มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2570

“เจ้ามันจองหองมากเกินไปหรือเปล่า? เราไม่ได้ทำอะไรเจ้าสักหน่อย เจ้ามีสิทธิ์อะไรให้เราไสหัวไปหรือ?”

ลักษณะท่าทีและความเผด็จการของชายชุดแพร ทำให้ผู้คนที่อยู่บริเวณรอบ ๆ รู้สึกไม่พอใจ ถึงแม้คนจำนวนมากต่างไม่อยากเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็ตาม แต่ก็มีบางส่วนที่ไม่ยอมกล้ำกลืนฝืนทนเช่นกัน 

“ไอ้ตัวไม่รู้จักความเป็นความตาย!”

ชายชุดแพรทำเสียงหึอย่างเยือกเย็นทีหนึ่ง จิตสังหารที่อยู่ในแววตาเข้มงวด ก่อนจะยกมือโบกทีหนึ่ง แสงมืดดวงหนึ่งก็บินออกไป แล้วพุ่งตรงไปยังคนที่พูดในเมื่อครู่นี้ 

ถึงแม้เรื่องนี้จะไม่มีความเกี่ยวข้องกับหลัวซิวก็ตาม แต่ลักษณะท่าทีที่จองหองพองขนของชายชุดแพรนั่น ก็ทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยพอใจอยู่ดี เนื่องจากฝ่ายตรงข้ามให้ทุกคนไสหัวไป ซึ่งหนึ่งในนั้นก็รวมไปถึงตัวหลัวซิวด้วย

อีกทั้งเขาได้ยินว่าชายหนุ่มที่ถูกตบจนกระเด็นออกมามีนามว่าลู่จื่อโม่? เขาแซ่ลู่ หรือว่าในโลกใบนี้มันมีเรื่องที่บังเอิญขนาดนี้จริง ๆ?

วินาทีนี้เมื่อเห็นว่าชายชุดแพรจะลงมือสังหารผู้อื่นเพราะพูดไม่ถูกคอ หลัวซิวจึงดีดนิ้วทีหนึ่ง ชี่จิ้งดวงหนึ่งก็ทำการโจมตีแสงมืดดวงนั้นจนแตกสลายกลางอากาศ 

ชัวะ!

แววตาอันเยือกเย็นของชายชุดแพรได้ผนึกมาที่หลัวซิวภายในพริบตา เขม็งมองเขาอย่างเยือกเย็นพลางพูด: “บังอาจเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องของกูสวี่จงหยิง มึงกล้าหาญไม่น้อยเลยนี่!”

“ผลการฝึกตนจ้าวมหาเทพขั้น 1 กระจอก ๆ ก็บังอาจปากดีต่อหน้ากู มึงก็กล้าหาญไม่น้อยเลยนี่”หลัวซิวยิ้มอ่อน ตัวละครเล็ก ๆ อย่างฝ่ายตรงข้าม ไม่มีสิทธิ์ถูกเขานำไปไว้ในสายตาเลยด้วยซ้ำ 

คาดิสลาร์เบ้ปาก เขาเบื่อที่จะสนใจตัวละครเล็ก ๆ ประเภทนี้ 

มีรอยยิ้มที่เยือกเย็นปรากฏตรงมุมปากดูดจิต หลัวซิวเป็นนายท่านของเขาและลาร์ เมื่อเจอปัญหาจะปล่อยให้นายท่านลงมือง่าย ๆ ไม่ได้อยู่แล้ว ในเมื่อไม่มีสิทธิ์ให้ลาร์ลงมือ เช่นนั้นเขาก็ต้องเป็นผู้ลงมืออยู่แล้ว 

“บังอาจจาบจ้วงนายท่าน รนหาที่ตาย!”