มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 124

ได้ฟังคำนี้ ผู้คนตระหนักได้ทันที สายตาเฉื่อยชากันหมดแล้ว

ไอ้หมอนี่ กำลังพูดอะไร？

“ฮ่าๆๆๆ”

เซียวผิงก็ยิ่งอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงดังลั่น ตำหนิมู่เซิ่งหัวเราะอย่างหนักหน่วงพร้อมพูดว่า : “แกแม่งเข้าใจกฤษณาด้วยเหรอ？มาพูดจามั่วซั่วอยู่ตรงนี้ แกรู้ไหมว่าตระกูลหลิ่วเป็นทำอุตสาหกรรมไม้โดยเฉพาะ สิ่งที่คุณชายหลิวรู้มันมากกว่าเศษสวะอย่างแกเยอะมาก！”

“แกเป็นใคร？”

ได้ยินเสียงใสกังวานของมู่เซิ่ง สีหน้าของหลิ่วผู่คุน ก็มืดมนลงทันที

ไอ้หมอนี่เล่นในอาณาเขตของตัวเอง กินอาหารของเขาอยู่บ้านของเขา สุดท้ายตอนนี้ ในทางกลับกันจะแช่งสิ่งของในบ้านของพวกเขา？รนหาที่ตายเลย！

“คุณชายหลิว อย่าไปสนใจไอ้โง่นี่ เขาชื่อมู่เซิ่ง เป็นลูกเขยเศษสวะของตระกูลเจียง”

มู่เซิ่งกำลังจะเอ่ยปากพูด เซียวผิงก็พูดตอบต่อหน้าของเขา

หลิ่วผู่คุนตกตะลึง ตามมาด้วยใบหน้าที่ดูถูก “ที่แท้เป็นแกนี่เองไอ้เศษศวะ ช่างมันเถอะ เศษสวะอย่างแกเกรงว่าจะไม่เคยเห็นไม้กฤษณาสินะ？คุกเข่าขอโทษตอนนี้ ฉันจะถือว่าเรื่องที่แล้วก็แล้วกันไปได้”

“ได้ยินไหม คุณชายหลิวให้แกคุกเข่าขอโทษ！”

เซียวผิงพูดย้ำอีกครั้ง ทำท่าทางเหมือนกับหมาจิ้งจอกหลอกยืมอิทธิพลเสือ

มู่เซิ่งไม่พูด มองไปที่สองคนนั่นอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจแล้ว

ไม้กฤษณาชิ้นนี้เป็นชิ้นที่เขามองออกในงานประมูล วันนี้มาเจอเข้าพอดี เพราะว่าหวงแหนในวัสดุ ถึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากพูดเตือน วันนี้พวกเขาไม่ยอมฟังก็ช่างมันเถอะ

“มู่เซิ่ง คุณพูดจามั่วซั่นอะไรเนี่ย？”โจวเสว่ฉีก็ค่อนข้างลนลาน ส่งสายขยิบตาให้มู่เซิ่งไม่หยุด

ที่นี่คือตระกูลหลิ่วนะ！

เขาพูดแบบนี้ อยากตายเหรอ？

“ฉันไม่ได้พูดผิดสักหน่อย ทำไมจะต้องขอโทษด้วย？”มู่เซิ่งกวาดสายตามองอย่างนิ่งๆ สีหน้าท่าทาง สงบนิ่ง

“ดี ดีมาก！”

สีหน้าท่าทางของหลิ่วผู่คุนเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง เดินมาตรงหน้าของมู่เซิ่ง พูดอย่างเยือกเย็นว่า : “มันนานมากแล้วที่ไม่มีใครกล้าพูดกับฉันแบบนี้ ในเมื่อแกไม่ผิด งั้นก็บอกฉันมา ไม้กฤษณานี้ทำไมวางไว้ตรงนี้แล้วจะพัง？”

“ถ้าหากว่าสิ่งที่แกพูดเป็นความจริง ฉันหลิ่วผู่คุน จะขอโทษแกด้วยตัวเอง！”

“แต่ว่า ถ้าหากแกพูดเหตุผลออกมาไม่ได้ ก็อย่าให้ว่าฉันไม่เกรงใจ！”

สายตาทั้งสองข้างของเขาแดงก่ำ คำพูดของมู่เซิ่ง ทำให้เขาโมโหจริงๆ

เศษสวะคนหนึ่ง วิจารณ์ไม้กฤษณาอย่างเหลาะแหละ เขาคู่ควรเหรอ？

เซียวผิงยืนดูภาพฉากนี้อยู่ข้างๆ ในใจมีความสุขมาก ไอ้เศษสวะนี้จะซวยอย่างมากแล้ว！

“ง่ายมาก ไม้กฤษณาดูดซับความมืดทึมแปรเปลี่ยนเป็นความเยือกเย็น มีประสิทธิภาพในการบรรเทาประสาทหล่อเลี้ยงจิตวิญญาณ เพราะงั้นลักษณะของตัวไม้ค่อนข้างบอบบาง แต่ว่าไม้กฤษณาชิ้นนี้ ปลายทั้งสองข้างถูกแขวนไว้บนกำแพงมาตลอด วันนี้กลับถูกคนใช้โครงไม้ค้ำยันส่วนกลางไว้ ได้รับแรงกดเป็นเวลานานจะเกิดการเปลี่ยนแปลงนิดหน่อย มีความเป็นไปได้มากว่าจะทำให้ไม้กฤษณานี้แตกหัก ”มู่เซิ่งเอ่ยปากพูดอย่างนิ่งๆ

หลิ่วผู่คุนตกตะลึง

ไอ้เศษสวะนี้พูดแต่ละหัวข้อล้วนมีเหตุผลฟังดูดี สำหรับการวิเคราะห์ไม้กฤษณา นึกไม่ถึงว่าแม่นยำกว่าบุคคลมีชื่อเสียงวงในบางคนอีก นี่ทำให้เขาเปลี่ยนมุมมองใหม่ต่อมู่เซิ่งบ้างแล้ว

“สิ่งที่แกพูดนั้นเป็นความจริง”หลิ่วผู่คุนพยักหน้า พูดว่า : “แต่ว่า สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นการสร้างขึ้นมาภายใต้สถานการณ์ที่ไม้กฤษณานี้ถูกคนเอาปลายทั้งสองด้านแขวนไว้เป็นระยะเวลานาน แกรู้ได้ยังไงอีกว่า ไม้กฤษณานี้ถูกแขวนปลายทั้งสองข้างไว้ตลอดล่ะ？”

“นี่ก็ง่ายมากเลยนะ”

มู่เซิ่งยิ้มแล้ว พูดว่า : “เพราะว่าไม้กฤษณานี้ ฉันเป็นคนมองออก และก่อนหน้านี้ ถูกมองเป็นภาพม้วนแขวนบนกำแพงมาตลอด”

ฉึก——

เมื่อพูดประโยคนี้ออกมา ผู้คนตกใจกันเลย

ทุกคนต่างก็ตกตะลึงทั้งนั้น เซียวผิงพูดก่อนคนอื่น มือทั้งสองข้างประคองท้อง หัวเราะฮ่าๆเสียงดังลั่น

“แกเป็นคนมองออก？”

“มองออกกับผีสิ！”

“ไม่ได้ยินที่คุณชายหลิวพูดเหรอ？นี่เป็นสิ่งที่พ่อของเขาใช้จ่ายสิบล้านเพื่อซื้อมา ซื้อมาจากบุคคลใหญ่โตท่านหนึ่ง แกเป็นแค่เศษสวะ ถือว่าเป็นบุคคลใหญ่โตอะไรกันล่ะ”

เซียวผิงหัวเราะตัวโก่ง น้ำตาแทบไหลออกมาแล้ว

เดิมทีเขาเห็นท่าทางที่พูดจาฉะฉานมีหลักมีฐานของมู่เซิ่ง ยังคิดว่าเขาจะมีความสามารถอะไร สุดท้ายพอเอ่ยปากพูด เขาเกือบจะขำจนน้ำลายกระเซ็น นึกไม่ถึงว่าจะพูดว่าเขาเป็นคนมอบไม้กฤษณาให้ตระกูลหลิ่ว เขากำลังล้อกันเล่นเหรอ？