มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1417

ร่างอยู่ ณ โลกแสงดาวเกณฑ์กฎ แต่ทว่าสายตาของหลัวซิวกลับสามารถมองข้ามปริภูมิที่ทับซ้อนกันได้ จ้องดูทุกมุมในโลกแสงดาวได้

และนี่เกิดจากช่องจิตของเทพฟ้าผสมรวมกับกฎฟ้าดิน ซึ่งนี่เป็นขอบเขตความกว้างที่กระแสจิตของเทพฟ้าสามารถสัมผัสได้ ด้วยเหตุนี้จึงสามารถผนึกพิกัดที่แน่ชัดไว้ ฉีกอากาศที่ว่างเปล่าออกแล้วทะลุข้ามผ่านไปถึงที่นั่นได้ในชั่วพริบตาเดียว 

ส่วนเทพมารกลับไม่สามารถทำเช่นนี้ได้ เนื่องจากกระแสสัมผัสของเทพมารไม่สามารถแผ่ขยายไปถึงตำแหน่งที่ห่างไกลขนาดนั้นได้ ระยะห่างที่ทะลุข้ามผ่านไปโดยการฉีกอากาศที่ว่างเปล่าออกก็ไกลเกินไป จึงไม่สามารถผนึกพิกัดได้อย่างแน่ชัด และง่ายต่อการเกิดข้อผิดพลาด

แต่ทว่าหลัวซิวเพิ่งบรรลุถึงเทพมาร เขากลับมีศักยภาพที่สามารถทำได้อย่างระดับเทพฟ้า

กระแสสัมผัสของเขากวาดผ่านสำนักไท่เสวียนที่ตั้งอยู่ ณ อาณาจักรใต้ รูปปั้นที่สูงตระหง่านหลายหมื่นเมตรนั่น เมื่ออยู่ภายใต้แสงอาทิตย์ที่สาดส่องทำให้มีรังสีที่แวววาวงดงามกระพริบระยิบระยับ ดุจเทพเจ้าองค์หนึ่ง

สำนักไท่เสวียนในปัจจุบัน ถึงแม้จะไม่มีผู้แข็งแกร่งที่บรรลุถึงแดนเทพมารขั้นสูง แต่ก็ถือเป็นแดนศักดิ์สิทธิ์ขั้นสุดยอดในโลกแสงดาวเช่นกัน

เทพมารอสูรเหยี่ยวทองบินวนอยู่เหนือนภาสำนักเขา ปฏิบัติตามภาระหน้าที่ของผู้เฝ้าปกปักรักษา หลัวซิวสัมผัสได้ว่าผลการฝึกตนของเกาเหลียนหงบรรลุถึงแดนมหาจักรพรรดิยุทธ์ช่วงกลางแล้ว มีความหวังที่จะบรรลุเป็นเทพมารภายในระยะเวลาสองร้อยกว่าปี 

รูปปั้นที่สูงหลายหมื่นเมตรนั่น เป็นรูปปั้นที่หลัวซิวเคยฝึกเซ่นด้วยมือทั้งสองข้างของตน ภายในมีตราประทับของเขาสลักไว้ ซึ่งเท่ากับร่างแยกหนึ่งของเขา

หากสำนักไท่เสวียนตกอยู่ในความอันตราย รูปปั้นที่สูงหลายหมื่นเมตรนั่นสามารถแสดงกำลังรบที่เทียบเท่ากับศักยภาพมหาจักรพรรดิยุทธ์ช่วงปลายของเขาออกมาได้ ต่อให้เทพมารขั้นสูงมารุกราน ก็สามารถสังหารได้เช่นกัน!

เขาไม่ได้มุ่งหน้าตรงไปยังไท่เสวียนแต่อย่างใด เนื่องจากเขาในปัจจุบัน ไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันกับผู้คนส่วนมากในไท่เสวียนของโลกแสงดาวแล้ว

“การสังหารซือถูเจิ้งเจี้ยนในครั้งนี้ทำให้ข้าได้รับบาดเจ็บค่อนข้างหนัก เมื่อบาดแผลฟื้นฟูแล้วก็ต้องข้ามผ่านทัณฑ์อีก ซึ่งใช้เวลาไปเกือบหนึ่งปีกว่า เยว่เอ๋อร์และซีโรว่น่าจะหลุดพ้นจากความอันตรายแล้วสินะ?”

เงาร่างของหลัวซิวลอยขึ้นฟ้า ปริภูมิที่อยู่ตรงหน้าเขาค่อย ๆ แตกร้าว จนประกอบเป็นเส้นทางที่มืดมิดเส้นหนึ่ง เงาร่างของเขาหายเข้าไปในเส้นทางดังกล่าว จากนั้นปริภูมิที่แตกร้าวก็ค่อย ๆ กลับมาสมานกันใหม่

เขาทะลุผ่านไปมาในห้วงอากาศที่ว่างเปล่า ก่อนจะไปถึงอนัตตาไร้สิ้นระหว่างพิภพอย่างรวดเร็ว