มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 144
“เจ้าเด็กบ้า ยังไม่ไสหัวออกไปอีกเหรอ?”
เห็นมู่เซิ่งยืนอยู่ที่ประตูไม่ไหวติง รปภ.ก็โกรธทันที
เขาและบอดี้การ์ดแข็งแกร่งสองคนที่อยู่ข้างกาย แกว่งกระบองไปมาแล้วเดินขึ้นมา”
“แย่แล้ว ผู้ชายคนนี้จะต้องโดนทุบตีแน่นอน”
“สมน้ำหน้า ใครให้มันหาเหาใส่หัวตัวเองล่ะ”
“คนบ้านนอกเหล่านี้ส่วนใหญ่เข้ามาในเมืองเป็นครั้งแรก ถ้าไม่โดนทุบตีสักครั้ง ก็จะไม่เห็นใครอยู่ในสายตา”
ผู้หญิงหลายคนที่นั่งอยู่ที่แผนกต้อนรับเมื่อเห็นฉากนี้ พูดคุยและล้อเลียนกัน ในสายตาของพวกเขา ผลลัพธ์มีเพียงอย่างเดียวคือมู่เซิ่งถูกทุบตี
และในขณะนี้
รถคันหรูจอดที่ทางเข้าบริษัท ประตูรถเปิดออก บอดี้การ์ดชุดดำหลายคนเดินออกมาจากประตู ยืนขนาบข้าง และมีชายวัยกลางคนพุงใหญ่ กำลังเดินเข้ามาท่ามกลางฝูงชน
“ท่านประธานกลับมาแล้ว”
“แย่แล้ว ประธานกลับมาเวลานี้ ถ้าเขาเห็นมีคนมาขวางอยู่หน้าประตูบริษัท พวกเราตกงานแน่!”
“ไอ้เศษสวะ แกยังมายืนที่นี่ทำไม? รีบไสหัวออกไปซะ!”
รปภ.หน้าซีดด้วยความตื่นตระหนก และกำลังจะลงมือจัดการไล่มู่เซิ่งออกไป ก็ได้ยินเสียงอันน่าเกรงขามแว่วเข้ามา
“รอสักครู่!”
ปีนี้เหยาเผิงก็มีอายุสามสิบต้นๆ แม้ว่ารูปร่างจะอ้วน ออร่าที่ปลูกฝังมาจากการหมกมุ่นอยู่กับธุรกิจมาหลายปีเป็นสิ่งที่คนธรรมดาไม่มี ทันทีที่เขาพูด รปภ.ก็ยืนขึ้นทีละคนทันที ไม่กล้าขยับเขยื้อน
“สวัสดีประธานเหยา”
“สวัสดีประธานเหยา”
รปภ.ทั้งสองหยุดยืน ยืนอยู่ฝั่งซ้ายและขวาเพื่อทำความเคารพ
เหยาเผิงเหลือบมองทุกคนอย่างเย็นชา และพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ “เกิดอะไรขึ้น? ที่ทางเข้าบริษัททำไมมีคนจำนวนมาก พวกคุณไม่รู้หรือสิ่งนี้จะส่งผลกระทบต่อภาพลักษณ์ของบริษัท?”
รปภ.ตกใจกลัว และพูดซ้ำๆ ท่านประธาน ผู้ชายคนนี้อยากพบท่าน แต่ไม่ได้นัดไว้ ดังนั้นพวกเราจึงไม่ให้เขาเข้าไป ดังนั้นจึงขวางเขาไว้นอกประตู”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เหยาเผิงยิ้มอย่างเย็นชา “คนที่อยากเจอฉันมีมากมาย จากนี้ไปสำหรับคนแบบนี้ทุบตีและไล่ออกไปเลย อย่าปล่อยให้มาสร้างปัญหาหน้าบริษัท”
“จริงเหรอ?”
มู่เซิ่งยิ้มอย่างเฉยเมย ออร่าเย็นราวกับน้ำแข็ง ชั่วขณะครอบงำเหยาเผิง เหมือนการดูถูกของผู้บังคับบัญชา
“ฉัน……”
เหยาเผิงอ้าปากเล้กน้อย ร่างกายก็แข็งทื่อทันที
เสียงที่คุ้นเคยนี้……
เขาหันหัวทันที มองไปที่ใบหน้าที่คุ้นเคยที่ใส่หมวกแก๊ป และก็ตัวสั่น
คือเขา!
ที่แท้ก็คือเขา!
เขาถูกไล่ออกจากตระกูลมู่แล้วไม่ใช่หรือ? ตอนนี้ ปรากฏตัวอยู่ในเมืองเยียนจิงได้อย่างไร?
แต่เขาไม่กล้าถาม เพียงแค่มองไปที่ใบหน้าของมู่เซิ่ง ก็มีเหงื่อไหลทั่วร่าง เขาโค้งคำนับเล็กน้อย บีบไขมันบนใบหน้าเป็นกลมๆ แสดงรอยยิ้มที่ประจบสอพลอที่สุดในชีวิต และพูดว่า “คุณชายมู่ ท่านกลับมาแล้วเหรอ?”
“คุณจะทุบตีและไล่ฉันเหรอ?” มู่เซิ่งหันกลับมาอย่างเย็นชา และถามอีกครั้ง
“ไม่ ผมจะกล้าเหรอ……”
บูม!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง