มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 507

“หลี่เสวียนหยางยังไม่ตาย ข้าก็ไม่สามารถอยู่ได้อย่างวางใจ จิตใจมันไม่สงบ” อาจารย์สำนักฉางเหอไตร่ตรองครู่หนึ่ง “เช่นนั้นข้อเสนอนั้นคืออะไร ปรมาจารย์กลั่นยาท่านนั้นจึงจะยอมเคลื่อนไว?”

“เหมือนครั้งก่อนที่อาจารย์สำนักฉางเหอมอบให้ข้า พวกก้อนหินสีเทานั่นก็เพียงพอ ครั้งก่อนข้าให้ท่านอาจารย์ดู ก็ถูกเขาแย่งไปทันที” หลัวซิวพูดด้วยสีหน้าเหยเก

อาจารย์สำนักฉางเหอได้ยินเช่นนั้น สีหน้าก็พลันลำบากใจขึ้นมา ในตอนแรกเขามอบหินตรีภพชิ้นหนึ่งให้กับหลัวซิวเป็นการปาหินถามทาง ถึงอย่างไรเขาไม่รู้ว่าหินตรีภพที่แท้มันใช้งานอย่างไร

แต่สิ่งที่เขากังวลใจมากที่สุดก็ได้เกิดขึ้นแล้ว เจ้าหนุ่มหลัวซิวคนนี้กลับจดจำหินตรีภพที่อยู่ในมือเขาได้

หลี่เสวียนหยางจิตใจหมกมุ่นอยู่กับการเล่นงานสำนักฉางเหอ เป้าหมายก็คือหินตรีภพเช่นกัน

อาจารย์สำนักฉางเหอขมวดคิ้วอยู่นาน “หินชนิดนั้น ข้ารู้เพียงมันเรียกว่าหินตรีภพ ไม่รู้ว่ามันใช้ทำอะไรได้ ถ้าหากเจ้าสำนักหลัวสามารถบอกข้าได้ว่าเจ้าก้อนหินนั้นสามารถทำอะไรได้บ้าง ข้าก็สามารถนำหินชิ้นสุดออกมาให้ได้”

หลัวซิวได้ยินดังนั้น ในใจคิดแล้วว่ามีเรื่องสนุก ก็รีบพูดทันที “ที่แท้ก้อนหินนั้นคือหินตรีภพนี่เอง ส่วนประสิทธิผลของมันนั้น อาจารย์ของข้าเขาเคยกล่าวถึง ดูเหมือนว่าจะเอามาเพื่อช่วยในการกลั่นยา สามารถยกระดับอัตราการสำเร็จในการกลั่นยา”

พอพูดถึงตรงนี้ หลัวซิวก็ยิ้มออกมาบาง ๆ “ข้าคิดว่าสมบัติที่ช่วยยกระดับอัตราการสำเร็จในการกลั่นยา สำหรับนักกลั่นยาคนหนึ่งสำคัญเสียจนไม่อาจคาดการณ์ได้ ไม่ต้องให้ข้าพูด ท่านอาจารย์สำนักฉางเหอก็น่าจะเข้าใจดี”

“โดยเฉพาะเมื่อถึงแดนปรมาจารย์กลั่นยา เป็นเรื่องยากมากที่จะเพิ่มอัตราความสำเร็จได้แม้เพียงสักหนึ่งส่วน ดังนั้นเมื่อเห็นหินชนิดนั้น เขาจึงรีบคว้ามันไว้เหมือนสมบัติล้ำค่า”

การร่ายยาวของหลัวซิวนี้ อาจารย์สำนักฉางเหอเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่เมื่อเห็นหลัวซิวที่ดูทีท่าไม่เหมือนกำลังพูดโกหก สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกอึดอัดในทันใด