มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 20

“ทหารพิเศษ?”

“พูดจริงหรือเปล่าเนี่ย!”

“มิน่าล่ะรูปร่างเขาถึงดูดี แต่ว่าในเมื่อเคยเป็นทหาร ทำอะไรไม่ดีมา ทำไมถึงได้มาเป็นลูกเขยของตระกูลเจียงล่ะ?”

หลังจากที่พูด ทุกคนต่างอึ้ง ตกตะลึงกับฐานะของเขา

“ขอโทษ” เจียงหว่านค่อยๆหันไปขอโทษมู่เซิ่ง “นายบอกให้ฉันเก็บเป็นความลับ ฉันทนให้พวกเขาเยาะเย้ยนายแบบนี้ไม่ไหวจริงๆ ฉันอยากพูดสู้แทนนาย”

“ไม่เป็นไร คนที่ต้องขอโทษควรเป็นฉัน ทำให้เธอขายหน้าต่อเพื่อนร่วมชั้นเธออีกแล้ว” มู่เซิ่งส่ายหน้าโดยไม่คิดอะไร ความจริงเขาแทบไม่สนใจการโจมตีของเสิ่นหยิงเซี่ยสักน้อย

“นายเคยเป็นทหารมาก่อน?” เย่เวินเริ่มรู้สึกสนใจ เริ่มถาม “อยู่หน่วยไหน?”

“ไม่สามารถบอกได้” มู่เซิ่งส่ายหน้า

ชื่อหน่วยมังกรไม่ใช่คนธรรมดาจะรู้จักได้

“เหอะ ฉันว่าเขาคงไม่เคยแม้แต่เป็นทหาร คงเป็นตัวเขาเองที่แต่งขึ้นมา!” เสิ่นหยิงเซี่ยเผยใบหน้าเย็นชา “พี่หว่าน พี่ระวังถูกเรื่องที่เขาแต่งหลอกเอาได้นะ!”

“มู่เซิ่งไม่มีทางหลอกฉัน! อีกอย่าง เขาต่อสู้ได้จริงๆ!” เจียงหว่านส่ายหน้าอย่างไม่ลังเล เลือกที่จะเชื่อมู่เซิ่ง

เสิ่นหยิงเซี่ยมองมู่เซิ่งเป็นศัตรู “ต่อสู้ได้! แฟนของฉันก็สู้ได้ เขาฝึกเทควันโดมาสามปี จริงหรือหลอก เธอให้พวกเขาสองคนสู้กันสักครั้งก็รู้แล้ว!”

“เขาจะไหวหรอ?” สายตาของเย่เวินมองเหยียดหยามไปที่มู่เซิ่ง เผยอปากพูด “หยิงเซี่ย ไม่ใช่ฉันไม่พูดนะ ฉันเป็นถึงเทควันโดสายดำนะ คนธรรมดาทนหมัดฉันได้ไม่กี่หมัด ฉันไม่เห็นไออันตรายจากตัวของเขาสักนิด หากฉันทำแรงไป เขาจะแพ้อย่างอนาถนะ”

“มันจะอะไรกัน พี่เจียงหว่านพูดแล้วไง เขาเคยเป็นทหารพิเศษมาก่อน แน่นอนว่าทำได้!”

“ฮ่าๆๆ ใช่แล้ว เย่เวิน นายก็ลงมืออย่างวางใจเถอะ”

“มู่เซิ่งอย่าขี้ขลาดไปเลย นายไม่ใช่ว่าฝีมือดีหรือไง?”

สองสาวด้านข้างพูดโน้มน้าว เพราะยิ่งกว่านั้นคืออย่างดูเรื่องสนุกๆ

พวกเขาอยากเห็นฉากที่มู่เซิ่งถูกเย่เวินต่อยจนขายขี้หน้า

“มู่เซิ่ง นายว่าไงล่ะ?” เจียงหว่านเอียงหัวไปถาม

ตอนนี้เธอกังวลว่ามู่เซิ่งจะโดนเอาเปรียบ

“เขาไม่มีค่าพอที่จะทำให้ฉันลงมือ” มู่เซิ่งพูดด้วยเสียงเรียบนิ่ง

เมื่อพูดไป เย่เวินหัวเราะออกมา “ฮ่าๆๆ ไอ้ขยะ นายกำลังเล่นตลกกับฉันหรือไง? ไม่มีค่าพอให้นายลงมือ? เชื่อหรือเปล่าพ่อต่อยนายเพียงสามหมัด ก็ส่งนายเข้าโรงพยาบาลได้แล้วนะ?”

“แกล้งทำเป็นไม่อยากลงมือแบบนั้น ฉันดูแล้วเขาคงไม่กล้าสู้?”

“ช่างเป็นการทำให้ตัวเองอับอาย ฉันนึกไม่ออกจริงๆว่าเขาไปเอาความมั่นใจมาจากไหน”

กลุ่มคนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

“เด็กน้อย ฉันจะให้โอกาสนายพูดอีกครั้ง กลัวก็พูดมาตรงๆ!”

มองดูมู่เซิ่งยังคงไม่กล้าตกลง เย่เวินก็ถอดชุดสูทออก ปรากฏร่างกายที่มีกล้ามเนื้อ ต่อยและเตะอย่างทะมัดทะแมง “หากนายขอโทษฉันตอนนี้ และต่อไปไม่แกล้งเป็นทหารพิเศษอีก ฉันจะไว้ชีวิตนายสักครั้ง ไม่งั้นก็มาสู้กับฉันสักครั้ง!”

ท่าทางของเย่เวินดึงดูดสายตาของผู้คน แต่ละสายตามองดูความสนุก ต่างมองไปที่เขาทั้งสองคน

“มู่เซิ่ง นายไหวไหม? หากสู้ไม่ไหวก็ไม่เป็นไร” เจียงหว่านพูดด้วยใบหน้าเป็นห่วง

เธอหวังเพียงระบายความโกรธให้มู่เซิ่ง แต่ก็ไม่อยากเห็นเขาได้รับบาดเจ็บ

มู่เซิ่งยิ้มอย่างหมดหนทาง “เธอถามขนาดนี้ ฉันยังมีเหตุผลที่จะไม่ลงมือหรือไง?”

“ในที่สุดไอ้ขยะก็จะลงมือแล้ว?”

“โฮ่ๆๆ ผู้ชายกล้ามโตกับชายหน้าขาวจะสู้กัน? ชัยชนะครั้งนี้แทบจะไม่ต้องคิดแล้ว? แต่ว่าฉันชอบ ฮี่ๆๆ………”

“หรือว่าควรเรียกรถพยาบาลมาก่อน?”

ผู้คนต่างตื่นเต้นขึ้นมา

ทุกคนต่างถอยห่างออกไป ให้พื้นที่ที่เพียงพอในการสู้กับมู่เซิ่งและเย่เวิน เย่เวินขยับเอ็นข้อต่อ เหวี่ยงหมัดและเท้า และตีลังกากลับหลังกลางอากาศ ทำให้ทุกคนร้องอย่างตกใจ

แต่ใบหน้าของมู่เซิ่งดูไร้อารมณ์ ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับใดๆ

“ผู้ชายมีกล้ามคนนั้นดูท่าเก่งกาจแบบนั้น!”

“ใช่แล้ว กระบวนท่าออกหมัดนี้ดูมีพลัง ทำไมฉันรู้สึกผู้ชายหน้าขาวนั่นดูอ่อนแอ ดูเหมือนไม่ได้เตรียมพร้อมแบบนั้น”

“คิดว่าคงแพ้อย่างน่าอนาถแหละนะ”

ผู้ชมต่างอดไม่ได้ที่จะคาดเดากันให้แซด เหมือนเห็นภาพที่มู่เซิ่งโดนเย่เวินต่อยเจ็บแล้วอย่างนั้น

“ไอ้ขยะ เตรียมพร้อมแล้วหรือยัง? ถ้ากลัวก็รีบยอมแพ้ไปตั้งแต่แรก!” เย่เวินเดินมาข้างหน้ามู่เซิ่ง มองอย่างเหนือชั้นและพูด

“เริ่มเถอะ” มู่เซิ่งพูดขึ้น

ในตอนที่เย่เวินกำลังเตรียมลุกขึ้นมา ทันใดนั้นด้านหลังก็มีเสียงเย็นชาดังขึ้นมา “รอก่อน!”