนกับซี่โครงไก่ ซึ่งไร้ประโยชน์ใด ๆ 

“ปิดขังฝึกตนในครั้งนี้ ไม่รู้ว่าผลการฝึกตนของข้าจะสามารถบรรลุได้ถึงแดนไหน?” แววตาของหลัวซิวลึกล้ำเหมือนดั่งท้องฟ้าในยามราตรี เต็มไปด้วยความคาดหวัง

ภายในถ้ำที่เงียบสงบ มีค่ายกลป้องกันและหลบซ่อนอยู่มากมาย หลัวซิวปิดขังตนอยู่ที่นี่ได้อย่างสบายใจ

พลังงานที่มีอยู่ในโอสถเซียนเทียนสุนถูกเขาดูดซับเข้าสู่ร่างกายเพื่อกลั่นแปร ระยะเวลาเพียงแค่ไม่ถึงเดือน ผลการฝึกตนของเขาก็ได้บรรลุถึงแดนมหาจักรพรรดิยุทธ์ขั้นหกอย่างราบรื่น

จนกระทั่งพลังงานของโอสถเซียนเทียนสุนถูกใช้จนหมด ผลการฝึกตนของหลัวซิวก็ยังคงอยู่ที่แดนมหาจักรพรรดิยุทธ์ขั้นหก มีเพียงพลังจิตแท้ที่บริสุทธิ์และทรงพลังยิ่งขึ้นมาบ้าง