มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1992

ศัตรูนั้น จะไม่รู้สึกขอบคุณสำหรับความเมตตา กระทั่งสามารถซ่อนมันเอาไว้ และกลับมาแว้งกัดอีกครั้งในช่วงเวลาที่สำคัญ

อีกทั้งนิสัยใจคอของหลัวซิวก็ไม่เคยมีความอ่อนโยนหรือใจอ่อนแต่อย่างใด หากเขารู้สึกว่าผู้นั้นสมควรตาย นั่นก็คือสมควรตาย ไม่มีสิ่งใจต้องเสียใจ!

จีเสี่ยวจื่อขมวดคิ้วเล็กน้อย ถึงอย่างไรนางก็เป็นเด็กสาวคนหนึ่ง ไม่ได้โหดเหี้ยมไร้ความปราณีเหมือนกับหลัวซิว

แต่นางก็ไม่อยากที่จะหักหลังปณิธานของหลัวซิว ดังนั้นหลังจากลังเลเล็กน้อย นางก็โจมตีต่อไป

ผุ! ผุ! ผุ! ……

อัสนีโลหิตมากมายแผ่กระจายไปทั่วพระราชวัง แม้ว่าหญิงสาวเหล่านี้แต่ละคนจะงดงามราวกับดอกไม้ก็ตาม แต่ในสายตาของหลัวซิว กลับไม่มีสิ่งใดแตกต่างกับโครงกระดูกสีแดงสีชมพูแม่แต่จุดเดียว

สีหน้าของเขาเย็นชา เฉยเมยต่อการตายของคนเหล่านี้ เพราะว่าหลัวซิวก็คือคนที่ปกป้อง ใครก็ตามที่กล้าแตะต้องคนรอบข้างของเขา ก็จะต้องชดใช้!

ในชั่วพริบตา ผู้หญิงทุกคนในพระราชวังทั้งหมดกลายเป็นศพ ลานเต้นรำและบนพื้นของพระราชวัง เต็มไปด้วยเลือดอยู่ทุกหนทุกแห่ง

ไม่ว่าผู้หญิงจะสวยสักเพียงใด หลังจากตายไป ก็ไม่หลงเหลือความสวยงามเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามมันกลับทำให้คนรู้สึกหวาดกลัวเสียด้วยซ้ำ

เซวียนจิงหยุนตกตะลึงหวาดผวาไปในทันที เขาไม่รู้ว่าเขาไปทำให้ผู้ชายที่น่ากลัวผู้นี้ขุ่นเคืองตั้งแต่เมื่อใด จึงได้กล้าขึ้นมาสังหารคนถึงเขาเจี้ยนโหยว

“ศิษย์พี่ ข้า……”

เห็นซากศพนอนจมกองเลือดอยู่รอบ ๆ คิ้วเรียวงามของจีเสี่ยวจื่ออดไม่ได้ที่จะขมวดเข้าหากันอีกครั้ง ราวกับว่านางอดทนไม่ได้

“ศิษย์พี่พูดถูกแล้ว เป็นข้าที่ใจอ่อนเกินไปเอง”

หลักการประเภทนี้ จีเสวียนคงก็เคยพูดกับนางมาก่อน เพียงแต่ว่าตอนนั้นนางไม่รู้สึกถึงความสำคัญแต่อย่างใด หลักการและคำสอนประเภทนี้ จึงทำได้แค่เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาเท่านั้น

แต่หลัวซิวปล่อยให้นางสัมผัสความรู้สึกนั้นด้วยตนเอง จากนั้นค่อยพูดให้นางฟังเกี่ยวกับหลักการเหล่านี้ นางกลับเข้าใจ อีกทั้งยังจำได้ขึ้นใจอีกด้วย

ในขณะเดียวกัน เมื่อได้ยินสิ่งที่หลัวซิวเพิ่งพูด เซวียนจิงหยุนก็พลันเข้าใจขึ้นมาในทันที ทั้งสองคนนี้ มาที่นี่เพื่อผู้หญิงคนนั้นที่หนีไปยังเทือกเขาวายุเปราะ!

จากความชำนาญด้านข้อมูลของเขา ผู้หญิงที่หนีไปยังเทือกเขาวายุเปราะแต่เดิมแล้วไม่มีภูมิหลังเลย