มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1707

ขณะพูด กลุ่มสามคนบินผ่านเข้ามา นักยุทธ์เหล่านั้นที่วนเวียนอยู่รอบ ๆ เหวไร้สิ้นสุด เพียงแค่ปรายตามองพวกเขาครั้งหนึ่ง จากนั้นก็ไม่ได้ให้ความสนใจอีก สายตาของทุกคนจดจ่ออยู่กับความมืดมืดภายใต้เหวไร้สิ้นสุด

เห็นได้ชัดว่า คนที่รู้จักเหวไร้สิ้นสุดมีอยู่ไม่น้อยเลย นับแค่ที่หลัวซิวมองเห็นก็มีกว่าร้อยคนแล้ว จากการพูดคุยถกเถียงกันระหว่างคนเหล่านี้ ทำให้หลัวซิวได้ยินถ้อยคำมากมายเกี่ยวกับตำหนักปีศาจเพลิง

“ผู้เพื่อนยุทธ์เย่ ดูแล้วคนที่รับรู้ถึงโอกาสและโชคดีในที่แห่งนี้มีอยู่ไม่น้อยเลย โอกาสที่เราจะได้รับนั้นมีน้อยมากทีเดียว” อิงบูเฉิงเมื่อเห็นภาพตรงหน้า ใบหน้าของเขาก็พลันหม่นหมองลงทันที

หลัวซิวแค่ยิ้มแต่ไม่ได้พูดสิ่งใดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ในเมื่อมีคนมากมายที่รู้เรื่องราวของที่นี่ เช่นนั้นท้ายที่สุดใครกันที่จะได้รับโอกาสและโชคดี ทุกอย่างล้วนขึ้นอยู่กับความสามารถของพวกเขาเองแล้ว สำหรับประเด็นนี้ หลัวซิวยังคงค่อนข้างมั่นใจในพลังของตนอยู่พอควร

อีกทั้ง อิงบูเฉิงก็พูดแล้วว่า ที่แห่งนี้ไม่เพียงแค่มีผลการฝึกตนก็จะสามารถเพียงพอได้ ยังจำเป็นต้องมีความสำเร็จด้านค่ายกลที่สูงมากอีกด้วย

ท่ามกลางราชาเทพมากมายที่เข้ามายังดาราแห่งกาลเวลา ไม่ว่าจะเป็นพลังผลการฝึกตน หรือว่าเป็นแดนค่ายกล หลัวซิวประเมินตนเองแล้วก็ยังรู้สึกว่าตนคือที่สุดอยู่ดี

โครม……

ทันใดนั้น ด้านล่างของเหวไร้สิ้นสุดเสียงปังดังอึกทึกครึกโครมดังขึ้นมา แผ่นดินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง เพลิงอัคคีและลาวาจำนวนมหาศาลปะทุขึ้นมา ราวกับจะกดทั่วทั้งห้วงลึกเอาไว้ด้านล่าง

ห้วงลึกที่มืดมิด กลายเป็นทะเลเพลิง หินหนืดที่แผดเผากลิ้งกระเด็นกระดอนออกมา คลื่นความร้อนพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า

หลังจากนั้น ตำหนักที่สูงตระหง่านแห่งหนึ่งปรากฏขึ้นอย่าเลือนรางท่ามกลางลาวาเพลิงอัคคีที่กลิ้งกระเด็นกระดอน บนประตูใหญ่ของตำหนัก สลักไว้ด้วยเพลิงอัคคีโทเท็มของปีศาจร้าย

“ตำหนักปีศาจเพลิงปรากฏขึ้นแล้ว!” ใครคนหนึ่งร้องตระโกนด้วยความตื่นเต้น ดูเหมือนว่าสีหน้าของทุกคนจะกลับกลายเป็นกระตือรือร้นขึ้นมา จ้องมองไปยังตำหนักที่สูงตระหง่านท่ามกลางลาวา