มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1397

“นี่มันอะไร?”

ซือถูเจิ้งเจี้ยนหน้าถอดสี ภายใต้กรงเล็บสีดำ ออร่าลึกลับก็ปะทุขึ้นมา ทำให้เขารู้สึกถึงการหมุนเวียนพลังกฎภายในร่างของตนได้รับผลกระทบอย่างมหาศาล

“หรือว่าจะเป็น…… อสูรดูดจิตโบราณ?”

ครั้งหนึ่งเขาเคยส่งคนไปไล่ล่าเทพสงครามเอกภพ ย่อมรู้ดีว่าเทพสงครามเอกภพได้เลี้ยงอสูรดูดจิตโบราณเอาไว้ตัวหนึ่ง อีกทั้งในสมัยโบราณชาติก่อนของเขา ก็มีการดำรงอยู่ของอสูรโบราณประเภทนี้

อสูรดูดจิตโบราณเกิดมาพร้อมกับพลังลึกลับ สามารถยับยั้งพลังกฎที่นักยุทธ์ฝึกตนออกมาได้ หรือเรียกกันว่ามือปราบเทพมาร

พลังกฎของนักยุทธ์ฝึกตน มาจากวิถีสวรรค์ แต่พลังทั้งหมดที่อสูรดูดจิตโบราณมีนั้น เทียบเท่ากับพลังเหนือธรรมชาติ ย่อมไม่ได้รับอนุญาตตามวิถีแห่งสวรรค์ เพราะฉะนั้นตั้งแต่โบราณนานปี อสูรดูดจิตโบราณจึงได้สูญพันธุ์ไป

เทพสงครามเอกภพก็ได้พบเจอกับไข่ของอสูรโบราณภายในแดนปริศนา อสูรดูดจิตโบราณที่ฝักออกมาจากไข่ สามารถเรียกได้ว่าเป็นอสูรดูดจิตโบราณหนึ่งเดียวในจักรวาล

แม้ว่าอสูรดูดจิตโบราณตัวนี้จะอยู่ในระดับเทพมาร ซือถูเจิ้งเจี้ยนหากอยู่ในสภาวะที่พลังเต็มเปี่ยม การฆ่ามันนั้นจะสามารถทำได้อย่างง่ายดาย แต่ภายใต้ข้อกำหนดของพิภพต่ำ อสูรดูดจิตโบราณดูเหมือนว่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไร้คู้ต่อสู้

“ไม่!”

ตามกรงเล็บของอสูรโบราณที่เข้าใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ ซือถูเจิ้งเจี้ยนรู้สึกว่าพลังกฎภายในร่างดูเหมือนจะถูกควบคุมโดยสมบูรณ์แล้ว พลังไม่งานไม่สามารถหมุนเวียนได้ และยังหมายถึงเขาจะสูญเสียพลังในการต่อต้านไปอีกด้วย

“ผุ!”

เขาโบกสะบัดกระบี่ปีศาจเทพฟ้าที่อยู่ในมือ แทงทะลุการคุ้มกันกรงเล็บของอสูรโบราณ เลือดสีแดงสดพุ่งกระฉูดออกมา

อย่างไรก็ตาม เจ้ากรงเล็บขนาดมหึมาที่แหลมคมนี้ก็ยังคงคอย ๆ ลดระดับลงมาเรื่อย ๆ เหมือนกับตบแมงวันอย่างไรอย่างนั้น ตบซือถูเจิ้งเจี้ยนจนบินกระเด็นลอยออกไป กระอักเลือดสด ๆ อึกใหญ่ออกมาหลายครั้ง