มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 65

สีหน้าท่าทางของหลัวซิวสงบมาก หมัดของอีกฝ่ายดูมีพลังเป็นอย่างมาก แต่สำหรับเขากลับไม่มีภัยคุกคามแม้แต่น้อย

ถึงขนาดที่ว่าคู่ต่อสู้ในระดับนี้ ขนาดไม่มีสิทธิ์ทำให้เขาชักดาบได้

เห็นเพียงฝีเท้าของเขาเคลื่อนไปในแนวนอน หันไปด้านข้าง หมัดที่ดูเหมือนรุนแรงของหยวนเฟยซาน ก็ลอยอยู่ในอากาศโดยตรง

ในขณะนี้ หลัวซิวก็ลงมือในทันที และก็ตบไปบนใบหน้าของหยวนเฟยซานหนึ่งฝ่ามือ

“เพียะ!”

เสียงตบดังก้องในอากาศ เห็นเพียงร่างกายของหยวนเฟยซานหมุนกระเด็นออกไป และกลิ้งล้มลงอยู่บนพื้น

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

พวกอัจฉริยะของสำนักยุทธ์ที่อยู่บริเวณโดยรอบเหล่านั้นเตรียมที่จะดูเรื่องสนุกก็ตกตะลึงจนตาค้าง พวกเขาไม่ได้เห็นด้วยซ้ำว่าหยวนเฟยซานลงมืออย่างไร หยวนเฟยซานก็ถูกตบหนึ่งฉาดจนกลิ้งอยู่บนพื้น

หยวนเฟยซานในเวลาทั้งตกใจทั้งโกรธ ดวงตาค่อนข้างแดงก่ำเพราะความโกรธ เขาไม่นึกเลยว่าจะถูกผู้ชายที่อายุน้อยกว่าตัวเองสามปีตบหน้าต่อสาธารณะ ซึ่งนี่ทำให้เขาที่เรียกตัวเองว่าอัจฉริยะไม่สามารถยอมรับได้

“ไอ้เดรัจฉาน ฉันจะฆ่าแก!”

ภายใต้ความโกรธ หยวนเฟยซานลงมืออีกครั้ง หมัดทั้งสองแฝงด้วยเงาเศษ ปราณแท้เปล่งแสงสีทองจางๆ และวิชาหมัดระดับ4ปลดปล่อยถึงจนสุดขีด

และหลัวซิวยังคงสุขุมเยือกเย็น มือซ้ายไพล่หลัง มือขวาค่อยๆยกขึ้นมา

“เพียะ!”

ก็เป็นเสียงตบดังก้องอีกแล้ว ใบหน้าอีกข้างหนึ่งของหยวนเฟยซานถูกตบ ร่างกายหมุนกระเด็นขึ้น และเสียงดังพรึ่บพรั่บล้มลงกับบนพื้น

“เร็วมาก!”

ครั้งนี้ อัจฉริยะสำนักยุทธ์ที่มุงดูอยู่เห็นหลัวซิวลงมือได้อย่างชัดเจน

“ความเร็วในการลงมือของเขาทำไมถึงได้เร็วขนาดนี้ ถ้าใช้ดาบ ก็จะฆ่าหยวนเฟยซานวิชาชี่ไห่ขั้น2ได้ด้วยดาบเดียวในวินาทีเดียวไม่ใช่หรอกเหรอ?”

ผู้คนที่มุงอยู่ก็ตกตะลึงจนตาค้าง ไม่มีใครคาดคิดว่าผลลัพธ์สุดท้ายจะเป็นแบบนี้ หยวนเฟยซานวิชาชี่ไห่ขั้น2ยังไม่ได้ต่อสู้กลับ หลัวซิวคนนี้เป็นตัวประหลาดอะไรกันแน่? ในความเป็นจริงหลัวซิวลงมือได้เร็วขนาดนี้ ทั้งหมดก็เป็นเพราะฝึกตนวิชาดาบเร็ว

วิชาดาบเร็วมีทักษะประสิทธิผลพิเศษกลอุบายหนึ่ง ไม่เพียงสามารถทำให้กระบี่ในมือของมือกระบี่เร็วขึ้น ก็แม่นยำขึ้น และโหดเหี้ยมขึ้น ในเวลาเดียวกันก็สามารถใช้ในวิชาหมัด วิชาฝ่ามือ วิชาท่าร่างและวิชายุทธ์

ใช้ทักษะประสิทธิผลแบบนี้ หลัวซิวสามารถทำให้ความเร็วของวิชาท่าร่างเกิดขึ้นอย่างฉับพลันด้วยความรุนแรงในทันที ไม่ว่าจะเป็นการหลบหนีหรือว่าคนเข่นฆ่า ก็สามารถมีบทบาทที่เป็นประโยชน์อย่างยิ่ง

แก้มทั้งสองข้างของหยวนเฟยซานบวมเหมือนกับซาลาเปา เขาตะโกนเสียงดังอย่างบ้าคลั่ง ถูกหลัวซิวตบจนพลิกล้มอยู่บนพื้นสองฉาดอย่างต่ออย่างต่อเนื่อง สำหรับเขาอับอายขายหน้าอย่างไม่ต้องสงสัย

“ฉันจะฆ่าแก! ฆ่าแก!”

เขาเร่งเร้าปราณแท้ภายในร่างกายอย่าสุดชีวิต ในมือมีกริชบางและคมปรากฏขึ้นเล่มหนึ่ง แล้วแทงตรงไปตรงหน้าอกของหลัวซิว

ภายใต้สถานการณ์ที่เสียสติ หยวนเฟยซานมีใจที่จะฆ่า คราวนี้ถ้าแทงโดน จะแทงทะลุหัวใจของหลัวซิว และตายในทันที

แต่ความแตกต่างของความแข็งแกร่ง กลับไม่ใช่ว่ากริชเล่มเดียวในมือเพิ่มมาก็สามารถที่จะชดเชยได้

“ตูม!”

ทุกคนเห็นเพียงแค่หลัวซิวขยับขาอย่างกะทันหัน ต่อจากนั้นหยวนเฟยซานก็กระเด็นออกไป กระอักเลือด กลอกตาทั้งสอง และหมดสติกับพื้น

บนหน้าอกของหยวนเฟยซาน มีรอยเท้าที่สามารถมองเห็นได้

“เอี๊ยด!”

ขณะที่ทุกคนยังไม่สามารถดึงสติกลับมาได้ หลัวซิวก็เปิดประตูห้องของตัวเองเดินเข้าไป ต่อจากนั้นก็ปิดประตูเสียงดังปัง

สำหรับคู่ต่อสู้อย่างหยวนเฟยซานที่ไม่มีความท้าทายเลยแม้แต่แบบนี้ เอาชนะเขาได้ หลัวซิวไม่ได้ให้ความสำคัญด้วยซ้ำ คราวนี้แสดงความแข็งแกร่ง สันนิษฐานว่าจะทำให้ผู้ชายบางคนที่จะท้าทายตัวเองไตร่ตรองว่าตัวเองมีความสามารถแค่ไหนกันนะ?

ในไม่ช้า เรื่องราวที่หยวนเฟยซานถูกหลัวซิวตบสองครั้งและเตะจนล้มลงอยู่บนพื้นก็ไปถึงหูของเจ้าสำนักยุทธ์ของทั้งสิบแปดเมือง

สีหน้าของเจ้าสำนักเมืองเกายี่ไม่พอใจเป็นอย่างมากที่สุด เรื่องราวนี้ทำให้เจ้าสำนักอื่นถือว่าเป็นสิ่งน่าขันมาเยาะเย้ยตัวเองอย่างไม่ต้องสงสัย

ในฐานะเจ้าสำนัก เขาก็ย่อมไม่สามารถทำอะไรคนรุ่นหลังอย่างหลัวซิวได้ ดังนั้นจึงเรียกหยวนเฟยซานมาสั่งสอนอย่างรุนแรง เนื่องจากว่าถ้าหมอนี่ไม่ได้เป็นคนท้าทายก่อน ก็ไม่มีทางเกิดเรื่องแบบนี้

เนี่ยเสี่ยวเตี๋ยและหญิงสาวสำนักยุทธ์อื่นซื้อของกลับมาจากข้างนอกพร้อมกัน ก็ได้ยินเรื่องราวนี้

“เสี่ยวเตี๋ย หยวนเฟยซานคนนั้นออกหน้าให้กับเธอ กลับถูกหลัวซิวทุบตี เด็กผู้หญิงอย่างเธอเป็นต้นเหตุจริงๆ”

“ได้ยินว่าหยวนเฟยซานยังถูกเจ้าสำนักเมืองเกายี่ด่าอย่างรุนแรง เกรงว่าในใจจะโกรธแค้นเป็นอย่างมาก”

เด็กสาวหลายคนกำลังคุยกันอยู่ข้างหูของเนี่ยเสี่ยวเตี๋ยอย่างไม่หยุดหย่อน

“ฉันไม่ได้ให้เขาท้าทายหลัวซิว ยิ่งไปกว่าฉันจะเอาชนะหลัวซิวด้วยตัวเอง ทำไมต้องใช้เขากระทำเกินความจำเป็นด้วย?”เนี่ยเสี่ยวเตี๋ยภูมิใจเหมือนนกยูงตัวหนึ่ง

“เสี่ยวเตี๋ย โดยพื้นฐานความแข็งแกร่งของเธอกับหยวนเฟยซานก็พอๆกัน เกรงว่าเธอก็สู้หลัวซิวไม่ได้ ได้ยินมาว่าความเร็วในการลงมือของเขาเร็วมาก หยวนเฟยซานไม่ทันได้ตอบสนอง”

“หึ ฉันจะเอาชนะเขาให้ได้ในไม่ช้าก็เร็ว!”เนี่ยเสี่ยวเตี๋ยกำหมัดเล็กแน่นๆ

……

สำหรับคำพูดของโลกภายนอก หลัวซิวไม่มีอารมณ์ที่จะไปสนใจด้วยซ้ำ

ใช้เวลาฝึกตนอยู่ในหุบเขาลึกในเขาปาฉีหนึ่งเดือนกว่า ทักษะวิชาดาบเร็ว ก็จากระดับขั้นปฐมภูมิ บรรลุถึงแดนสำเร็จน้อย

ด้วยความเร็วการออกดาบของเขาในตอนนี้ พลังของดาบหนึ่ง ก็เพียงพอสามารถทัดเทียมเสมอเหมือนกับบริบูรณ์ทักษะยุทธ์ระดับ4

นอกจากนี้กฎผังที่หนึ่งของเทพวัฏจักรการเวียนว่ายตายเกิดในที่สุดก็เข้าใจทางเข้าออกบางส่วน ซึ่งในนั้นหมายถึงมีความลึกลับของการใช้พลังปราณเป็นตาย2ระดับอย่างไร

ตามความเข้าใจของตัวเอง หลัวซิวไตร่ตรองวิธีการโจมตีออกมาได้อย่างหนึ่ง และตั้งชื่อว่าตราแห่งความเป็นตาย

ในห้องนอน เขานั่งขัดสมาธิ แสงสีดำขาวสว่างขึ้นระหว่างมือทั้งสอง ปลายนิ้วประสานกัน ปลายนิ้วพันกันเป็นตราประทับที่แปลกประหลาด เห็นเพียงพลังปราณเป็นตาย2ระดับผนึกรวมอย่างไม่หยุดหย่อน และแสงสีดำขาวก็ยิ่งสว่างขึ้นเรื่อยๆ

ในไม่ช้า อยู่ระหว่างมือทั้งสองของเขา พลังปราณเป็นตาย2ระดับผนึกรวมเป็นตราแสงสีดำขาว คลื่นรุนแรงก็เริ่มแพร่กระจายออกมา ก่อตัวเป็นตราแสงสีดำขาว แทบจะดูดปราณแท้ทั้งหมดภายในร่างกายหลัวซิวไป

“เฮ้ย!”

เขาตะโกนอย่างแผ่วเบา เทพวัฏจักรการเวียนว่ายตายเกิดในจุดตันเถียนก็สั่นสะท้าน ตราแสงสีดำขาวที่ผนึกรวมอยู่ระหว่างมือทั้งสองก็ค่อยๆจางลง และในที่สุดก็หายไป

ตอนนั้นอยู่ในหุบเขาลึกในเขาปาฉี หลัวซิวเคยลองใช้พลังตราแห่งความเป็นตาย พลังก็ทรงพลัง เพียงพอที่จะกวาดล้างทักษะยุทธ์ระดับ4ใดก็ได้

เพียงแต่ว่าทักษะยุทธ์ที่เข้าใจจากเทพวัฏจักรการเวียนว่ายตายเกิดสำนักนี้ พลังนั้นทรงพลัง แต่ใช้จำนวนมาก และไม่สามารถใช้ได้อย่างง่ายดาย

“ถ้าฉันสามารถที่จะเข้าใจผังกฎผังที่หนึ่งได้อย่างละเอียด สันนิษฐานว่าน่าจะสามารถทำให้ตราแห่งความเป็นตายสมบูรณ์แบบเข้าไปอีกก้าวหนึ่ง ไม่เพียงพลังมากขึ้นเท่านั้น การใช้และความเร็วในการแสดงออกมาก็จะเพิ่มขึ้นทั้งหมดด้วย”

การฝึกตนน่าเบื่อมาก แต่หลัวซิวกลับชอบอย่างนี้ก็เลยไม่รู้สึกเหนื่อย โดยเฉพาะเมื่อปัญหาที่ไม่สามารถเข้าใจก็คิดออกได้ในทันที ความรู้สึกที่เข้าใจแบบนั้น ทำให้เขามีความรู้สึกของความสำเร็จเป็นอย่างมาก

ยิ่งไปกว่านั้น เขาค้นพบว่าตัวเองยิ่งเข้าใจมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งค้นพบว่าตรงที่ตัวเองไม่เข้าใจก็มากเท่านั้น เส้นทางของโลกยุทธ์ดูไม่มีที่สิ้นสุด ซึ่งทำให้เขาหลงใหล

ไม่รู้เนื้อรู้ตัว เวลาสองวันก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว การประเมินขั้นปฐมภูมิก็กำลังจะเริ่มต้นขึ้น

เช้าตรู่ อัจฉริยะสำนักยุทธ์ทั้งสิบแปดเมืองก็รวมตัวอยู่ด้วยกัน นำโดยเจ้าสำนักสิบแปดท่าน มุ่งหน้าไปยังสถานที่ประเมิน