มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 3126

การปรากฏตัวของดาบหักเซียน ทำให้ เมี่ยวหลิง คาดไม่ถึง

ถ้าภาชนะติ่งปีศาจมังกรมีชื่อเสียงในยุคโบราณหลัง ไม่ใช่เพราะว่ามันทรงพลังแค่ไหน แต่เป็นเพราะภาชนะติ่งปีศาจมังกรนี้ได้รับการขัดเกลาเป็นการส่วนตัวโดยจักรพรรดิเซียนแห่งตระกูลจิ่วโหย่ว

แต่ดาบหักเซียนนั้นแตกต่างออกไป ดาบนี้ครั้งหนึ่งเคยโด่งดังเหี้ยมโหดมากในสมัยยุคบรรพกาล มีผู้แข็งแกร่งชั้นยอดจำนวนนับไม่ถ้วนที่ตายภายใต้ดาบนี้และได้ดื่มเลือดของผู้แข็งแกร่งเซียนสูงสุดนับไม่ถ้วน!

นับตั้งแต่ยุคบรรพกาล การหายตัวไปของจักรพรรดิเซียนไท่ซ่างและมกุฎเซียนบรรพมังกร กองกำลังหลักที่นำโดยเผ่าพันธุ์ภูตศักดิ์สิทธิ์ได้เข้าโจมตีเผ่าไท่ซ่างพร้อมกัน

อย่างไรก็ตาม เผ่าไท่ซ่างสามารถได้รับความเคารพจากทุกเชื้อชาติ แม้ว่าจะไม่มีจักรพรรดิเซียนไท่ซ่างแต่ก็ยังมีผู้แข็งแกร่งมากมาย

ในหมู่พวกเขามีฆาตกรที่สังเวยดาบชำระโลหิตที่มีชื่อเสียง จนกระทั่งเผ่าพันธุ์ภูตศักดิ์สิทธิ์มีจักรพรรดิเซียนคนหนึ่งเกิดขึ้นมา จึงได้สังหารเจ้าของดาบหักเซียน

มีข่าวลือว่าในบรรดาเก้าต้องห้ามสืบทอดของเผ่าไท่ซ่าง เวทย์ต้องห้ามหักเซียนนั้นดุร้ายที่สุด!

แม้ว่าดาบหักเซียนจะไม่ใช่อาวุธที่ได้รับการขัดเกลาโดยจักรพรรดิเซียน ในแง่ของความดุร้าย มันยังเหนือกว่าสมบัติแห่งจักรพรรดิเซียนส่วนใหญ่อีกด้วย

นี่เป็นเหตุผลว่าเหตุใดภาชนะติ่งปีศาจมังกรจึงถูกระงับโดยดาบหักเซียน และเหตุใดภาชนะติ่งปีศาจมังกรจึงหวาดกลัวดาบหักเซียนอย่างมาก

ภูตติ่งปีศาจมังกรเคยติดตามจักรพรรดิเซียนจิ่วโยวมาเป็นเวลานาน ครั้งหนึ่งเคยได้ยินจักรพรรดิเซียนจิ่วโยวพึมพำกับตัวเองว่าถ้าคนโหดเหี้ยมจากเผ่าไท่ซ่างมาถึงยุคโบราณหลัง แม้ว่าจะเป็นจักรพรรดิเซียน บางทีอย่างมากก็แข็งแกร่งพอๆ กัน

“ดูเหมือนว่าข้าจะให้เจ้าอยู่ต่อไม่ได้จริงๆ”

เมี่ยวหลิง ถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ ด้วยสีหน้าจนปัญญาบนใบหน้าสมบูรณ์แบบของนาง นางยกมือขึ้น ภัณฑ์เซียนสูงสุดของเทพธิดาก็บินกลับไปและถูกนำเข้าไปในร่างกายของนาง

ในดาราตัวหยั่งรู้ของนาง ภาชนะติ่งปีศาจมังกรเหนือศีรษะหลัวซิว มือถือดาบหักเซียน ไม่มีการต่อต้านหรือสิ่งกีดขวางใด ๆ ระหว่างทาง เขาไปถึงศูนย์กลางของดาราตัวหยั่งรู้ได้อย่างง่ายดายแล้วมองเห็นภูตเซียนของนาง

“ข้ายอมแพ้ที่จะขัดขวางแล้ว เจ้าจะทำอะไรกับข้า?” ภูตเซียนของนางมองดูพลังวิญญาณที่กลายมาจากหลัวซิวด้วยแววตาขุ่นเคือง

รูปแบบของภูตเซียนนั้นเหมือนกับเจ้าของทุกประการและมีความศักดิ์สิทธิ์มากขึ้น ร่างกายเปล่งประกายราวกับหยกที่อบอุ่น ใสเหมือนไข่มุก กระตุ้นใจไร้ที่ติ

อย่างไรก็ตาม หลัวซิวยังคงไม่ไหวติงเลย เขายังคงระวังเทพธิดาดึกดำบรรพ์ที่อยู่ตรงหน้าเขา

“ให้ข้าลงต้องห้ามแล้วข้าจะจากไป หลังจากหกชั่วโมง ต้องห้ามก็จะหายไปเอง”

ขณะที่หลัวซิวพูด เขาก็เดินไปหานาง ดาบหักเซียนสามารถฟันออกได้ตลอดเวลา และเหล็กเซียนชั้นกล้าก็พร้อมที่จะโจมตีเช่นกัน

จริงๆ แล้วหลัวซิวไม่มีเจตนาร้ายต่อ เมี่ยวหลิง มากนัก แต่ตัวตนและตำแหน่งของทั้งสองฝ่ายแตกต่างกัน บางครั้งพวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเผชิญหน้ากันราวกับศัตรู

แต่ถ้า เมี่ยวหลิง ยืนกรานที่จะบังคับพาเขาไปยังสถานบรรพบุรุษของตระกูลดึกดำบรรพ์แล้ว หลัวซิวก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเป็นศัตรูกัน แม้ว่าไพ่ของเขาทั้งหมดจะถูกเปิดเผย เขาก็จะฆ่านางให้ตายอยู่ที่นี่

เมี่ยวหลิง และหลัวซิวสบตากัน นางถอนหายใจเบา ๆ นางสามารถบอกได้เลยว่าอีกฝ่ายดูสงบ แต่จริงๆ แล้วเขามีเจตนาฆ่าที่ซ่อนอยู่ มันคงจะดีถ้านางอยานิ่งๆไม่ทำอะไร ถ้านางต้องการตอบโต้ ผู้ชายคนนี้ที่ไม่รู้จักเอ็นดูผู้หญิงมักก็จะทำร้ายนางอย่างโหดร้ายแน่

นางหลับตาราวกับยอมรับชะตากรรมของนาง เมี่ยวหลิงไม่มีความตั้งใจที่จะตอบโต้อีกฝ่าย ในความเป็นจริงแล้ว พูดตามตรงนางก็ไม่ต้องการทำเช่นนี้เช่นกัน เลวร้ายที่สุดก็คือเมื่อสถานบรรพบุรุษผู้อาวุโสไท่ซ่างผู้นั้นให้นางรับผิดชอบ นางรายงานตามจริงก็ได้

“พรึบ! พรึบ! พรึบ!...”

หลัวซิวเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว โดยผนึกพลังวิญญาณไว้ที่ปลายนิ้วของเขา ใช้ต้องห้ามภูตเซียนไท่ซ่างและสลักต้องห้ามลงบนร่างภูตเซียนของ เมี่ยวหลิง ระหว่างคิ้ว

ต้องห้ามนี้ไม่ใช่ทาสห้ามในการควบคุมผู้อื่น แต่เป็นวิชาลับในการปิดผนึกภูตเซียนตัวหยั่งรู้ และก่อนที่ต้องห้ามจะถูกยกเลิกโดยอัตโนมัติ ภูตเซียนตัวหยั่งรู้ของเมี่ยวหลิงจะถูกปิดผนึกและไม่สามารถส่งข้อความไปยังโลกภายนอกได้ ร่างกายของนางก็จะถูกผนึกอยู่กับที่ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย

“เจ้าเชื่อฟังและฉลาดมาก”

หลังจากลงต้องห้ามแล้ว อักษรรูนสีทองก็ปรากฏขึ้นระหว่างคิ้วภูตเซียนของนาง แม้ว่าผลการฝึกฝนของนางจะแข็งแกร่งมาก แต่หลัวซิวก็แข็งแกร่งกว่านางในแง่ของภูตเซียนพลังวิญญาณเชื่อว่านางจะไม่สามารถทำลายต้องห้ามได้ในเวลาอันสั้น

เมื่อคิด พลังวิญญาณก็กลับคืนสู่ร่างกาย และร่างกายของหลัวซิวในห้องใต้หลังคาของโลกภายนอกก็ค่อยๆลืมตาขึ้น

ในเวลาเดียวกัน เมี่ยวหลิง ก็ลืมตาและมองไปที่หลัวซิวอย่างขุ่นเคือง “เจ้าควรออกไปอย่างรวดเร็วและระวังอย่าให้ผู้อาวุโสไท่ซ่างผู้นั้นจับได้”

“ฮ่าฮ่า เจ้าเป็นห่วงข้าหรือ?”

หลัวซิวเดินไปหา เมี่ยวหลิง และมองดูใบหน้าที่ไร้ที่ติและงดงามของนาง ราวกับชื่นชมงานศิลปะที่สมบูรณ์แบบที่สุดในโลก

“แต่ข้าบอกไปแล้วว่าถ้าเจ้าโจมตีข้า ข้าจะไม่เกรงใจต่อเจ้า ถ้าไม่ให้อะไรกับข้า ข้าก็จะผิดสัญญานะสิ?”

ในขณะที่พูด หลัวซิวก็ยื่นหัวไปข้างหน้า และปลายจมูกของพวกเขาเกือบจะแตะกัน สามารถได้กลิ่นหอมจากร่างกายของเทพธิดาดึกดำบรรพ์

ขณะที่พูดกับตัวเองก็มองดูท้องฟ้าอันห่างไกล ณ สุดเส้นขอบฟ้ามีแสงจากที่ไกลเข้ามาใกล้ด้วยความเร็วที่รวดเร็วมาก

และแสงนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหลัวซิวที่กำลังบินมาด้วยเข็มทิศสาสน์เต๋า

ในขณะนี้ เขาออกจากโลกาแดนปริศนาของตระกูลดึกดำบรรพ์ และบินมาประมาณสองชั่วโมงแล้ว

หากไม่มีอะไรที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น จะต้องใช้เวลาหกชั่วโมงในการทำลายต้องห้ามที่เขาลงไว้บนร่าง เมี่ยวหลิง

แต่เนื่องจากเมี่ยวหลิง เป็นเทพธิดาของตระกูลดึกดำบรรพ์ นางจึงต้องเชี่ยวชาญวิชาลับพิเศษบางอย่าง ซึ่งน่าจะสามารถย่นระยะเวลาของการทำลายได้ และนางอาจจะสามารถหลุดออกมาได้ภายในเวลาประมาณสี่ชั่วโมง

ดังนั้นภายในช่วงเวลานี้ หลัวซิวจะต้องอยู่ห่างให้มากที่สุด แม้ว่าผู้อาวุโสไท่ซ่างผู้นั้นของตระกูลดึกดำบรรพ์จะระดมกำลังเพื่อตามหาเขา ด้วยวิถีไร้ลักษณ์ของเขา อยากจะจับเขาก็ไม่ง่ายนัก

แต่ทันใดนั้นสายตาของเขาก็ขรึมลง รู้สึกเหมือนถูกสอดแนม และทันใดนั้นเขาก็มองไปตรงหน้าที่อยู่ไกลออกไป

นั่นเป็นภูเขาแห้งแล้งที่พังทลาย บนยอดเขา มีคนร่างกำยำคนหนึ่งยืนอย่างโอหังแล้วจ้องมองมาที่เขา

“เจ้าก็คือไท่ซ่างฉิงรึ?”

ชายร่างกำยำเดินขึ้นไปในอากาศ โดยมีน้ำเต้าห้อยอยู่ที่เอว ราวกับชายสุรุ่ยสุร่ายที่ไปทั่วโลก

"เจ้าคือใคร?"

หลัวซิวหยุดการเดินทาง ยืนอยู่บนเข็มทิศสาสน์เต๋าแล้วจ้องมองไปที่คนตรงหน้าเขา

เมื่อได้ยินชื่อนี้ ดวงตาของหลัวซิวก็หดลงเพราะเขานึกถึงนังร่านตงฟางหยุนอีคนนั้น

“เจ้ามาจากภูเขาภูตศักดิ์สิทธิ์?”

“ถูกต้อง ข้าได้ยินมาว่าพี่สาวของข้าเสียเปรียบเพราะเจ้าไปมาก ในเมื่อวันนี้ข้าพบเจ้า เจ้าก็หนีไม่พ้น ที่นี่ไม่ใช่แดนต้องห้ามกระดูกฝัง”

ตงฟางหยุนเซิงเยาะเย้ย และออร่าอันทรงพลังก็แผ่ออกมาจากร่างกายเขา เขาเป็นผู้แข็งแกร่งระดับเซียนชั้นฟ้าขั้นสูงคนหนึ่ง