มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 259

มู่จงหยุนแสยะยิ้ม พร้อมกับลืมตาขึ้น

เขามองเห็น มู่เซิ่งหยิบตัวหมากสีขาววางลง หมากตัวสีขาวนี้ราวกับว่าเป็นตัวแปรสุดท้ายที่ทำให้หมากเกมนี้ปิดฉากลง แม้จะดูเหมือนวางลงมาเพียงเบา ๆ แต่ก็แฝงไปด้วยพลังโจมตีอันหนักหน่วง ทำให้หมากตัวสีดำถึงกับเดินต่อไปไม่เป็น

เมื่อวางตัวหมากลง

บนกระดานหมาก ก็สามารถตัดสินผลแพ้ชนะได้แล้ว โดยมู่เซิ่งเป็นฝ่ายชนะ อย่างหมดจดไร้ข้อกังขา

มู่ปู้มีสีหน้าห่อเหี่ยวขาวซีดไปหมด

“แพ้แล้ว ไม่นึกว่าจะแพ้ได้”

“คิดไม่ถึงว่า จะเกิดผลลัพธ์แบบนี้ขึ้น”

“โธ่ ฝีมือช่างห่างชั้นกันเหลือเกิน แทบจะเป็นการพ่ายแพ้อย่างพังพาบเลย”

“ใช่เลย มู่เซิ่งคนนี้มีฝีมือการเล่นหมากล้อมที่ยอดเยี่ยมเสียจริง ช่างน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก เขาไปศึกษาการเล่นหมากล้อมนี้มาตั้งแต่เมื่อไรกัน ฝีมือระดับนี้ ไม่น่าจะไร้ชื่อเสียงไม่เป็นที่รู้จักแบบนี้”

เสียงชื่นชม เสียงอุทานของทุกคน ดังสนั่นไปทั่ว

พวกเขาคาดการณ์ไม่ถึงอย่างแน่นอนว่า ผลลัพธ์สุดท้าย จะลงเอยเป็นแบบนี้

ทำไมมู่เซิ่งถึงเก่งกาจมากขนาดนี้?

ถ้าเก่งกาจขนาดนี้ ทำไมพวกเขาถึงไม่รับรู้เลย?

คนที่มีฝีมือการเล่นหมากล้อมระดับนี้ จะยอมทำตัวเงียบเชียบไร้ชื่อเสียงแบบนี้เหรอ?

ในหัวสมองของทุกคน ต่างก็เกิดคำถามขึ้นมานับไม่ถ้วน

ถ้าหากบอกพวกเขาไปว่า การเล่นหมากล้อมสำหรับมู่เซิ่งแล้วนั้น ก็เป็นเพียงแค่งานอดิเรกทั่วไป เกรงว่าลูกหลานตระกูลมู่ทุกคนในที่แห่งนี้ คงจะตกตะลึงกันอย่างหนักแน่

สำหรับคุณแล้วนี่ก็เป็นแค่งานอดิเรก แล้วการที่พวกเราเล่นหมากล้อมล่ะ? คือการเล่นเกมเด็กเล่นอย่างนั้นเหรอ?

มู่จงหยุนมองไปยังกระดานหมากบนจอมอนิเตอร์ ด้วยสีหน้าที่ย่ำแย่อย่างที่สุด เขาถึงขนาดไปดูกระดานหมากที่อยู่บนโต๊ะด้วยอีกครั้ง เพราะสงสัยว่าจอมอนิเตอร์อาจจะเกิดปัญหา จึงทำให้หมากตัวสีขาวเป็นฝ่ายชนะ

แต่กระดานหมากที่อยู่บนโต๊ะนั้น เหมือนกันกับบนจอมอนิเตอร์ ถึงขนาดที่แม้แต่ภาพที่มู่ปู้กำลังมือสั่นนั้นก็ยังฉายอยู่บนจอภาพด้วย

“น้องชาย สันติภาพเป็นสิ่งสำคัญมาก การเล่นหมากล้อมในครั้งนี้ ถือว่าพวกเราเสมอกันดีไหมล่ะ? ” มู่ปู้พูดขึ้น

เขาในฐานะที่เป็นถึงปรมาจารย์หมากล้อมที่ยิ่งใหญ่ ก่อนหน้านี้ยังจะเยาะเย้ยว่ามู่เซิ่งมีการศึกษาต่ำอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับถูกคนที่ไม่ค่อยได้ศึกษาร่ำเรียนเอาชนะไปได้ เกียรติหน้าตาของด็อกเตอร์อย่างเขาจะยังคงมีอยู่อีกหรือไม่?

แต่ ทุกคนต่างก็มองว่า มู่เซิ่งคงจะเห็นด้วยเป็นส่วนมาก

เพราะมู่เซิ่งในเวลานี้ ยังมีเรื่องที่ต้องร้องขอพวกเขาอยู่

การเลือกตั้งผู้สืบทอดเจ้าบ้านใกล้จะเริ่มต้นขึ้นแล้ว หลังจากที่ตระกูลมู่ทำการเปลี่ยนเจ้าบ้านแล้ว พวกเขายังคาดหวังว่ามู่ปู้หรือมู่เฟิง จะสามารถให้เกียรติเห็นแก่หน้ากันบ้าง โดยไม่ขับไล่พวกเขาออกไปจากตระกูลมู่

หากยอมรับว่าหมากเกมนี้เสมอกัน ก็ถือว่ามู่ปู้เป็นหนี้บุญคุณต่อมู่เซิ่งอยู่ครั้งหนึ่ง ผลลงเอยของพวกเขาสองพ่อลูก คงจะไม่อเนจอนาถจนเกินไปนัก

“ไม่ได้” มู่เซิ่งส่ายศีรษะ

โดยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด หนักแน่น!

ไม่เพียงเท่านี้ เขายังพูดเสริมขึ้นอีกว่า: “หากยอมแพ้ก็ตกลง”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ มือของมู่ปู้ที่ถือหมากตัวสีดำก็ชะงักอยู่กลางอากาศ สีหน้าท่าทางย่ำแย่ลงอย่างที่สุด

ลูกหลานตระกูลมู่ทั้งหมดต่างก็ตกใจกับเหตุการณ์ดังกล่าว ไม่นึกว่ามู่เซิ่งจะเด็ดขาดขนาดนี้ ไม่ยอมให้โอกาสแม้แต่น้อยเลย? ตกลงว่านิสัยแข็งกร้าวเกินไป หรือหัวสมองโง่เง่าเกินไปกันแน่?

เขาไม่รู้หรือไงว่า จากนี้ไปตระกูลมู่จะเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่แล้ว?

โดยที่ทุกคนต่างก็แอบคิดอยู่ในใจ แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดออกมา

มู่เซิ่งพูดแบบนี้แล้ว มู่ปู้เองก็คงจะไม่ยอมแพ้อย่างแน่นอน ดังนั้นบนกระดานหมากก็ยังดำเนินต่อไป เขายังจะยืนหยัดต่อไปอีกสักหน่อย

แต่มู่ปู้ในเวลานี้นั้นหมดทางสู้มาตั้งนานแล้ว หลังจากที่ยืนหยัดต่อไปได้อีกเพียงชั่วครู่ ก็ยืนหยัดต่อไปไม่ไหวแล้ว เพราะบนกระดานหมาก ไม่มีที่ว่างให้เขาวางหมากแล้ว

“มู่เซิ่งเป็นฝ่ายชนะ! ” ลูกหลานตระกูลมู่ที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้นเสียงดัง

มู่จงหยุนจ้องเขม็งไปที่ลูกหลานตระกูลมู่คนนั้น แล้วก็หัวเราะฮ่าฮ่าและพูดว่า: “มู่เฉินเทียน พูดได้ว่าลูกชายของนายนั้นน้ำนิ่งไหลลึก ฝีมือการเล่นหมากล้อมนี้ เหนือกว่าพ่อของตนเองไปแล้ว สุดยอด สุดยอดจริง ๆ เลย”

เขาชื่นชมมู่เซิ่งอย่างไม่หยุด โดยที่ปิดปากเงียบไม่พูดถึงเรื่องที่วางเดิมพันกันไว้ก่อนหน้านี้

“ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้ที่ให้นายจัดแจงผลกำไรประกอบการของแต่ละบริษัทนั้น นายจัดแจงเรียบร้อยแล้วสินะ? ” มู่จงหยุนหันหน้า ไปหามู่หยวนและสอบถามขึ้น

“จัดเตรียมเรียบร้อยแล้ว” มู่หยวนพยักหน้า

จากนั้น เขาก็นำสายเชื่อมต่อของจอมอนิเตอร์เชื่อมต่อเข้ากับคอมพิวเตอร์ จากนั้นก็ฉายภาพบนหน้าจอขึ้นไป เตรียมที่จะแสดงผลกำไรประกอบการในช่วงสามเดือนที่ผ่านมาของทั้งสามบริษัทนี้

ลูกหลานตระกูลมู่หวังที่จะเห็นมู่ปู้คุกเข่าลงอย่างแน่นอน แต่มู่จงหยุนไม่พูด ก็ไม่มีใครกล้าพูดแทรก

เพราะ พวกเขาคิดว่า การล่วงเกินมู่เฉินเทียนนั้นไม่เป็นไร แต่หากล่วงเกินมู่จงหยุนแล้ว ก็ไม่แตกต่างอะไรกับการรนหาที่ตาย

ทว่า เวลานี้มู่เซิ่งที่กำลังเก็บตัวหมากอยู่นั้น ก็หัวเราะและลุกขึ้นยืน “ไม่รีบร้อน ไม่รีบร้อน”

“เรื่องการฉายจอมอนิเตอร์ ยังไม่ต้องรีบร้อนที่จะเริ่มต้นก่อน คุณอามู่ คุณลืมเรื่องอะไรไปแล้วใช่ไหม? ”

เมื่อพูดออกมาแบบนี้ มู่จงหยุนก็สีหน้าเปลี่ยนไปทันที

แม่งสิ ไม่นึกว่าแกจะไม่ให้เกียรติฉันแบบนี้?

เขามองไปที่มู่เฉินเทียนด้วยสายตาที่เย็นชาในทันที และพูดคำพูดที่แฝงไปด้วยความข่มขู่ว่า: “มู่เฉินเทียน นายสั่งสอนลูกชายของนายแบบนี้เหรอ เวลาที่ผู้ใหญ่พูดนั้น ยังกล้าที่จะพูดแทรกขึ้นมาอีก? ”

“นี่เป็นความผิดของลูกชายของฉัน”

มู่เฉินเทียนไม่ได้โต้แย้ง พยักหน้าอย่างอ่อนแรง “ลูกชายของฉันไม่เคารพผู้อาวุโส ฉันจะลงโทษเขาเอง แต่การเดิมพันระหว่างนายกับมู่เซิ่งนั้น ก็ควรที่จะปฏิบัติตามด้วย”

แม่งสิ!

แววตาของมู่จงหยุน แดงก่ำจนแทบจะพ่นไฟออกมาได้แล้ว

มู่เซิ่งกล้าที่จะโต้แย้งเขาก็ถือว่าไม่เป็นไร แต่คนที่ใกล้จะตายอยู่แล้ว ก็ยังไม่ให้เกียรติเขาอีกเหรอ? นอกจากนี้แม้แต่ใบหน้าของมู่ปู้ก็เคยลงมือตบมาแล้ว หรือไม่กลัวว่าหลังจากที่เขาหรือมู่คู่คนใดคนหนึ่งได้ขึ้นเป็นเจ้าบ้านแล้ว ก็จะขับไล่เขาออกไปจากตระกูลมู่? ช่างไม่รู้จักความเป็นความตายเสียจริง!

“ใช่สิ หรือว่าคำพูดของมู่จงหยุน ไม่ควรที่จะปฏิบัติตามใช่ไหม? ถ้าหากเป็นแบบนี้จริงล่ะก็ การเลือกตั้งผู้สืบทอดเจ้าบ้านในครั้งนี้ ก็คงจะไม่ต้องปฏิบัติตามแล้วใช่ไหม? ” มู่เซิ่งที่ยืนอยู่ด้านข้างได้พูดขึ้น

ทุกคนเงียบกริบกันไปหมด

เวลานี้ มู่เซิ่งก็พูดขึ้นอีกว่า: “ในเมื่อไม่ปฏิบัติตามแล้วล่ะก็ อย่างนั้นคุณพ่อ พวกเรากลับไปที่ห้องผู้ป่วยกันเถอะ”

จากนั้น มู่เซิ่งก็โบกมือ “ฉินหลิน พวกเราก็กลับกันเถอะ”

หลังจากนั้น ฉินหลินที่ยืนอยู่ด้านข้างอย่างเงียบเชียบก็พยักหน้า แล้วก็เข็นมู่เฉินเทียน ออกไปจากห้องประชุม โดยยังได้เร่งความเร็วขึ้นด้วย เกรงว่าจะเข็นออกมาช้าเกินไป

มู่จงหยุนโมโหขึ้นทันที ตบไปบนโต๊ะอย่างรุนแรงและพูดขึ้นว่า: “การประชุมของตระกูล จะมาทำเป็นแบบเด็กเล่นได้อย่างไรกัน มู่เฉินเทียน หรือว่านายไม่เห็นตระกูลมู่อยู่ในสายตาเลยอย่างนั้นใช่ไหม? ”

“ในเมื่อคำพูดของคุณอามู่ในครั้งนี้ยังสามารถทำเป็นเรื่องล้อเล่นได้เลย แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าคำพูดในการประชุมของตระกูลนั้น จะไม่ใช่เรื่องล้อเล่นล่ะ? ” มู่เซิ่งพูดโต้แย้งขึ้น

มู่จงหยุนดวงตาเย็นชา กำลังระงับไฟความโกรธแค้นที่อยู่ในอก และจ้องเขม็งไปที่มู่เซิ่ง ทนไม่ไหวอยากที่จะสับร่างของเขาให้แหลกละเอียดเป็นชิ้น ๆ

แต่ตอนนี้ยังทำไม่ได้ แม้ว่าเขาคิดจะลงมือ ก็ยังต้องรอหลังจากที่ได้รับสืบทอดเป็นเจ้าบ้านแล้ว!

“ดี ดีมาก มู่เซิ่ง ตอนนี้นายดูนะว่า มู่ปู้จะแสดงความขอโทษต่อนาย” เมื่อพูดจบ เขาก็หันมองไปที่มู่ปู้

มู่ปู้มีสีหน้าที่ย่ำแย่

แต่การเดิมพันนี้เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธตั้งแต่แรก แสดงว่าเขาก็เห็นด้วย ดังนั้นเวลานี้ เขาจะต้องปฏิบัติตามเงื่อนไขการเดิมพันนั้น

เขากัดฟัน แล้วก็ค่อย ๆ เดินมาที่เบื้องหน้าของมู่เซิ่ง

“ต้องคุกเข่าลงเพื่อกล่าวขอโทษนะ” มู่เซิ่งยิ้มและพูดเสริมขึ้นคำหนึ่ง

“แก มู่เซิ่ง อย่าข่มเหงรังแกกันมากเกินไปนัก! ” มู่ปู้โกรธแค้นอย่างที่สุด

“นี่คือเนื้อหาในการวางเดิมพัน ถ้าหากนายไม่ยินยอม ก็ไม่เป็นไร” มู่เซิ่งส่ายมือไปมา เมื่อฉินหลินได้ยินแล้ว ก็แสดงท่าทางที่จะเข็นมู่เฉินเทียนออกไป

“ช้าก่อน ช้าก่อน! ”

วันนี้ได้เตรียมการทุกอย่างไว้พร้อมหมดแล้ว พวกเขาจะปล่อยให้มู่เฉินเทียนกลับไปได้อย่างไร มู่ปู้กัดฟัน และทำได้เพียงคุกเข่าหลังตรงลงไปให้กับมู่เซิ่ง

“มู่เซิ่ง ฉันต้องขอโทษนายด้วย......”