เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 691

บทที่ 690 ไม่รู้สถานการณ์

เมื่อหานมู่จื่อไปทำงานในวันจันทร์ เธอก็เห็นกลุ่มคนที่กำลังรวมตัวกันอยู่ตรงประตูบริษัทจากระยะไกลๆ เธอรู้สึกประหลาดใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

มีคนมากในช่วงเช้าตรู่ขนาดนี้มันไม่ใช่เรื่องปกติ บริษัทของเธอไม่น่าจะมีลูกค้ามากขนาดนี้

หรือต่อให้มีลูกค้าก็ไม่น่าจะมารวมตัวกันเยอะขนาดนี้

รอจนกระทั่งเข้าไปใกล้ หานมู่จื่อก็พบว่ากลุ่มคนเหล่านั้นล้วนเป็นคนที่เธอรู้จัก เป็นพวกที่ตามถ่ายภาพเธอก่อนหน้าสมัยที่อยู่ต่างประเทศ

ทั้งหมดเป็นนักข่าว

เกิดเรื่องอะไรขึ้น?

หรือว่าบริษัทของเธอกำลังมีปัญหาอะไร?

หานมู่จื่อให้คนขับรถของเย่โม่เซินจอดรถใกล้ๆ หลังจากนั้นเธอก็โทรหาเสี่ยวเหยียน

วันนี้เธอไม่ได้มาบริษัทเร็วนัก ดังนั้นในเวลานี้จึงมีคนมาถึงก่อน ต้องถามก่อนว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นอย่างไร

ใครจะไปรู้ว่าในตอนที่เธอกำลังจะกดโทรออก โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมาซะก่อน

หานมู่จื่อมองไปที่หน้าจอ เป็นเสี่ยวเหยียนที่โทรเข้ามา

เธอกดรับในทันที

เมื่อกดรับสายแล้วยังไม่ทันที่หานมู่จื่อจะได้ทันพูดอะไร ก็ได้ยินเสียงร้อนใจของเสี่ยวเหยียนที่ดังมาจากอีกฝั่ง

“มู่จื่อ เธอจะมาบริษัทหรือยัง? ถ้ายังไม่มาเธออย่างพึ่งรีบเข้ามาที่บริษัทนะ หน้าบริษัทเราตอนนี้กำลังมีนักข่าวอยู่เต็มไปหมดเลย”

หานมู่จื่อ “............”

เธอมองไปที่กลุ่มคนที่อยู่ไม่ไกล ก่อนเม้มริมฝีปากแดงเอาไว้แน่น

“ตอนนี้ฉันอยู่แถวๆ บริษัท”

“งั้นเธออย่ามาตรงประตูบริษัทนะ มีนักข่าวอยู่เต็มไปหมดเลย!”

“มีเรื่องอะไร? ทำไมถึงมีนักข่าวเยอะขนาดนี้? เธอรู้เรื่องสถานการณ์ในตอนนี้ไหม?”

เกิดอะไรขึ้น?หานมู่จื่อเกิดความสงสัย เธอรู้สถานการณ์อะไรนี้ไหม?

“ตอนนี้ฉันกลัวว่าคนทั้งประเทศจะรู้จักเธอหมดแล้วนะสิ หรือต่อให้ไม่รู้จัก ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปได้รู้จักแน่น อาจจะรู้หมดแล้วว่าเธอเป็นใคร จู่ๆ นักข่าวก็โผล่มาเยอะขนาดนี้ ในใจเธอไม่คิดบ้างเลยเหรอ?”

หานมู่จื่อ “........”

คำพูดเหล่านั้นทำให้หานมู่จื่อรู้สึกว่าภายในใจเต็มไปด้วยหมอกควันดูเลือนราง เธอขมวดคิ้วแน่น “ท้ายที่สุดแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่น? รีบอธิบายมาเร็วสิ”

ถ้าพูดตามเหตุผล ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นที่รู้จักในฐานะนักออกแบบ แต่ก็คงไม่ต้องอึกทึกครึกโครมขนาดนี้ และเธอก็ไม่ใช่ดาราหน้าใหม่ที่คนชื่นชอบด้วย

หรือต่อให้เป็นดาราหน้าใหม่ที่คนชื่นชอบ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่คนทั้งประเทศจะรู้จัก

ดังนั้นหานมู่จื่อจึงรู้สึกงุนงงเป็นอย่างมาก

“ให้ตายเถอะ ฉันล่ะอยากจะหยิกเธอให้ตายจริงๆ บางทีเธออาจจะไม่รู้เรื่องเหล่านี้ก็ได้ โอเค.... ฉันถามเธอหน่อย ตอนที่เธอเดินทางมานี้เธอไม่สังเกตเห็นอะไรที่แตกต่างไปบ้างเหรอ?”

เห็นอะไรที่แตกต่างจากเดิมระหว่างทาง? หานมู่จื่อกะพริบตา เธอใช้เวลาสองวันอยู่กับเย่โม่เซิน เมื่อคืนก็ถูกเขากอดจนหลับไป แถมเมื่อคืน.....

เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนเธอก็กะแอมไอออกมาเบาๆ บนหน้าแสดงออกถึงอาการขัดเขิน

ตอนนั้นเธอง่วงนอน ดังนั้นเธอเลยพิงเบาะแล้วงีบหลับไปครู่หนึ่งระหว่างทาง

เมื่อได้ฟังจากสิ่งที่เสี่ยวเหยียนพูด เธอจึงได้โผล่หัวออกไปมองรอบๆ จากในตอนแรกที่ไม่เห็นอะไรแปลกจากเดิม ทว่าต่อมาเธอก็เห็นเงาร่างคุ้นเคยจากระยะไกล.......

ดูเหมือนว่าจะเป็นเงาร่างของตัวเธอเอง รูปนั่น..... ดูเหมือนว่าจะเป็นรูปหลังจากที่เธอไปงานเลี้ยงฉลองรับรางวัลที่ต่างประเทศ

มันขึ้นไปอยู่ที่หน้าจอมอนิเตอร์ของเมืองได้ยังไง? แล้วใครเป็นคนโฆษณาให้เธอ? น่าเสียดายที่อยู่ค่อนข้างไกล จึงมองเห็นตัวหนังสือได้ไม่ชัด เธอจึงได้หันไปสั่งคนขับรถ “ลุงหลิน รบกวนลุงขับรถไปตรงนั้นให้หน่อยค่ะ”

เธอหันไปชี้ให้ลุงหลินดู ลุงหลินเป็นคนที่เย่โม่เซินสั่งให้มาขับรถให้เธอเพื่อรับส่งไปกลับที่วิลล่าไห่เจียง

ลุงหลินพยักหน้ารับ หลังจากนั้นก็ขับรถไปยังที่ตำแหน่งตามที่เธอสั่ง

หลังจากที่รถหยุดลง หานมู่จื่อก็เลื่อนกระจกลง โผล่หน้าออกมามองอย่างจริงจัง เมื่ออยู่ในระยะใกล้ในที่สุดหานมู่จื่อก็สามารถมองเห็นตัวหนังสือบนจอ

หลังจากที่มองดูอยู่พักหนึ่ง เธอก็อดที่จะหน้าเห่อแดงไม่ได้ ไอ้บ้าเย่โม่เซิน......