มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 209

เมื่อได้ยินประโยคนี้ พนักงานต้อนรับก็ทำอะไรไม่ถูก“คุณผู้หญิงคะ ขอโทษด้วยนะคะ เขาไม่ได้มาที่เพื่อมาทำงานกับบริษัทเราหรอกค่ะ จุดประสงค์ในการมาที่นี่ของเขาคือการเข้าพบประธานเฝิง ดังนั้นฉันไม่มีสิทธิ์ไปไล่เขาออกไปหรอกค่ะ”

“เข้าพบประธานเฝิง？”

หลินหลิ่วจือทำเสียงขึ้นจมูก แล้วชี้ไปที่มู่เซิ่ง พลางหัวเราะอย่างเย้ยหยัน“เหอะๆ มู่เซิ่ง แกบอกว่ามาที่เพื่อเข้าพบประธานเฝิงงั้นหรอ？ฉันอยากถามแกจริงๆเล้ยว่า แกมีสิทธิ์อะไรมาเข้าพบประธานเฝิง？หรือแกจะบอกว่า แกรู้ว่าประธานเฝิงมีตำแหน่งอะไรในมู่ซื่อกรุ๊ปอย่างงั้นหรอ？”

“เขาเป็นถึงลูกน้องคนสนิทของประธานสวี ประธานสวีมอบหมายงานตั้งเยอะตั้งแยะให้เขาเป็นคนไปทำ！”

“แกแค่บอกว่าจะเข้าพบประธานเฝิง คิดว่าตัวเองคู่ควรรึไง？”

หลินหลิ่วจือมาทำงานที่มู่ซื่อกรุ๊ป เพื่อตั้งใจเข้ามาทำความรู้จักกับเฝิงจงเหลียง หลังจากที่เข้าใจถ่องแท้แล้ว หลินหลิ่วจือยิ่งตกใจเป็นการใหญ่ เฝิงจงเหลียงกับประธานสวีย้ายจากมู่หรานกรุ๊ป มาทำงานที่มู่ซื่อกรุ๊ปพร้อมกัน อายุน้อยมีความสามารถ แถมยังโสดอีกด้วย！

หลินหลิ่วจือยิ่งมีใจอยากจับเฝิงจงเหลียง ถ้าหากเธอ ได้กุ๊กกิ๊กกับเฝิงจงเหลียง จากนี้ไปถ้าเธอคงสามารถเรียกฟ้าเรยกฝนในมู่ซื่อกรุ๊ปได้อย่างแน่นอน

ด้วยเหตุนี้ จะปล่อยให้มู่เซิ่งมาทำเสียเรื่องที่นี่ไม่ได้！

หลินซ่วนหร่านเกลียดมู่เซิ่งเป็นอย่างมาก ตอนที่ไปบ้านของจ้าวหลินไม่ช่วยไม่ว่า ตอนนี้พอเห็นลูกสาวของเธอได้เข้าทำงานในมู่ซื่อกรุ๊ป คิดอยากจะมาเกาะแกะอีก

“ไสหัวไป รีบไสหัวไปจากตรงนี้เลยนะ！”

หลินซ่วนหร่านแทบจะชี้หน้าด่ามู่เซิ่ง“ไอ้เศษสวะอย่างแก อย่าคิดจะมาเทียบฉันบอกว่ารู้จักเราระ ฉันไม่ให้โอกาสนี้หรอกนะจะบอกให้！”

มู่เซิ่งหันกลับไป ด้วยสายตาเรียบเฉย สำหรับเขาในตอนนี้ หลินซ่วนหร่านสองแม่ลูก เขาไม่เห็นอยู่ในสายตานานแล้ว มันไม่มีผลกระทบต่อเขาเลยแม้แต่น้อย

เมื่อเห็นมู่เซิ่งไม่สนใจเธอ หลินซ่วนหร่านจึงรู้สึกโกรธมากขึ้น ตะโกนด่ารปภ.ที่อยู่ข้างนอกว่า“พวกแกยังไม่รีบจับตัวเขาออกไปอีก？”

มู่เซิ่งไม่เหลือบมองหลินซ่วนหร่านและคนอื่นๆแม้แต่หางตา เขาเดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์แล้วพูดว่า“โทรหาเฝิงจงเหลียง ให้เขาออกมาหน่อย”

เดิมทีเขาคิดจะรอเฝิงจงเหลียงประชึมเสร็จก่อน แต่แมลงวันสองตัวนี้เอาแต่บินไปมาข้างๆหู รบกวนจนเขาไม่อยากรอแล้ว

“ให้ประธานเฝิงออกมาก่อนหรอคะ？”

พนักงานต้อนรับตกตะลึง คิดว่าตัวเองหูฝาดไป

หลินซ่วนหร่านถึงกับหัวเราะ“ฮ่าๆๆ ไอ้สวะ แกคิดว่าตัวเองเป็นใครห้ะ แม้แต่เราที่มาเข้าพบประธานเฝิง ยังต้องอดทนรอเลย แกแค่โทรกริ๊งเดียวเขาจะออกมาเจอแกก่อนเวลางั้นหรอ？”

“น่าขำสิ้นดี！”

หลินหลิ่วจือหัวเราะอยู่ข้างๆไม่หยุด

ตอนนี้เอง พนักงานต้อนรับรู้สึกลังเล ในบริษัทแห่งนี้ มีแค่ประธานสวีที่สามารถเรียกให้เฝิงจงเหลียงออกมาก่อนเวลาได้ แต่ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ เธอจึงทำได้แค่พูดว่า“คุณผู้ชายท่านนี้คะ ประธานเฝิงประชุมใกล้จะเสร็จแล้วค่ะ ถ้าไม่อย่างงั้น……”

“บอกเขาไป ผมชื่อมู่เซิ่ง ให้เขาออกมาภายในหนึ่งนาที ถ้ายังไม่ออกมา ฉันจะไปแล้ว”

มู่เซิ่งพูดอย่างเรียบเฉย

“นี่……”พนักงานต้อนรับตกตะลึง

หลินหลิ่วจือพูดแขวะขึ้นมาว่า“ให้ประธานเฝิงออกมาภายในสองนาที แกคิดว่าแกเป็นใครไม่ทราบ？”

รปภ.ที่อู่ข้างๆล้อมเข้ามาใกล้ ด้วยท่าทางดุดัน

“มู่เซิ่ง ฉันรู้ว่าแกอยากขี้โม้ต่อหน้าฉัน เอาล่ะ ฉันเชื่อแล้วว่าแกรู้จักประธานเฝิงพอใจรึยัง รีบไสหัวไปตอนนี้ซะ หลังจากที่ประธานเฝิงออกมาจริงๆ ฉันว่าแกจะไม่มีที่ให้ร้องไห้ด้วยซ้ำนะ”

หลินซ่วนหร่านส่ายหัวไปมากล่าว

ยิ่งมู่เซิ่งไม่แยแส เธอก็ยิ่งมั่นใจว่า เขาเสแสร้ง

เขามีสิทธิ์ที่ไหนกัน ที่จะสั่งการเฝิงจงเหลียงได้？

ในใจของเขามั่นใจนานแล้ว มู่เซิ่งจะต้องสะกดรอยตามพวกเธอมา ที่มู่ซื่อกรุ๊ป คิดอยากจะใช้ชื่อเสียงของพวกเธอลอบเข้ามาในบริษัท หลังจากถูกพบเข้าจึงจงใจบอกว่ารู้จักประธานเฝิงเพื่อเป็นการกู้หน้ากลับมา

“ยังเหลืออีกหนึ่งนาที……”

มู่เซิ่งพูดอย่างเรียบเฉย