มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 343

“ปากของแกเหม็นเกินไป!”มู่เซิ่งมองดูปรมาจารย์ก่วน และพูดอย่างเยือกเย็น

“ดี ดี ดี!”

ปรมาจารย์ก่วนปิดปากไว้ และตะโกนดีสามครั้ง

เขานั่งลงบนพื้นโดยตรง มองไปที่มู่เซิ่งในระยะไกล และหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้“ต่อให้แกแข็งแกร่งกว่าฉัน แล้วยังไง? นั่นเป็นอสูรเสวียนตัวหนึ่งเลยนะ! ยิ่งไปกว่านั้นท้าทายสวรรค์เช่นนี้ แม้ว่านักเสวียนธรรมดาเผชิญหน้าด้วย ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะมีชีวิตอยู่รอด ฉันจะมองดูแกตายกับตาตัวเอง!”

ในสายตาของเขา เผยให้เห็นความคับแค้นใจอย่างหาที่เปรียบมิได้ มองออกได้ว่าเขาคับแค้นใจต่อมู่เซิ่ง

“มู่เซิ่ง นาย…..”หยางฟางฟางที่อยู่อีกด้านหนึ่งก็เบิกตากว้าง เธอได้รับอิทธิพลจากคำพูดของปรมาจารย์ก่วนมาโดยตลอด รู้สึกว่ามู่เซิ่งไร้ความแข็งแกร่ง ตอนนี้ดูเหมือนว่า มู่เซิ่ง จะไร้ความแข็งแกร่งได้อย่างไร

อย่างน้อย ก็เป็นนักบำเพ็ญปรมาจารย์บู๊สูงสุด!

เหยาเผิงพูดกับมู่เซิ่งในทันที: “ลูกพี่ เอาอย่างนี้ดีมั้ย ผมไปเบี่ยงเบนความสนใจของสัตว์ตัวนี้ได้……ขอแค่หลังจากที่ลูกพี่ออกไป สั่งสอนปรมาจารย์ก่วนนั้นแทนผมให้หนักๆก็พอ!”

เหยาเผิงพูดอยู่ ตาแดงอย่างช่วยไม่ได้

ภายใต้ทางเลือกนี้ เขายอมเสียสละตัวเอง ให้มู่เซิ่งหนีออกไป!

“ฮ่าๆ ก่อนที่จะออกไป สะพานไม้แผ่นเดียวถูกงูเหลือมยักษ์ทำหักแล้ว หรือว่าแกบินมาได้เหรอ?” ปรมาจารย์ก่วนหัวเราะเสียงดังขึ้นมา

ในสายตาของเขา มู่เซิ่งและคนกลุ่มหนึ่ง ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม จะต้องจบลงด้วยความตายเท่านั้น!

น่าเสียดาย…….

ก่อนหน้าที่เขาจะวิ่งออกมา ไม่มีโอกาสได้เอาผลมรกตมาด้วย ผลไม้ชนิดนี้เป็นของดี ถ้าขายได้เป็นพันล้าน ก็เพียงพอสำหรับเขาแล้วที่จะใช้จ่ายอย่างสุรุ่ยสุร่ายไปอีกนาน

เมื่อเห็นท่าทางของเหยาเผิงอยู่ต่อหน้าของเขา จู่ๆมู่เซิ่งก็ฉีกปากยิ้ม รอยยิ้มดูหล่อเหลา เขาพูดขึ้นมาว่า: “ฉันบอกตั้งแต่เมื่อไหร่ ว่าจะหนี?”

“ลูกพี่ พี่หมายความว่ายังไง?”เหยาเผิงนิ่งไป ดึงสติกลับมาไม่ได้

มู่เซิ่งกระตุกมุมปาก ไม่ได้พูดอะไร แต่ในรอยยิ้ม กลับเผยให้เห็นความมั่นใจที่หาที่เปรียบไม่ได้ ราวกับงูเหลือมตัวใหญ่ตรงหน้านี้ ก็เป็นแค่สัตว์ร้ายธรรมดาเท่านั้น

“ลูกพี่ พี่……”เหยาเผิงตกตะลึงอย่างสมบูรณ์

จู่ๆความคิดที่ไม่น่าเชื่อก็ผุดขึ้นมาในหัวของเขา

เป็นไปได้ไหมว่า มู่เซิ่งไม่กลัวอสูรเสวียนตัวนี้เหรอ? นั่นเป็นสัตว์ที่เทียบเท่ากับนักเสวียนหลายคนร่วมแรงกันเลยนะ

มู่เซิ่งก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว สะบัดปากกระบอกแขนเสื้อ กระบี่กระหายเลือดสีแดงที่แผ่ซ่านปราณเลือดเล่มหนึ่ง ถูกเขาถือไว้ในมือ

งูเหลือมยักษ์ในเวลานี้ ลุกขึ้นมา ลำตัวของมันสูงเกือบสิบเมตรตั้งตรง ทำให้ผู้คนกดดันหนักเป็นอย่างยิ่ง ราวกับว่าเผชิญหน้ากับภูเขาใหญ่แห่งหนึ่ง รูม่านตาในแนวดิ่งเอาแต่มองไปบนเกาะที่มีผู้คนจำนวนมากยืนอยู่

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าสุด ในมือถือกระบี่ยาวสีแดงเล่มหนึ่ง แม้ว่าลมปราณจะธรรมดา แต่ไม่รู้ว่าทำไม มันทำให้เขารู้สึกถึงความกดดันที่รุนแรงที่สุด

มู่เซิ่งก็ถอยหลังไปอีกก้าวหนึ่ง

ฝ่าเท้าของเขาเหยียบลงบนพื้น ร่างกายเหมือนกับหนังสติ๊กที่ถูกบีบอัดจนสุดแรง ตามด้วยร่างกาย ก็หายไปกับที่พร้อมกับเสียงโครมคราม

“ฟ่อ!”

งูเหลือมแลบลิ้น มองดูมู่เซิ่งที่หายไปจากอากาศบนเกาะ รูม่านตาทั้งสอง หดตัวเป็นเส้นบางๆ!

ความรู้สึกไม่สบายใจ ก็ถึงจุดสูงสุดเช่นกัน

“ตูม!”

เห็นเพียงหางงูขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยเกล็ดสีดำ โผล่ขึ้นมาจากในทะเลสาบ ผิวทะเลสาบกระเซ็น อยู่ท่ามกลางละอองน้ำ กระแทกกับมู่เซิ่งด้วยความเร็วที่รวดเร็วอย่างหาที่เปรียบมิได้

กำลังแบบนี้แข็งแกร่งกว่าการกวาดล้างทุกคนก่อนหน้านี้หลายสิบเท่า!