มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1755

ในขณะที่กองกำลังทั้งหลายเตรียมพร้อมที่จะกลับไปอยู่นั้น ออร่าอันแข็งแกร่งที่มากมายมหาศาลก็บังเกิดขึ้นกะทันหัน ผนึกห้วงดาราบริเวณรอบ ๆ เอาไว้

มีรอยแตกหนึ่งจุดปรากฏท่ามกลางความมืดที่ไร้ขอบเขตเหนือศีรษะของทุกคน เหมือนดวงตาที่เบิกกว้าง เผยให้เห็นลูกตาที่ใหญ่โตมโหฬารดั่งดวงดาวดวงหนึ่ง

ภายใต้การถูกดวงตาข้างดังกล่าวจ้องมอง ทุกคนล้วนรู้สึกเหมือนตัวเองถูกมองจนทะลุปรุโปร่งยังไงอย่างนั้น ความลับทุกอย่างล้วนไม่สามารถอำพรางได้

“เจ้าฆ่าคนไป ยังจะให้ข้าเก็บกวาดเช็ดขี้ให้เจ้าอีกหรือ”

มีเสียงบ่นว่าของตัวมรณาดังขึ้นมาในตัวหยั่งรู้ของหลัวซิว “เจ้าคิดว่าสังหารศิษย์ใจกลางของกองกำลังใหญ่เหล่านั้นไปแล้วเรื่องก็จะจบอย่างนั้นหรือ? เสี้ยววินาทีที่สังหารหลิวเทียนลู่นั่น ตราประทับหนึ่งก็ได้ปรากฏบนร่างเจ้าแล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จิตใจของหลัวซิวก็เข้มงวดขึ้นมา เห็นได้ชัดเจนเลยว่าเจ้าของดวงตาที่อยู่ในห้วงดาราเหนือศีรษะนี่ น่าจะเป็นผู้แข็งแกร่งในสำนักเซียนเทียนหยุนใช้มหาอิทธิฤทธิ์ทะลุมิติย่างกรายมาถึงที่นี่ 

“ผู้ใดสังหารบุตรกู!”

เสียงตะคอกอันโกรธเกรี้ยวดังก้องในห้วงดารา ถัดจากนั้นพลังออร่าที่น่าสยดสยองพลังหนึ่งก็บังเกิดขึ้น กดอัดเรือรบสิบกว่าลำจนแตกสลายเป็นฝุ่นผงคาที่ ทุกคนที่อยู่บนเรือรวมไปถึงผู้แข็งแกร่งระดับมกุฎเทพ ต่างตายจนตายซ้ำไม่ได้แล้ว 

“ผู้แข็งแกร่งระดับจ้าวมหาเทพ คนดังกล่าวคือพ่อของหลิวเทียนลู่!”รูม่านตาของหลัวซิวหดลงไปเล็กน้อย โชคดีที่ตัวมรณาช่วยเขาลบล้างตราประทับนั่นไปในช่วงเวลาที่สำคัญ มิเช่นนั้นเกรงว่าเขาในตอนนี้คงถูกสังหารคาที่ไปแล้ว 

“พวกมึงทุกคนสมควรตาย ตายเป็นสหายบุตรกูไปซะเถอะ!”

มีไฟโกรธและจิตสังหารที่สูงเทียมฟ้าแผ่ออกมาจากดวงตากลางห้วงดารานั่น ถัดจากนั้นดวงตาดังกล่าวก็หายไป สิ่งที่เข้ามาทดแทนคือฝ่ามือขนาดใหญ่ที่ครอบคลุมพื้นที่กว้างใหญ่จุติลงมาจากสวรรค์ นักยุทธ์จำนวนมากที่มาจากธาตุดาราอย่างอัมพรเทวและคุนหลุนล้วนอยู่ภายใต้การแผ่คลุมของฝ่ามือขนาดใหญ่นี้

ทันใดนั้นเอง หลัวซิวก็เห็นว่าเสิ่นปิงหยูบีบม้วนหยกชิ้นหนึ่งแตก ก่อนจะมีเงาลวงของมนุษย์คนหนึ่งปรากฏออกมาจากม้วนหยก ซึ่งคนดังกล่าวคือยายแก่ที่ถือไม้เท้าคนหนึ่ง

อีกทั้งหลิวเฉิงยังคิดเองเออเองว่าผู้ที่สังหารหลิวเทียนลู่คือวังมหาวาล

หลัวซิวต้องคิดจุดนี้ได้อยู่แล้ว และเสิ่นปิงหยูก็ไม่ได้อธิบายอะไรต่อเรื่องนี้เช่นกัน เขาจะไม่เข้าใจได้อย่างไรว่าเสิ่นปิงหยูจงใจช่วยเหลือเขา

“เป็นผู้หญิงที่มีกลอุบายเยอะมากจริง ๆ ด้วย ทำให้ข้าเป็นหนี้บุญคุณนางโดยไม่ทิ้งร่องรอยอะไรเลย”หลัวซิวอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่นในใจ 

เงาลวงของยายแก่ค่อย ๆ จางหายไป ภายในเวลาชั่วขณะ ทุกคนที่โชคดีมีชีวิตรอดมาได้ต่างมองไปทางเสิ่นปิงหยู ณ วินาทีนี้ทุกคนจะยังไม่เข้าใจได้อย่างไรว่าความเป็นมาของผู้หญิงคนดังกล่าวต้องน่ากลัวมากแน่นอน