มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1913

อย่างไรก็ตามถึงแม้จะใช้ยาแล้ว อัตราการบรรลุสำเร็จก็ไม่เยอะมากนัก มาตรแม้นว่าเป็นอัจฉริยะชั้นยอดก็ต้องทลายหลายครั้งถึงจะสำเร็จ คนส่วนมากพยายามไปไม่รู้ตั้งกี่หน แต่ทว่ากลับทลายไม่สำเร็จเลย

ในมหาโลกาพันสาม ไม่ว่าจะเป็นมหาโลกาใบใดล้วนมีราชาเทพที่นับไม่ถ้วน ทว่าระหว่างราชาเทพและมกุฎเทพนั้นกลับเป็นเส้นแบ่งหนึ่ง เมื่อบรรลุถึงมกุฎเทพถึงจะถือว่ามีแก่นแท้ขั้นพื้นฐานที่พอจะยืนหยัดในมหาโลกาใบหนึ่งได้ 

“ข้าสามารถกลั่นโอสถมหามกุฎได้ แม้ฤทธิ์ยาที่กลั่นออกมาจะไม่เทียบเท่าของอาจารย์ ทว่าเมื่อมียาเทพจิตที่ผนึกรวมมาจากแก่นแท้ของอสูรโบราณลูกนี้ ต้องสามารถทำให้เจ้าสำเร็จในรวดเดียวได้แน่นอน”

หลัวซิวอมยิ้ม จากนั้นเขาก็พลิกมือหยิบลูกแก้วสีขาวเงินลูกหนึ่งออกมา

ซึ่งลูกแก้วสีขาวเงินลูกนี้ ก็คือสมบัติที่ผนึกรวมมาจากลูกแก้วความเป็นตายดูดกลืนยึดครองแก่นแท้ชีวีของอสูรโบราณช้างเงินที่อยู่ในแดนมกุฎช่วงปลายนั่นเอง

ภายในลูกแก้วลูกนี้ ได้ผนึกรวมแก่นแท้ชีวีทั้งหมดที่มากมายมหาศาลของอสูรโบราณช้างเงินเอาไว้ หลังจากแก่นแท้เหล่านี้ผ่านการชุบจากลูกแก้วความเป็นตายแล้ว จึงพอจะพูดได้เลยว่ามันบริสุทธิ์อย่างยิ่ง ประสิทธิผลก็โดดเด่นกว่ายาทุกประเภท

เดิมทีหลัวซิวก็สามารถเก็บลูกแก้วลูกนี้ไว้ใช้เองได้เช่นกัน แต่ทว่าเขากลับไม่มีแผนการที่จะทำให้ผลการฝึกตนของตัวเองบรรลุเร็วเกินไป อีกทั้งเขาก็ไม่อยากให้ผลการฝึกตนบรรลุถึงแดนราชาเทพเร็ว ๆ เช่นกัน

เนื่องจากก่อนบรรลุสู่แดนราชาเทพ เขาวางแผนที่จะเลือกทิศทางวิถียุทธ์ที่ตนฝึกให้มั่นคงก่อน และฝึกเซ่นอาวุธมรรคผลของตนเองออกมาในขณะเดียวกัน 

ทันทีที่ผลการฝึกตนบรรลุถึงราชาเทพ ก็จะเปลี่ยนแปลงทิศทางวิถียุทธ์ยากมาก และวิถียุทธ์ที่เขาจะฝึกนั้นยิ่งใหญ่โออ่ามากเกินไป จึงส่งผลให้สถานการณ์ ณ บัดนี้ของหลัวซิวเหมือนดั่งแกงโฮะหม้อใหญ่ เลือกรายละเอียดทิศทางที่เด่นชัดได้ยาก

แท้จริงแล้วสาเหตุที่หลัวซิวอยากให้จีเสี่ยวจื่อบรรลุถึงแดนมกุฎเทพนั้น ก็เป็นเพราะคำนึงถึงความปลอดภัยของนางเช่นกัน