มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 242

“มู่ปู้ ถ้าคุณพูดอะไรมากกว่านี้อีก ผมก็ไม่รังเกียจที่จะทำให้แขนของคุณพิการเหมือนมู่เฟิง!”

มู่เซิ่งยิ้ม เผยให้เห็นฟันขาว น้ำเสียงของเขาเย็นชามาก ทำให้อุณหภูมิในห้องลดลงถึงจุดเยือกแข็งทันทีทันใด และบรรยากาศรอบตัวเขาเย็นยะเยือก!

“มู่เซิ่ง!”

“บังอาจ คุณกล้าขู่มู่ปู้เหรอ!”

“อยากตายเหรอ!”

เมื่อเห็นมู่เซิ่งขู่มู่ปู้ จงเหล่ยกับจงซินก็ตบโต๊ะทันทีและตำหนิมู่เซิ่งด้วยความโกรธ

แต่มู่เซิ่งไม่ได้มองทั้งสองคนเลย และยังคงอยู่บนตัวมู่ปู้ ราวกับว่าพวกเขาสองคนไม่มีตัวตนเลย

การกระทำนี้ทำให้จงเหล่ยและจงซินโกรธมากยิ่งขึ้นไปอีก!

"เอาล่ะ นั่งลงกันเถอะ... ประธานเหยากำลังจะมาแล้ว พวกคุณสองคนต้องการสร้างความวุ่นวายให้ที่นี่หรือ?"

ในเวลานี้ มู่ปู้เอ่ยปากพูดอย่างสบายๆ และขยิบตาให้จงเหล่ยและจงซิน แล้วทั้งสองก็กลับไปนั่งที่โดยไม่เต็มใจ

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาคงปล่อยให้สองคนของตระกูลจงโจมตีมู่เซิ่งตั้งนานแล้ว

แต่ในสถานการณ์ปัจจุบัน ทำอะไรก็จะคิดถึงผู้สืบทอดผู้นำตระกูล บางทีมู่เซิ่งอาจจงใจมาที่นี่เพื่อหาเรื่องก็ได้

ดังนั้น เขาจึงไม่สนใจคำขู่คำด่าของมู่เซิ่งมากนัก

หลังจากที่จงเหล่ยกับจงซินนั่งลง บรรยากาศในห้องก็เงียบลงอีกครั้ง

มู่ปู้เป็นคนพูดทำลายความเงียบ

“มู่เซิ่ง พูดตามตรงนะ ตอนนี้บริษัทที่คุณดูแลเป็นอย่างไรบ้าง?คุณเคยบริหารบริษัทใดมาก่อนไหม?”

"พูดตามตรง?"

มู่เซิ่งผงะอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยิ้ม“ผมชอบพูดตามตรงจริงๆ”

ในวินาทีต่อมา ภายใต้การจ้องมองของจงเหล่ยกับจงซินมู่เซิ่งกล่าวว่า"แม้ว่าผมจะไม่เคยบริหารบริษัทมาก่อน และแม้แต่ตำแหน่งผู้สืบทอดผู้นำตระกูลมู่ผมก็ไม่ได้สนใจมากนัก"

"แต่มันก็ง่ายสำหรับผมนะที่จะได้ที่หนึ่ง"

มู่เซิ่งยิ้มและพูด

สิ่งที่เขาพูดคือความจริง เขาไม่ได้สนใจตำแหน่งผู้นำตระกูลเลยจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อของเขา เขาจะไม่กลับไปที่ตระกูลมู่ด้วยซ้ำ

แม้ว่าเขาจะกลับไปที่ตระกูลมู่ จุดประสงค์ก็เพื่อรักษาอาการป่วยของพ่อ สำหรับเขาแล้ว คำว่าตระกูลมู่ เป็นเพียงคนแปลกหน้าเท่านั้น

“เหอะๆ คุณไม่สนใจตำแหน่งผู้นำตระกูลคนใหม่ของตระกูลมู่?ใครจะเชื่อ!”

จงเหล่ยหัวเราะ

"ฮ่าฮ่าฮ่า ได้ที่หนึ่งง่ายนิดเดียว นี่เป็นเรื่องตลกที่สนุกที่สุดที่ผมเคยได้ยินมาในปีนี้แล้ว"

จงซินหัวเราะออกมาดังๆ

"มู่เซิ่ง ด้วยสถานะและภูมิหลังปัจจุบันของคุณ หากคุณเดินออกไปข้างนอก สามารถทำให้คนในตระกูลชั้นสองเรียกคุณว่าคุณชายมู่ ทั้งหมดเป็นเพราะตระกูลมู่ เป็นเพราะพ่อของคุณ ถ้าคุณไม่มีตำแหน่งทายาทผู้นำตระกูล ใครจะให้เกียรติคุณ?"

จงเหล่ยกล่าวอย่างดูถูกเหยียดหยาม

“คุณบอกให้ผมพูดความจริงเอง แต่เมื่อผมบอก คุณก็ไม่เชื่ออีก”

คุณชายมู่ส่ายหัว ถอนหายใจ และดูผิดหวังเล็กน้อย

"มู่เซิ่ง...ทำไมตอนเด็กๆผมถึงไม่รู้ว่า คุณนอกจากกระจอกแล้วยังเป็นคนตลกอีกด้วย"มู่ปู้อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดังๆ

“ทำไม?คุณก็ไม่เชื่อที่ผมพูดเหรอ?”มู่เซิ่งถาม

"ผมอยากจะเชื่อ แต่คุณก็ควรมีอะไรที่ทำให้ผมเชื่อสิ คุณซึ่งเป็นลูกเขยที่แต่งงานเข้าไปในบ้านฝ่ายหญิงในเจียงหนานมาหลายปี พูดแบบนี้ มันไม่น่าเชื่อจริงๆ"มู่ปู้ยักไหล่ของเขา

“ถ้างั้น ตามที่คุณพูด...คุณไม่เชื่อว่าผมสามารถทำให้เหยาเผิงคุกเข่าให้ผมได้ใช่ไหม?”มู่เซิ่งถาม

เสียงลดลง

สีหน้ามู่ปู้ตกตะลึง