มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 206

มู่เซิ่งยิ้มอย่างเรียบเฉย“พวกคุณอยากเข้ามาทำงานในมู่ซื่อกรุ๊ปไม่ใช่หรอ？ผมสามารถช่วยได้นะ”

ถ้าไม่เป็นเพราะบรรยากาศที่น่าเบื่อ และสีหน้าที่ควบคุมไม่ได้ของเจียงหนาน มู่เซิ่งไม่อยากสนใจพวกเธอด้วยซ้ำ

แต่แล้ว พวกเธอที่ได้ยินดังนั้น

หลังจากที่ภายในห้องรับแขกเงียบไปครู่หนึ่ง หลินซ่วนหร่านกับหลินหลิ่วจือทั้งสองคน ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทันที

“แกเนี่ยนะจะช่วยได้？แกจะช่วยอะไรได้？”

หลินซ่วนหร่านหัวเราะกับมู่เซิ่ง แทบจะหัวเราะจนน้ำตาไหล ในสายตาของเธอ ตอนนี้มู่เซิ่งเหมือนตัวตลกคนหนึ่ง แล้วหัวเราะ“ไอ้สวะ แกรู้ไหมว่ามู่ซื่อกรุ๊ปอยู่ในตำแหน่งอะไร？อีกทั้งเรื่องแบบนี้ อย่างน้อยต้องเป็นคนมีตำแหน่งเป็นผู้จัดการถึงจะสามารถติดต่อได้ แกรู้จักไหม？”

หลินหลิ่วจือกวาดตามองมู่เซิ่ง แล้วทำเสียงหึ

ต่างพูดกันว่ามู่เซิ่งเป็นสวะ ตอนนี้ดูท่า เรื่องนี้จะเป็นเรื่องจริง เป็นไปตามคาดเขาสามารถพูดออกมาได้ทุกเรื่อง

“รีบไสหัวไปซะ อย่ามาขวางหูขวางตาอยู่ตรงนี้”หลินหลิ่วจือพูดอย่างเย้ยหยัน

มู่เซิ่งส่ายหัวไปมา ไม่อยากใส่ใจกับคำพูดไร้สาระของพวกเธอ แล้วเก็บกวาดจานชามที่อยู่บนโต๊ะ

เมื่อเห็นฉากนี้ หลินซ่วนหร่านสองแม่ลูก รู้สึกมีความสุขมาก

“พี่จ้าว ไม่ต้องสนใจไอ้สวะนี่หรอก เราพูดเรื่องจริงจังกันต่อไปเถอะ”

“เรื่องที่หางาน ต้องให้พวกพี่ช่วยจัดการหน่อยนะ เพราะในบรรดาคนที่ฉันรู้จัก พี่มีฐานะในสังคมที่สุดแล้ว พี่คงไม่ช่วยฉันหรอกใช่ไหม？”

“คือ……”จ้าวหลินหน้าเสีย

ตอนที่เธอคุยโวโอ้อวด จงใจพูดว่าให้เฝิงจงเหลียงออกหน้า ซื้อบริษัทของท่านเจียงสามไว้ แต่เธอไม่รู้จักพนักงานของมู่ซื่อกรุ๊ปเลย จะให้ช่วยยังไงล่ะ

เมื่อเห็นสีหน้าของจ้าวหลิน หลินซ่วนหร่านก็รู้สึกกังวลขึ้นมา จึงรีบกล่าวว่า“พี่จ้าวคะ หรือพี่จะทนเห็นหลินหลิ่วจือหางานทำไม่ได้แบบนี้ล่ะคะ？”

หลินหลิ่วจือที่นั่งอยู่บนโซฟา พูดถากถางขึ้นมา“จ้าวหลิน เมื่อกี้คุณยังพูดอยู่ในสายเลยว่าซื้อบริษัทมาแล้ว คงไม่ใช่เรื่องโกหกหรอกนะ？”

ประโยคนี้พูดแทงใจดำจ้าวหลินมาก เธอถึงกับพูดอย่างกระวนกระวายว่า“นะ แน่นอนว่าเป็นเรื่องจริง”

“ในเมื่อเป็นเรื่องจริง ทำไมเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ถึงไม่ช่วยล่ะ？”

หลินซ่วนหร่านเอ่ยถาม

“นี่ นี่เป็นผลงานของลูกสาวฉัน”จ้าวหลินพูดขึ้นมา

“เจียงหว่าน？ก็จริง ฉันเกือบลืมไปเลย เธอเป็นถึงหนึ่งในพาร์ทเนอร์ของมู่ซื่อกรุ๊ปในโครงการซีไห่เชียวนะ”

หลินซ่วนหร่านทำท่าเคาะหัวตัวเองเบาๆ เดิมท่าทีที่ไม่สนใจเจียงหว่าน กลับเปลี่ยนเป็นใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“เจียงหว่าน เธอคงจะช่วยเราใช่ไหม？”

หลินหลิ่วจือเบะปาก แล้วพูดแทรกขึ้นมาว่า“พี่เจียงหว่าน ถ้าพี่ให้ฉันไปทำงานในบริษัทนั้นของพี่ ฉันว่าช่างมันเถอะค่ะ เป้าหมายของฉันคือมู่ซื่อกรุ๊ป ถึงจะแย่ยังไงก็ต้องเป็นตระกูลชั้นหนึ่ง ไม่อย่างนั้น อนาคตคงไม่ก้าวไกลหรอกนะคะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น เจียงหว่านก็พูดอธิบายอย่างเหนื่อยใจว่า“หลินหลิ่วจือ ฉันคงช่วยเธอไม่ได้หรอกนะ”

“ถึงแม้ว่าฉันจะได้ทำโครงการซีไห่ แต่ฉันกับมู่ซื่อกรุ๊ป ก็อยู่ในฐานะแค่พาร์ทเนอร์กัน แม้แต่หน้าของเฝิงจงเหลียงฉันยังเคยพบเจอแค่ไม่กี่ครั้งเอง ยิ่งไม่ต้องพูดว่าสนิทกัน”

“อีกทั้ง มู่ซื่อกรุ๊ปในฐานะที่เป็นธุรกิจอันดับหนึ่ง มีแต่คนมีความสามารถทั้งนั้น มีแต่คนที่เรียนจบปริญญาเอกยังต้องผ่านการสัมภาษณ์งานตามปกติถึงจะผ่านเข้ามาทำงานได้ ฉันจะไปเอาเส้นสายที่ไหนให้เธอเดินเข้ามาทำงานล่ะ？”

เจียงหว่านไม่รู้จะทำอย่างไร

ให้เธอไปทำงานที่บริษัทตัวเอง เธอก็ดูถูกไม่อยากไปทำ จะไปทำงานที่มู่ซื่อกรุ๊ปให้ได้ แต่ว่า มู่ซื่อกรุ๊ปมันเข้าง่ายๆที่ไหนกันล่ะ？

เมื่อได้ยินคำผลักไส หลินซ่วนหร่านก็รู้สึกโกรธทันที

เธอได้ยินคำคุยโวโอ้อวดของจ้าวหลิน ถึงได้บากหน้ามาขอให้ช่วยเหลือ แต่สุดท้ายตอนนี้ ไม่ช่วยแม้แต่เรื่องเล็กน้อยแค่นี้？

“จ้าวหลิน ในสายเธอคุยโวโอ้อวดโม้เป็นตุเป็นตะ แต่สุดท้ายตอนนี้ แม้แต่เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ยังช่วยไม่งั้นหรอ？”

หลินซ่วนหร่านพูดจาถากถาง“พี่ไม่อยากจะช่วยจริงๆ หรือช่วยไม่ได้กันแน่？”

หลินหลิ่วจือที่อยู่ข้างๆพูดสำทับขึ้นมาว่า“แม่คะ ช่างมันเถอะค่ะ หนูว่าครอบครัวนี้คงไม่เห็นเราอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ รังเกียจที่เราจน！”

“ใครว่าเราไม่ยอมช่วยพวกคุณ？ฉันก็บอกแล้วไงว่า ช่วยไม่ได้จริงๆ”จ้าวหลินขมวดคิ้วเป็นปม เห็นได้ชัดว่าเริ่มมีน้ำโห