มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1705

“เราทำได้เพียงรอเท่านั้น ที่แห่งนั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะบุกเข้าไปโดยอาศัยเพียงพวกเราสองคน” อิงบูเฉิงพยักหน้าพร้อยเอ่ยตอบ

เทพธิดายู่หรงได้ยินดังนั้น ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “แต่ว่าผู้เพื่อนยุทธ์เย่ผู้นั้นก่อนหน้านี้ปิดบังพลังที่แท้จริงมาตลอด หากว่าเขาเป็นเพียงนักค่ายเทพระดับแปดนั่นก็แล้วไป แต่พลังของเขากลับมากพอที่จะสามารถสังหารกึ่งมกุฎเทพได้ ร่วมมือกับคนเช่นนี้ เมื่อใดที่ค้นพบโอกาสหรือสมบัติ ด้วยพลังของข้ากับเจ้าเพียงสองคน ก็เหมือนกับการฝากเนื้อไว้กับเสือมิใช่หรือ?”

อิงบูเฉิงก็ขมวดคิ้วด้วยเช่นกัน แน่นอนว่าเขาคิดเกี่ยวกับปัญหานี้มาก่อนแล้ว อันที่จริงในใจของเขาก็ยังไม่แน่ใจเช่นกัน

เหตุที่เขาค่อนข้างเข้าใจเกี่ยวกับดาราแห่งกาลเวลา ก็เป็นเพราะอาจารย์ของเขา

อาจารย์ของอิงบูเฉิง ไปที่นั่นครั้งหนึ่งเมื่อดาราแห่งกาลเวลาปรากฏขึ้นในครั้งแรก นับว่าเป็นเป็นยอดฝีมือระดับราชาเทพกลุ่มแรกที่ออกสำรวจดาราแห่งกาลเวลา

ไม่เพียงเท่านี้ อาจารย์ของเขาไม่เพียงแต่กลับมาโดยที่ยังมีชีวิตในครั้งนั้น ผลการฝึกตนก็เพิ่มขึ้นจากราชาเทพช่วงกลาง บรรลุเป็นราชาเทพช่วงปลาย

เมื่อดาราแห่งกาลเวลาเปิดเป็นครั้งที่สอง อาจารย์ของเขาก็ได้มีผลการฝึกตนราชาเทพขั้นเก้าแล้ว กลับไปอีกครั้งด้วยความมั่นใจเต็มเปลี่ยม

แต่ในครั้งนี้ ถึงแม้ว่าอาจารย์ของเขาจะสามารถเอาชีวิตรอดกลับมาได้ แต่ก็บาดเจ็บสาหัส

อิงบูเฉิงฝากตัวเป็นศิษย์เมื่อห้าพันกว่าปีที่ก่อน ในตอนนั้น บาดแผลของอาจารย์ของเขาก็ยังไม่ได้รับการฟื้นฟู หลังจากถ่ายทอดทุกอย่างที่ได้เรียนรู้แล้ว เมื่อกว่าสองพันปีก่อนก็นิพพานไปอย่างสงบ

ก่อนที่อาจารย์ของเขาจะตายไป ได้พูดถึงเรื่องดาราแห่งกาลเวลาขึ้นมา อีกทั้งยังทำให้อิงบูเฉิงได้รู้ว่า เหตุที่อาจารย์ของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสสากรรจ์ถึงเพียงนี้ ก็เป็นเพราะเขาค้นพบสถานที่แห่งหนึ่ง ณ ดาราแห่งกาลเวลา

อาจารย์ของเขาบอกไว้ว่าที่นั่นมีโอกาสอันยิ่งใหญ่อยู่ แต่ก็มีอันตรายอย่างใหญ่หลวงอยู่ด้วยเช่นกัน อาจารย์ของเขาไม่สามารถได้รับโอกาสนั้นมาได้ แต่กลับได้รับบาดเจ็บสาหัสมาแทน ผู้แข็งแกร่งระดับราชาเทพขั้นเก้ามีชีวิตอยู่ไม่ถึงสองล้านปี ก็นิพพานไปอย่างสงบเสียแล้ว