มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1749

บูม! บูม! บูม! ...

เสียงคำรามดังกึกก้องอย่างไม่รู้จบ ความผันผวนของกฎที่รุนแรงเช่นนี้ ถูกพวกเสิ่นปิงหยูที่อยู่ในห้วงดาราต่างก็รู้สึกได้

นำโดยเสิ่นปิงหยู กลุ่มคนปรากฏตัวในระยะไกลและเห็นภาพที่หลัวซิวโจมตีหลิวเทียนลู่อย่างบ้าคลั่ง

วินาทีที่นางเห็นหลัวซิว เสิ่นปิงหยูก็จำเขาได้อย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นท่าทีที่บ้าคลั่งของเขา เสิ่นปิงหยูก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย นางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่ทำให้ผู้ชายคนนี้คลั่งถึงเช่นนี้

“น่ากลัวมาก” สีหน้าของจู้เทียนหลงเต็มไปด้วยความสยดสยอง ชายที่อยู่ห่างไกลถูกล้อมรอบด้วยแสงสีเลือด ผลที่ตามมาของการโจมตีทุกครั้งทำให้เขารู้สึกได้ถึงอันตรายถึงความตาย

สำหรับหลิวเทียนลู่ ไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับเขา เขารู้ว่าเขาเป็นอัจฉริยะจากกองกำลังใหญ่ในโลกาชั้นฟ้า เขาสามารถต้านทานการโจมตีของคนบ้านั่นได้ จะเห็นได้ว่าเขามีความแข็งแกร่งที่น่ากลัว

“ภัณฑ์ล้ำจ้าวมหาเทพ”

ด้วยสายตาของเสิ่นปิงหยู นางสามารถมองเห็นความแข็งแกร่งของดาราโบราณมกุฎเทพและระฆังเซียนดำทมิฬ แต่เมื่อเทียบกับตำหนักปีศาจหลอมที่นางได้รับ ก็แย่กว่ามาก

เพราะตำหนักปีศาจหลอมเป็นสมบัติที่สังเวยและกลั่นโดยจักรพรรดิเทพมหาวาลก่อนที่จะตรัสรู้ขั้นสูงสุด ไม่ใช่ภัณฑ์ล้ำจ้าวมหาเทพทั่วไปสามารถเทียบได้

ไม่รู้ว่าการต่อสู้ครั้งนี้กินเวลานานแค่ไหน หลิวเทียนลู่รู้สึกตกตะลึงเมื่อพบว่าคู่ต่อสู้โจมตีเขาอย่างบ้าคลั่งเป็นเวลานาน ผลการฝึกตนของเขายังคงอยู่ที่จุดสูงสุดเสมอ โดยไม่มีการสูญเสียใดๆ

“เป็นไปได้อย่างไร? เขามีสมบัติพิเศษติดตัวอยู่หรือไง?”

สีหน้าของหลิวเทียนลู่เปลี่ยนไป เพราะทุกการโจมตีของอีกฝ่ายจะทำให้พลังส่วนหนึ่งของ ระฆังเซียนดำทมิฬหมดลง แม้ว่าจะมีผลการฝึกตนหนึ่งในสามของอาจารย์ปู่จ้าวมหาเทพอยู่ แต่ถ้ายังคงถูกใช้เช่นนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วก็จะหมดไป

สำหรับผลการฝึกฝนของเขาเอง คาดว่าเพียงการโจมตีครั้งเดียวก็ไม่สามารถให้ระฆังเซียนดำทมิฬรองรับต่อต้านได้