มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1751

เสิ่นปิงหยูเห็นศึกการต่อสู้เมื่อก่อนหน้านี้กับตาตนเองเลย น่าจะทราบอยู่ว่าศักยภาพของเขาเป็นอย่างไร มาตรแม้นว่าเป็นเช่นนี้ เสิ่นปิงหยูผู้นี้ก็ยังไม่กล้าเป็นฝ่ายเสนอร่วมมือกับตน แสดงให้เห็นว่านางน่าจะมีที่พึ่งพิงและไพ่เด็ดในมืออยู่

หลัวซิวอดไม่ได้ที่จะนึกถึงตำหนักปีศาจหลอมนั่น เพราะนั่นเป็นของขลังที่จักรพรรดิเทพมหาวาลทิ้งไว้ แม้กระทั่งตำหนักปีศาจเพลิงที่เทียบเท่ากึ่งจักรพรรดิเทพยังถูกมันกดอัดดิน ไม่สามารถหลุดพ้นจากความลำบากมาเป็นเวลายาวนานอย่างหาที่สุดไม่ได้ เป็นสมบัติแข็งแกร่งที่มีพลานุภาพสูงถึงระดับที่ไม่สามารถคาดเดาได้ชิ้นหนึ่งจริง ๆ

“ศักยภาพของผู้เพื่อนยุทธ์เย่แข็งแกร่ง ปิงหยูเคยพบเห็นเองกับตา หากสามารถร่วมมือกับเจ้าได้ละก็ โอกาสในการสำเร็จก็ต้องมีเพิ่มมากขึ้นอยู่แล้ว ไฉนจะไม่เห็นดีด้วยเล่า?”

เสิ่นปิงหยูขบขำเบา ๆ “ของชิ้นอื่น ๆ ปิงหยูล้วนสามารถให้ผู้เพื่อนยุทธ์เย่เป็นผู้เลือกก่อนได้ ทว่าทหารจักรวรรดิที่อาจารย์ปู่ทิ้งไว้ ข้าจำเป็นต้องเอากลับไป”

สำหรับเรื่องการร่วมมือกันที่เสิ่นปิงหยูเสนอขึ้นมา หลัวซิวตอบตกลงโดยที่ไม่ต้องคิดอะไรมากเลย

ทหารจักรวรรดิที่จักรพรรดิเทพมหาวาลทิ้งไว้เป็นสมบัติที่ไม่สามารถประมาณราคาได้ก็จริง แต่สำหรับหลัวซิวแล้ว มันกลับไม่ได้สำคัญมากขนาดนั้น อีกทั้งแม้เขาจะสามารถแก่งแย่งทหารจักรวรรดิมาได้ นอกเสียจากว่าอนาคตเขาจะเปลี่ยนไปฝึกเคล็ดฟ้าดินมหาวาล มิเช่นนั้นเขาก็จะไม่สามารถปล่อยพลานุภาพของทหารจักรวรรดิออกมาถึงขีดสุดได้

เนื่องจากทหารจักรวรรดิมรรคผลที่จักรพรรดิเทพมหาวาลฝึกเซ่น เป็นสิ่งที่สอดคล้องกับวรยุทธ์ที่ตัวจักรพรรดิเทพมหาวาลฝึกอย่างแน่นอน

สำหรับนักยุทธ์ตระกูลจู้ที่มาพร้อมกับเสิ่นปิงหยูนั้น หลัวซิวแค่มองเขาด้วยสายตาที่เรียบนิ่งรอบหนึ่งแล้วก็ไม่สนใจอีกเลย ส่วนพวกจู้เทียนหลงนั้นต้องไม่กล้าพูดอะไรอยู่แล้ว ภาพเหตุการณ์ที่เขาสังหารหลิวเทียนลู่เมื่อก่อนหน้านี้ ทำให้คนเหล่านี้รู้สึกช็อกถึงขั้นที่ไม่อาจมีสิ่งใดมาเทียบเทียมได้จริง ๆ