มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 242

“มู่ปู้ ถ้าคุณพูดอะไรมากกว่านี้อีก ผมก็ไม่รังเกียจที่จะทำให้แขนของคุณพิการเหมือนมู่เฟิง!”

มู่เซิ่งยิ้ม เผยให้เห็นฟันขาว น้ำเสียงของเขาเย็นชามาก ทำให้อุณหภูมิในห้องลดลงถึงจุดเยือกแข็งทันทีทันใด และบรรยากาศรอบตัวเขาเย็นยะเยือก!

“มู่เซิ่ง!”

“บังอาจ คุณกล้าขู่มู่ปู้เหรอ!”

“อยากตายเหรอ!”

เมื่อเห็นมู่เซิ่งขู่มู่ปู้ จงเหล่ยกับจงซินก็ตบโต๊ะทันทีและตำหนิมู่เซิ่งด้วยความโกรธ

แต่มู่เซิ่งไม่ได้มองทั้งสองคนเลย และยังคงอยู่บนตัวมู่ปู้ ราวกับว่าพวกเขาสองคนไม่มีตัวตนเลย

การกระทำนี้ทำให้จงเหล่ยและจงซินโกรธมากยิ่งขึ้นไปอีก!

"เอาล่ะ นั่งลงกันเถอะ... ประธานเหยากำลังจะมาแล้ว พวกคุณสองคนต้องการสร้างความวุ่นวายให้ที่นี่หรือ?"

ในเวลานี้ มู่ปู้เอ่ยปากพูดอย่างสบายๆ และขยิบตาให้จงเหล่ยและจงซิน แล้วทั้งสองก็กลับไปนั่งที่โดยไม่เต็มใจ

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาคงปล่อยให้สองคนของตระกูลจงโจมตีมู่เซิ่งตั้งนานแล้ว

แต่ในสถานการณ์ปัจจุบัน ทำอะไรก็จะคิดถึงผู้สืบทอดผู้นำตระกูล บางทีมู่เซิ่งอาจจงใจมาที่นี่เพื่อหาเรื่องก็ได้

ดังนั้น เขาจึงไม่สนใจคำขู่คำด่าของมู่เซิ่งมากนัก

หลังจากที่จงเหล่ยกับจงซินนั่งลง บรรยากาศในห้องก็เงียบลงอีกครั้ง

มู่ปู้เป็นคนพูดทำลายความเงียบ

“มู่เซิ่ง พูดตามตรงนะ ตอนนี้บริษัทที่คุณดูแลเป็นอย่างไรบ้าง?คุณเคยบริหารบริษัทใดมาก่อนไหม?”

"พูดตามตรง?"

มู่เซิ่งผงะอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยิ้ม“ผมชอบพูดตามตรงจริงๆ”

ในวินาทีต่อมา ภายใต้การจ้องมองของจงเหล่ยกับจงซินมู่เซิ่งกล่าวว่า"แม้ว่าผมจะไม่เคยบริหารบริษัทมาก่อน และแม้แต่ตำแหน่งผู้สืบทอดผู้นำตระกูลมู่ผมก็ไม่ได้สนใจมากนัก"

"แต่มันก็ง่ายสำหรับผมนะที่จะได้ที่หนึ่ง"

มู่เซิ่งยิ้มและพูด

สิ่งที่เขาพูดคือความจริง เขาไม่ได้สนใจตำแหน่งผู้นำตระกูลเลยจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อของเขา เขาจะไม่กลับไปที่ตระกูลมู่ด้วยซ้ำ

แม้ว่าเขาจะกลับไปที่ตระกูลมู่ จุดประสงค์ก็เพื่อรักษาอาการป่วยของพ่อ สำหรับเขาแล้ว คำว่าตระกูลมู่ เป็นเพียงคนแปลกหน้าเท่านั้น

“เหอะๆ คุณไม่สนใจตำแหน่งผู้นำตระกูลคนใหม่ของตระกูลมู่?ใครจะเชื่อ!”

จงเหล่ยหัวเราะ

"ฮ่าฮ่าฮ่า ได้ที่หนึ่งง่ายนิดเดียว นี่เป็นเรื่องตลกที่สนุกที่สุดที่ผมเคยได้ยินมาในปีนี้แล้ว"

จงซินหัวเราะออกมาดังๆ

"มู่เซิ่ง ด้วยสถานะและภูมิหลังปัจจุบันของคุณ หากคุณเดินออกไปข้างนอก สามารถทำให้คนในตระกูลชั้นสองเรียกคุณว่าคุณชายมู่ ทั้งหมดเป็นเพราะตระกูลมู่ เป็นเพราะพ่อของคุณ ถ้าคุณไม่มีตำแหน่งทายาทผู้นำตระกูล ใครจะให้เกียรติคุณ?"

จงเหล่ยกล่าวอย่างดูถูกเหยียดหยาม

“คุณบอกให้ผมพูดความจริงเอง แต่เมื่อผมบอก คุณก็ไม่เชื่ออีก”

คุณชายมู่ส่ายหัว ถอนหายใจ และดูผิดหวังเล็กน้อย

"มู่เซิ่ง...ทำไมตอนเด็กๆผมถึงไม่รู้ว่า คุณนอกจากกระจอกแล้วยังเป็นคนตลกอีกด้วย"มู่ปู้อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดังๆ

“ทำไม?คุณก็ไม่เชื่อที่ผมพูดเหรอ?”มู่เซิ่งถาม

"ผมอยากจะเชื่อ แต่คุณก็ควรมีอะไรที่ทำให้ผมเชื่อสิ คุณซึ่งเป็นลูกเขยที่แต่งงานเข้าไปในบ้านฝ่ายหญิงในเจียงหนานมาหลายปี พูดแบบนี้ มันไม่น่าเชื่อจริงๆ"มู่ปู้ยักไหล่ของเขา

“ถ้างั้น ตามที่คุณพูด...คุณไม่เชื่อว่าผมสามารถทำให้เหยาเผิงคุกเข่าให้ผมได้ใช่ไหม?”มู่เซิ่งถาม

เสียงลดลง

สีหน้ามู่ปู้ตกตะลึง

ทั้งจงเหล่ยและจงซินก็ตกตะลึง

แม้แต่เลขาธิการหมี่รั่วอวี้ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ก็ยังตกใจกับคำพูดของมู่เซิ่ง

ให้เหยาเผิงคุกเข่าให้เขา?

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ตลกจริงๆ”

“แม่เจ้า มู่เซิ่ง คุณตลกเกินไปแล้ว”

จงซินและจงเหล่ยระเบิดเสียงหัวเราะพร้อมกัน เสียงดังจนกระจายไปทั่วห้อง ทั้งสองตบโต๊ะและหัวเราะอย่างหนัก จนจานบนโต๊ะสั่น

“มู่เซิ่ง ผมว่าคุณคงไม่อยากยอมรับความจริงที่ว่าคุณกำลังจะล้มเหลวและถูกปลดจากตำแหน่งทายาทผู้นำตระกูลมากกว่า คุณบ้าหรือเปล่า?”

จงเหล่ยหัวเราะอย่างหนักจนน้ำตาแทบจะไหลออกมา

“ฮ่าฮ่าฮ่า มู่เซิ่ง คุณนี่โม้เก่งจริงๆ ทุกคนรู้ว่าตระกูลมู่จะไม่มีวันให้ความช่วยเหลือใดๆในระหว่างการชิงตำแหน่งผู้สืบทอดผู้นำตระกูล ต้องพึ่งพาความสามารถของตัวเองเท่านั้น แค่ตัวคุณ ให้เหยาเผิงมาคุยกับคุณก็ยังมีคุณสมบัติไม่เพียงพอเลย"

จงซินเองก็รู้สึกขำมาก

ในบรรดาฝูงชน มู่ปู้เป็นคนที่นิ่งสงบที่สุด แต่มุมปากก็มีรอยยิ้มด้วย"มู่เซิ่ง ไม่ใช่ว่าผมดูถูกคุณนะ สิ่งที่คุณพูดนั้นมันเกินไปจริงๆ คุณรู้ไหมว่าเหยาเผิงคือใคร?เจ้าของของบริษัทการค้าที่ใหญ่ที่สุดในเยียนจิง ทำไมคุณไม่บอกว่าบริษัทของเหยาเผิงก็คุณเป็นคนก่อตั้งล่ะ?”

"จะพูดแบบนั้นก็ได้นะ"

มู่เซิ่งพยักหน้าอย่างเคร่งขรึมและพูดว่า"ถ้าผมต้องการ บริษัทของเหยาเผิงก็จะเป็นของผม"

“เพียงแต่ว่า ผมไม่ต้องการมันเท่านั้นเอง”

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า..."

จงเหล่ยและจงซินหัวเราะหนักกว่าเดิม หัวเราะจนจะเป็นลม

แม้ว่าเหยาเผิงจะไม่ได้ใหญ่กว่าตระกูลมู่ แต่เขาก็ยังเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในเยียนจิง หากไม่ได้รับการสนับสนุนจากตระกูลมู่ หากมู่ปู้ต้องการพบเหยาเผิง เขายังต้องนัดหมายล่วงหน้า แต่ตอนนี้ มู่เซิ่งบอกว่าบริษัทของเหยาเผิงก็เป็นของเขา?

มีอะไรที่เกินจริงและไร้สาระกว่าประโยคนี้อีกไหม?

“มู่เซิ่งคนนี้ คิดไม่ถึงว่าไม่ได้เจอกันมาสิบกว่าปี จะป่วยเป็นโรคสติเสีย!” มู่ปู้มองไปที่มู่เซิ่งอีกครั้ง พึมพำกับตัวเอง ในสายตาของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ

“ทำไม ลูกพี่ลูกน้อง คุณยังไม่เชื่อที่ผมพูดอีกเหรอ?มู่เซิ่งถามทั้งๆที่รู้

“พอๆ เราหยุดแค่นี้เถอะ”

มู่ปู้ส่ายหัวและเสียงของเขาเย็นชาลงมาก สำหรับคนโง่แบบนี้ เขาไม่ต้องการเสียเวลากับมู่เซิ่งมากนัก และยังรู้สึกว่าความคิดที่จะปฏิบัติต่อมู่เซิ่งในฐานะคู่แข่งนั้นช่างตลกจริงๆ

“ประธานมู่...”

ในเวลานี้ หมี่รั่วอวี้ก็มองไปที่มู่เซิ่งด้วยความกังวล ทำไมเขาถึงพูดไปเรื่อย

แม้ว่ามู่เซิ่งจะประสบความสำเร็จอย่างสูงในการประเมินเครื่องประดับ แต่ก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบริษัทการค้าเลยนะ หมี่รั่วอวี้ก็คิดว่าสิ่งที่มู่เซิ่งพูดนั้นไม่เป็นความจริง

“เก๊าะๆๆ—”

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้ทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องกลับมามีสติและดูกระตือรือร้นอีกครั้ง จงเหล่ยรีบลุกขึ้นและเดินไปเปิดประตู

ประตูห้องถูกเปิดออก และชายพุงพลุ้ยและเสื้อรัดรูปก็เดินเข้ามา เขาพูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิด"ขออภัยนะ ขออภัยจริงๆ การจราจรติดขัดและโทรศัพท์ก็ดับอีก ทำให้ทุกท่านต้องรอนานแล้ว"

“ประธานเหยา ไม่หรอก”

มู่ปู้รีบลุกขึ้นและพูด

"ใช่ เหยาเผิง รีบเชิญเข้าไปข้างในเถอะ"

จงเหล่ยและจงซินต่างก็เอ่ยปากพูด เหยาเผิงคือบุคคลที่พ่อของพวกเขาต้องการร่วมมือด้วย ตอนนี้พวกเขาพบกันแล้ว แน่นอนว่าพวกเขาต้องปฏิบัติต่อเขาด้วยความเคารพและหวังว่าสามารถสร้างความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้น

เหยาเผิงเดินเข้าไปในห้อง และมองไปรอบๆ

ทันใดนั้น สายตาของเขาก็จับจ้องไปที่มู่เซิ่งซึ่งยังคงกินอยู่ และเขาก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านไปทั้งตัว

"มู่ปู้ ท่านนี้คือ..." เหยาเผิงตกตะลึงอยู่ที่เดิม จากนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก ทุกคนไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่าเสียงของเหยาเผิงกำลังสั่น

"คนนี้เหรอ เป็นเพียงลูกพี่ลูกน้องที่ไร้ประโยชน์ของผม เหยาเผิงไม่สนใจเขา"มู่ปู้ยิ้มและโบกมือของเขา และพูดว่า"มู่เซิ่ง ยังไม่รีบไสหัวออกไปอีก?"

“ถ้าไม่ไปอีก อย่าโทษเราสองคนที่หยาบคายนะ!” จงซินและจงเหล่ยก้าวไปข้างหน้าและขู่