มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 3

มู่เซิ่งชำเลืองมองดูเล็กน้อย ก่อนจะยกขาขึ้นเตะอย่างสบายๆ ราวกับไม่สนใจสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานเลยแม้แต่น้อย

“กร๊อบ !”

เสียงกระดูกหักดังก้องไปทั่วทั้งห้อง

“อ๊ะ! ขาฉัน !” หัวหน้าแก๊งคุกเข่าลงบนพื้น กอดขาลิ้งไปมาด้วยความเจ็บปวด เสียงคร่ำครวญของเขาดังก้อง

มู่เซิ่งก้าวไปทางซ้าย ชกเข้าไปที่ใบหน้าของลูกน้องอีกคนอย่างแรง

“กร๊อบ !”

เสียงกระดูกแตกขึ้นอีกครั้ง อีกฝ่ายกระแทกเข้ากับผนัง ร่างกายของเขาค่อยๆ ทรุดลง คอพับโดยไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย

เมื่อจัดการกับลูกน้อง 2 คน ทุกคนในที่นั้นต่างพากันตกตะลึง

นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?

ว่ากันว่าลูกเขยตระกูลเจียงกระจอกมากไม่ใช่เหรอ? เขาจะมีพลังมากขนาดนี้ได้ยังไง?

“ไอ้พวกเศษสวะ ฉันจะเลี้ยงพวกแกไปทำไม! จัดการมัน” หวังกุ้ยชี้ไปที่มู่เซิ่งและคำราม ด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

แต่ทุกคนกลับพากันหวาดกลัว เขาไม่เห็นหรือไงว่าลูกน้อง 2 คนก่อนถูกกำจัดไปแล้ว แล้วพวกเขาจะกล้าทำอะไรกับมู่เซิ่งได้ยังไง!

“มีอีกไหม? เรียกออกมาให้หมดสิ” มู่เซิ่งเหลือบมองไปยังหวังกุ้ยเบา ๆก่อนจะเดินเข้าไปช้าๆ

หวังกุ้ยตกใจมากจนถอยหลังกลับครั้ง เขาชี้ไปที่มู่เซิ่งและพูดด้วยเสียงสั่นเทา

“แก...มู่เซิ่ง แกมันไม่รู้อะไรเลยแกรู้ไหมว่าถ้าทำให้ฉันโกรธจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะสั่งหยุดการจัดหาวัสดุก่อสร้างทั้งหมดตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป!”

“พอบริษัทล้มละลาย เจียงหว่านก็จะอยู่ในตระกูลเจียงต่อไปไม่ได้อีก!”

“ไสหัวไปให้พ้น!” หวังกุ้ยตะโกน

มู่เซิ่งหยุดอยู่ตรงหน้าเขาด้วยดวงตาเหมือนน้ำแข็ง

ในขณะนี้ ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะตกลงไปในขุมนรกในทันที ความมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุดคืบคลานมาจากทั่วทุกมุมราวกับจะกลืนกินเขา

หวังกุ้ยสั่นสะท้าน

“ถ้ามีครั้งหน้า ฉันจะฆ่าแกแน่”

มู่เซิ่งทิ้คำพูดไว้และพาเจียงหว่านออกจากห้อง

หวังกุ้ยยังคงขดตัวอยู่ที่มุมห้อง ใบหน้าของเขาบวมช้ำ เขาไม่กล้าพูด อะไร ทำได้แค่มองไปยังแผ่นหลังของมู่เซิ่งด้วยดวงตาดุร้าย

หลิงเหยียนหรานรออยู่ที่ประตู เมื่อเธอเห็นเจียงหว่านเดินออกจากห้อง เขาก็รีบทักทายเธอทันที เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่างหลังจากเห็นมู่เซิ่ง แต่เจียงหว่านส่ายหัว นั่นแสดงว่าเรื่องได้รับการแก้ไขแล้ว

ทั้งสองขับรถกลับบ้านโดยไม่พูดอะไรกันอีกเลย

ทันทีที่เธอกลับถึงบ้าน จ้าวหลินเห็นมู่เซิ่งและเจียงหว่านเข้ามาที่ประตู เธอเหลือบมองยังแขนของ เจียงหว่านที่บวมเล็กน้อย ก่อนจะออกคำสั่ง “เจียงหว่าน มานี่ซิ”

“แม่ มีอะไรหรือเปล่าคะ?” เจียงหว่านเดินไปและอดไม่ได้ที่จะสงสัย

“มู่เซิ่ง นั่งลง!”

มู่เซิ่งขมวดคิ้วเล็กน้อย บรรยากาศตรงหน้าเขาดูจริงจังแปลกๆ

เขานั่งลงบนเก้าอี้โดยไม่ได้พูดอะไร

“แม่เพิ่งอ่านใหม่อีกรอบ อันที่จริงมีเวลาไม่ถึง 60 วันก็จะถึงวันที่พ่อของลูกต้องการ” จ้าวหลินกล่าว “แต่ถ้าให้พวกแกหย่ากัน แล้วหาแฟนใหม่เองคงจะยาก แถมดูรีบร้อนไปหน่อย”

“ฉะนั้น... เจียงหว่าน แม่ได้หาคู่หูที่เหมาะกับลูกแล้ว เขาจะกลับมาประเทศจีนในสัปดาห์หน้า แม่จะนัดให้พวกเธอสองคนได้พบปะติดต่อกันก่อน แล้วค่อยคุยเรื่องอื่น”

“ผมไม่เห็นด้วยครับ!” ในขณะนั้น มู่เซิ่งก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา

เขาไม่ได้โกรธเพราะหึงวงแต่อย่างใด

เขารู้อยู่แก่ใจว่าแม้หลังจากแต่งงาน 3 ปีก็ไม่มีความรักระหว่างเขากับเจียงหว่าน ดังนั้นเขาจึงรู้สึกผ่อนคลายในขณะที่รู้ว่าหย่าร้างในอีกสองเดือน

แต่สิ่งที่เขาสนใจคือนันคือศักดิ์ศรี! ถ้าเจียงหว่านอยู่กับคนอื่นก่อนหย่า นั่นแปลว่าเขากำลังถูกสวมเขา!

นี่เป็นสิ่งที่ผู้ชายทุกคนไม่มีวันทนได้เด็ดขาด!

“ไอ้คนไร้ประโยชน์! ฉันถามความคิดเห็นของแกหรือไง?” จ้าวหลินตวาดใส่มู่เซิ่ง “ฉันแค่บอกแก แต่ไม่ได้ให้แกพูด!”

มู่เซิ่งกำหมัดแน่น แม้ว่าเขาจะเคยชินกับการถูกจ้าวหลินผู้เป็นแม่ยายทารุณ แต่การทำแบบนี้มันแย่มาก เขาไม่มีทางปล่อยไว้แน่!