มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 37

ด้วยลมปราณความร้อนในร่างกายที่ค่อยๆลดลง ลู่เมิ่งเหยาที่สติเลือนรางก็ค่อยๆกลับมามีสติ

เธอมองเห็นหลัวซิวที่ยืนอยู่ข้างเตียง ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วเหยียดตัวลุกขึ้นมานั่ง

พบว่าเสื้อผ้าของตนยังเรียบร้อยดี เธอโล่งอก สิ่งที่กังวลที่สุดก็คือตอนที่ตนไม่ได้สติแล้วนักเรียนฉวยโอกาสลวนลามตน

"หลัวซิว ขอบคุณนายมาก" เธอพูดด้วยความอิดโรยพร้อมกับรอยยิ้มจางๆ

"อาจารย์ลู่ไม่ต้องเกรงใจครับ นี่คือสิ่งที่ผมสมควรทำ" หลัวซิวพูด เห็นอาจารย์ลู่อ่อนแอไร้ที่พึ่งพิง เขาอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น："เมื่อกี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับอาจารย์ลู่เหรอครับ?"

ลู่เมิ่งเหยามองหลัวซิว ถอนหายใจเบาๆ เธอรู้สภาพร่างกายของตนเป็นอย่างดี ถ้าไม่เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น เกรงว่าคงจะอยู่ไม่พ้นปีนี้แล้ว

เส้นลมปราณของเธอเป็นธาตุหยางไฟตั้งแต่กำเนิด ทุกเจ็ดวันจะต้องทุกข์ทรมานกับความร้อนที่แผดเผาหัวใจ แม้จะมียาคงจิต แต่อย่างมากก็มีชีวิตอยู่ได้แค่สองปีเท่านั้น ไม่ว่าช้าหรือเร็วก็ต้องตายอยู่ดี

แต่ว่าเธอเองก็สัมผัสได้ถึงความเป็นห่วงของหลัวซิว ด้วยเหตุนี้จึงพูดขึ้น："สมรรถภาพทางกายของฉันพิเศษตั้งแต่เกิด ดังนั้นทุกทุกไม่กี่วันจะมีอาการแบบนี้เกิดขึ้น"

"อาจารย์ลู่ ผมขอดูหน่อยได้ไหมครับ? บางทีผมอาจจะมีวิธี" หลัวซิวพูดขึ้นกะทันหัน

"นาย?" ลู่เมิ่งเหยาตกตะลึง ไม่รู้ว่าเพราะอะไรภาพในหัวถึงฉายตอนที่หลัวซิวช้อนตัวตนขึ้น ใบหน้าของเธอฉายความเยือกเย็นทันที

"โรคที่ฉันเป็นนายรักษาไม่หาย ไม่ต้องช่วย" ลู่เมิ่งเหยาพูดด้วยเสียงเยือกเย็น

เธอรู้สึกว่าบางทีหลัวซิวอาจจะฉวยโอกาสนี้คิดไม่ซื่อกับตน

รู้สึกถึงท่าทีที่เปลี่ยนไปของลู่เมิ่งเหยา หลัวซิวจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าอีกฝ่ายคิดอะไร อดไม่ได้ที่จะยิ้มเศร้า："อาจารย์ลู่คงจะเข้าใจผมผิดไปแล้วครับ ถ้าผมจะฉวยโอกาสรังแกอาจารย์ ผมก็ทำได้ตั้งแต่อยู่ระหว่างทางแล้วครับ"

"พูดแบบนี้ นายมีความคิดแบบนี้เหรอ?" ลู่เมิ่งเหยาพูดเสียงเยือกเย็น

เมื่อได้ฟัง หลัวซิวกระอักกระอ่วนขึ้นมาทันที อาจารย์ลู่คนนี้หุ่นยั่วยวนมาก ผิวขาว ตนมีความคิดไม่ซื่อจริงๆ

เห็นหลัวซิวไม่พูด ลู่เมิ่งเหยายิ่งมั่นใจว่าเขามีความคิดไม่ซื่อกับตน สีหน้ายิ่งเยือกเย็น ตะคอกออกไป："นายกลับไปได้แล้ว！”

หลัวซิวไม่รู้จะร้องไห้หรือยิ้มดี ตนหวังดีอยากจะรักษาโรคให้เธอ ไม่เพียงแต่ไม่ซึ้งในน้ำใจ แต่ยังถูกมองว่าเป็นคนลามก

แน่นอนว่าเขาไม่อยากทิ้งภาพคนลามกเอาไว้ในใจของอาจารย์ลู่ ด้วยเหตุนี้จึงพูด： “เส้นลมปราณหัวใจของอาจารย์ลู่น่าจะมีปัญหา ผมพูดถูกไหมครับ?"

ใบหน้าเยือกเย็นของลู่เมิ่งเหยา ชะงักทันที สีหน้าฉายความสงสัย "นายรู้ได้ยังไง?"

ถึงแม้ก่อนหน้านี้จะสะลึมสะลือ แต่เธอมั่นใจว่าหลัวซิวไม่ได้ใช้ปราณในตรวจดูร่างกายของตน แล้วเขารู้ได้อย่างไรว่าเส้นลมปราณหัวใจของตนมีปัญหา?

"ผมมีความรู้ด้านการแพทย์เล็กน้อย ตอนที่อาจารย์ลู่อาการกำเริบ ผมสังเกตเห็นลมปราณร้อนๆแผ่ออกมาจากเส้นลมปราณหัวใจ แล้วกระจายไปทั่วร่างกายครับ" หลัวซิวพูดด้วยความมั่นใจ

เขาดูผังลายเส้นชีวิตของอาจารย์ลู่คนนี้แล้ว ถึงแม้จะไม่ได้ดูอย่างละเอียด แต่มั่นใจว่าเส้นลมปราณหัวใจมีปัญหา