สรุปตอน บทที่ 1397 – จากเรื่อง มหายุทธ์ สะท้านภพ โดย หลงเซียว-มังกรคำราม
ตอน บทที่ 1397 ของนิยายประวัติศาสตร์เรื่องดัง มหายุทธ์ สะท้านภพ โดยนักเขียน หลงเซียว-มังกรคำราม เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
“นี่มันอะไร?”
ซือถูเจิ้งเจี้ยนหน้าถอดสี ภายใต้กรงเล็บสีดำ ออร่าลึกลับก็ปะทุขึ้นมา ทำให้เขารู้สึกถึงการหมุนเวียนพลังกฎภายในร่างของตนได้รับผลกระทบอย่างมหาศาล
“หรือว่าจะเป็น…… อสูรดูดจิตโบราณ?”
ครั้งหนึ่งเขาเคยส่งคนไปไล่ล่าเทพสงครามเอกภพ ย่อมรู้ดีว่าเทพสงครามเอกภพได้เลี้ยงอสูรดูดจิตโบราณเอาไว้ตัวหนึ่ง อีกทั้งในสมัยโบราณชาติก่อนของเขา ก็มีการดำรงอยู่ของอสูรโบราณประเภทนี้
อสูรดูดจิตโบราณเกิดมาพร้อมกับพลังลึกลับ สามารถยับยั้งพลังกฎที่นักยุทธ์ฝึกตนออกมาได้ หรือเรียกกันว่ามือปราบเทพมาร
พลังกฎของนักยุทธ์ฝึกตน มาจากวิถีสวรรค์ แต่พลังทั้งหมดที่อสูรดูดจิตโบราณมีนั้น เทียบเท่ากับพลังเหนือธรรมชาติ ย่อมไม่ได้รับอนุญาตตามวิถีแห่งสวรรค์ เพราะฉะนั้นตั้งแต่โบราณนานปี อสูรดูดจิตโบราณจึงได้สูญพันธุ์ไป
เทพสงครามเอกภพก็ได้พบเจอกับไข่ของอสูรโบราณภายในแดนปริศนา อสูรดูดจิตโบราณที่ฝักออกมาจากไข่ สามารถเรียกได้ว่าเป็นอสูรดูดจิตโบราณหนึ่งเดียวในจักรวาล
แม้ว่าอสูรดูดจิตโบราณตัวนี้จะอยู่ในระดับเทพมาร ซือถูเจิ้งเจี้ยนหากอยู่ในสภาวะที่พลังเต็มเปี่ยม การฆ่ามันนั้นจะสามารถทำได้อย่างง่ายดาย แต่ภายใต้ข้อกำหนดของพิภพต่ำ อสูรดูดจิตโบราณดูเหมือนว่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไร้คู้ต่อสู้
“ไม่!”
ตามกรงเล็บของอสูรโบราณที่เข้าใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ ซือถูเจิ้งเจี้ยนรู้สึกว่าพลังกฎภายในร่างดูเหมือนจะถูกควบคุมโดยสมบูรณ์แล้ว พลังไม่งานไม่สามารถหมุนเวียนได้ และยังหมายถึงเขาจะสูญเสียพลังในการต่อต้านไปอีกด้วย
“ผุ!”
เขาโบกสะบัดกระบี่ปีศาจเทพฟ้าที่อยู่ในมือ แทงทะลุการคุ้มกันกรงเล็บของอสูรโบราณ เลือดสีแดงสดพุ่งกระฉูดออกมา
อย่างไรก็ตาม เจ้ากรงเล็บขนาดมหึมาที่แหลมคมนี้ก็ยังคงคอย ๆ ลดระดับลงมาเรื่อย ๆ เหมือนกับตบแมงวันอย่างไรอย่างนั้น ตบซือถูเจิ้งเจี้ยนจนบินกระเด็นลอยออกไป กระอักเลือดสด ๆ อึกใหญ่ออกมาหลายครั้ง
เกราะเทพเวหากาลได้ยอมรับหลัวซิวเป็นนายแล้ว เพราะฉะนั้นบนร่างกายของเขาก็มีออร่า ดังนั้นร่างกายของเขาจึงเทียบเท่ากับการครอบครองออร่าของเทพสงครามเอกภพ ดังนั้น อสูรดูดจิตโบราณจะไม่มีการโจมตีใด ๆ กับเขา
แต่ว่าซือถูเจิ้งเจี้ยนนั้นไม่เหมือนกัน ดูเหมือนจะรู้ว่าชายคนนั้นเป็นศัตรูตัวฉกาจของอดีตเจ้านายของเขา ดังนั้นมันจึงพุ่งไปเขามันโดยปราศจากความเมตตา
“ปัง! ปัง! ปัง!……”
ซือถูเจิ้งเจี้ยนถูกโจมตีจนกระเด็นไปครั้งแล้วครั้งเล่า พลังกฎของเขาถูกอสูรโบราณออร่ากดไว้จนสิ้น ไม่มีทางที่จะสู้กลับได้อย่างแน่นอน
การคุ้มกันของเทพฮู้ระดับเจ็ดถึงจะทรงพลังก็ตาม แต่ในฮู้เองนั้นก็มีพลังงานที่ซ่อนอยู่อย่างมีขีดจำกัด เนื่องจากการโจมตีอย่างต่อเนื่องของอสูรดูดจิตโบราณ พลังงานในนั้นก็ถูกใช้อย่างต่อเนื่อง ม่านดินสีเหลืองก็ยิ่งริบหรี่ลงไปด้วย
เมื่อใดก็ตามที่เกราะป้องกันถูกทำลายลง เช่นนั้นซือถูเจิ้งเจี้ยนก็จะถูกอสูรดูดจิตโบราณฆ่าตายในทันที!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: มหายุทธ์ สะท้านภพ
Good...
ทำไมอ่านต่อไม่ได้...
นี้ก็หายไปเป็นปีเลย แอแ...
รออ่านยุ...
มาต่อๆ...
มีต่อไหมครับรออยู่นะครับ...
มึงๆ กูๆ เชี้ยไรเยอะแยะวะ นิยายจีนนะโว้ย อ่านเจอแล้วสดุดเสียรมตลอด...
แปลต่อทีค่า รออ่านอยู่นะคะ🥺🥺...
มีต่อไหมครับ...
รออยู่นะครับ...