มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2547

“ไอ้แก่ มึงอยากตายหรือ?”มีจิตสังหารทะลุออกมาจากดวงตาหลัวซิวเช่นกัน เขาลุกตัวขึ้นกะทันหัน สายตากวาดมองเหล่าผู้อาวุโสตระกูลมู่ที่อยู่ในที่เกิดเหตุแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น: “ที่กูเดินทางมาในครั้งนี้ กูไม่ได้อยากเป็นศัตรูกับตระกูลมู่ของพวกมึง ที่นี่เป็นอาณานิคมของตระกูลมู่พวกมึงก็จริง ถ้าเกิดตระกูลมู่พวกมึงจะพูดคุยกันด้วยเหตุผล แซ่หลัวก็จะพูดคุยเหตุผลกับพวกมึง ถ้าเกิดพวกมึงไม่อยากคุยด้วยเหตุผล เช่นนั้นแซ่หลัวก็ขอตัวก่อน!”

ทันทีที่สิ้นเสียง หลัวซิวก็สะบัดแขนเสื้อทีหนึ่ง ก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกไปจากสำนัก 

“ไอ้เดรัจฉาน มึงคิดว่ามึงจะหนีรอดหรือ?”

การกระทำดังกล่าวของหลัวซิว ทำให้มู่เต๋อหนานยืนยันได้แล้วว่าเขามีสิ่งที่หวาดกลัว กลัวเพราะขาดความเชื่อมั่นในตัวเอง

ด้วยเหตุนี้เมื่อเห็นว่าหลัวซิวจะจากไป มู่เต๋อหนานจึงตะคอกด้วยความโกรธเกรี้ยว ระงับจิตสังหารในใจไม่ได้อีกต่อไป ลงมือโจมตีโดยตรง มือเปลวไฟใหญ่ข้างหนึ่งขยำไปทางหลัวซิว

หลัวซิวยังคงมุ่งหน้าเดินออกไปอยู่เช่นเคย ราวกับสังเกตไม่เห็นเลยด้วยซ้ำว่ามู่เต๋อหนานลงมือต่อตนเอง 

มีรอยยิ้มที่เยือกเย็นปรากฏบนใบหน้ามู่เต๋อหนาน จากผลการฝึกตนระดับจักรพรรดิเทพของเขา การที่จะสังหารผู้น้อยที่มีผลการฝึกตนมกุฎเทพกระจอก ๆ คนหนึ่งนั้น มันก็เป็นเรื่องที่สามารถทำได้ง่ายดั่งปอกกล้วยเข้าปากเลยไม่ใช่หรือ? 

ในส่วนของเรื่องที่ว่าบนตัวหลัวซิวมีสมบัติที่เก่งกาจนั้น เมื่ออยู่ภายใต้ระยะห่างที่ใกล้กันขนาดนี้ และตัวก็เองลงมือโจมตีกะทันหันอีก เขาไม่มีโอกาสที่จะได้ปลดปล่อยพลังใด ๆ ออกมาได้เลยด้วยซ้ำ!

คาดิสลาร์ที่กำลังยืนหันหลังให้เหล่าพวกอาวุโสตระกูลมู่ก็ยิ้มเช่นกัน แต่ทว่ารอยยิ้มของเขากลับดูดุร้ายอย่างยิ่ง ออร่าที่โหดร้ายโหดเหี้ยมค่อย ๆ แผ่กระจายออกมาจากร่างกายเขา 

ถึงแม้จะไม่ใช้ทั้งตัวสำนึกและผลการฝึกตน แต่จากร่างญาณอันแข็งแกร่งที่ถูกหล่อเลี้ยงออกมาจากตรีภพของเขา นั่นก็เป็นการคงอยู่อันน่าสยดสยองที่สามารถสังหารมหาจักรพรรดิยุทธ์ระดับหกให้ตายได้อย่างง่ายดายเชียวนะ!

เมื่อมีเขาอยู่ด้วย อย่าว่าแต่ตระกูลมู่เลย ต่อให้เป็นสำนักจักรพรรดิมรณะที่มีมหาจักรพรรดิยุทธ์แห่งนรกภูมิคุ้มกันรักษา หลัวซิวก็ไม่นำมาไว้ในสายตาเช่นกัน