มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 197

แต่แล้ววินาทีต่อมา

สีหน้าของงูไวเปอร์ ก็เปลี่ยนไป

ในการชกเมื่อกี้ เขาทุ่มเทแรงทั้งหมดที่มีลงไป อยากจะจบการแข่งขันด้วยการชกเพียงครั้งเดียว！แต่เมื่อพลังของหมัดนั้นมาถึง เขาก็ตระหนักได้ทันทีว่าร่างกายของเขาดูเหมือนจะอ่อนปวกเปียก และเป็นการยากที่จะออกแรงใดๆ

งูไวเปอร์รู้อยู่ในใจว่านี่ เป็นผลข้างเคียงหลังจากฉีดยา！

แต่ตอนนี้ เกมเริ่มยังไม่ถึงหนึ่งนาทีเลย ฤทธิ์ของยา อยู่ได้ตั้งสิบนาทีนี่นา！

“แกคิดว่า ก่อนหน้านี้ฉันทำได้แค่ป้องกันอย่างงั้นหรอ？”

มู่เซิ่งยิ้มอย่างไม่แยแส แล้วเคลื่อนไหวร่างกายดุจวิญญาณ ปรากฏอยู่ด้านหน้าของงูไวเปอร์

งูไวเปอร์รู้สึกกระวนกระวายใจ

เมื่อสักครู่เขาเอาแต่มุ่งความสนใจไปที่การต่อยมู่เซิ่งเท่านั้น จะไปมีเวลาสนใจการออกหมัดของมู่เซิ่งได้ยังไง？ถึงอย่างไรเขาก็ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด ถึงจะโดนชกเต็มๆ ก็แค่รู้สึกคันเล็กน้อย

เขาคิดไม่ถึงเลยว่า ที่แท้หมัดของมู่เซิ่ง ชกไปที่จุดตันเถียนของเขา

เดิมทีจุดตันเถียนเป็นจุดที่รวมพลังลมปราณทั้งหมดเอาไว้ ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากที่เขากลืนเม็ดยาลงไป เลือดลมก็ไหลเวียนพลุ่งพล่าน รวมอยู่ในจุดตำแหน่งของตันเถียน ตอนนี้ตันเถียนของเขา ราวกับลูกบอลลูกหนึ่ง ขอแค่มีเพียงพละกำลังภายนอก เลือดลมทั้งหมดก็จะถูกปล่อยออกมาทันที

“ฉันเคยบอกแล้วว่า แกกล้าทำร้ายลูกน้องฉัน ฉันก็จะเอาชีวิตแก แกจำได้รึเปล่า？”มู่เซิ่งเหวี่ยงหมัดออกไปยังร่างของงูไวเปอร์เต็มแรง

ปึ้ง！

งูไวเปอร์ถูกต่อยจนกระเด็นออกไป ร่างสูงสองเมตรของเขาลอยอยู่กลางอากาศ แล้วตกลงบนสังเวียนอย่างแรง

ทั่วทั้งสนาม เงียบสงัด

ผู้ชมที่นั่งอยู่ในสนาม ที่ได้เห็นฉากนี้ ต่างพากันเบิกตากว้าง ราวกับเห็นผียังไงอย่างงั้น

งูไวเปอร์ถูกต่อยกระเด็น？

นี่เป็นเป็นไปได้ยังไง！

ในฐานะราชามวยในสนาม อย่าว่าแต่ต่อยกระเด็นเลย ไม่เคยมีใครทำอะไรงูไวเปอร์ได้ แล้วทำให้เขากระเด็นออกไปแบบนี้？นี่มันเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อมาก

งูไวเปอร์ตกลงที่พื้น ทั่วทั้งสังเวียนสั่นไหว

เขาดิ้นรนอยากจะตะเกียกตะกายลุกขึ้นมา มู่เซิ่งเดินมาที่ต่อหน้าของเขา แล้วต่อยไปที่หัวของเขาอย่างแรง

ปึ้ง！

หมัดตกลงไปที่สังเวียนจนสนั่นสั่นไหว

ทุกคนที่ได้เห็นตกตะลึง งูไวเปอร์ผู้นี้ ทำไมจู่ๆถึงได้เหมือนกับสูญเสียพลังต่อสู้

คนที่อยู่ในเหตุการณ์ ไม่มีใครสามารถรับรู้ได้ถึงสถานการณ์ของเขาในตอนนี้ หลังจากหมดเรี่ยวแรงทั้งหมดของเขาแล้ว อย่าว่าแต่ออกหมัดสู้ต่อไปเลย แม้แต่จะยืนยังยากเลย เมื่อกำปั้นของมู่เซิ่งกระแทกไปที่เขา สมองของเขาเสียงดังวิ้ง เจ็บจนกัดฟันกรอด

“ฉันยอมแพ้ ยอมแพ้……”งูไวเปอร์ตะโกนร้องเสียงดัง

แต่แล้ว มู่เซิ่งกลับทำเหมือนไม่ได้ยิน ยกเท้าขึ้นมาหนึ่งข้าง เหยียบไปที่แขนของงูไวเปอร์

กร๊อบแกร๊บ！

แขนของเขา กลับถูกมู่เซิ่งเหยียบจนหักไปข้างหนึ่ง！

งูไวเปอร์อ้าปาก ร้องด้วยความเจ็บปวด

“ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันยอมแพ้แล้ว”งูไวเปอร์อ้อนวอนขอร้องด้วยน้ำตา

มู่เซิ่งก้มหน้าลง แล้วมองงูไวเปอร์อย่างเย่อหยิ่ง พลางกล่าวว่า“ยอมแพ้？จัดการตัดแขนขาของมันแล้วโยนลงสังเวียนไป นี่เป็นกฎกติกาของแกไม่ใช่หรอ？ตอนนี้ฉันก็ทำตามกติกาของแกอยู่นี่ไง เกมโอเวอร์”

แม่งเอ้ย！