มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 6

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

เข็มสีทองทั้งเก้าถูกดึงออกจากจุดฝังเข็ม แสงสีทองสว่างในห้องค่อยๆดับลง

มู่เซิ่งพ่นลมหายใจ การรักษาสิ้นสุดลงแล้ว พิษร้ายในร่างของท่านสามถูกกำจัดออกไปจนเกือบหมด ที่เหลือแค่รอเวลาให้ท่านสามฟื้นเท่านั้น

“เหนื่อยจริงๆ นานแล้วที่ไม่ได้ออกแรงช่วยคนขนาดนี้”

เมื่อมู่เซิ่งเปิดประตู เขาเห็นทุกคนในตระกูลเจียงยืนอยู่ข้างนอกทุกคนมีความกังวลปรากฏบนใบหน้า

“หมอเทวดาหลิว ในที่สุดคุณก็ออกมาสักที!”

“คุณปู่ของเราเป็นยังไงบ้างครับ?”

ไม่มีใครสนใจมู่เซิ่งเลยสักคน พวกเขารีบตรงไปหาหลิวเจี้ยนหัวที่ยืนอยู่ด้านหลังเขาทันที

“ทุกอย่างราบรื่นดีครับ ท่านสามกำลังนอนอยู่ด้านใน ไม่นานคงจะฟื้นแล้วละครับ” หมอหลิวโบกมือและพูดต่อว่า “คราวนี้ต้องยกเครดิตให้กับคุณมู่ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เราคงช่วยชีวิตท่านสามไว้ไม่ได้”

ขณะพูด หลิวเจี้ยนหัวมองไปยังโทรศัพท์ในมือ เมื่อเห็นสายที่ไม่ได้รับหลายสิบสาย เขาอดไม่ได้ที่จะตีหัวตัวเองด้วยความหงุดหงิด

เขาถูกมู่เซิ่งดึงตัวมาท่ามกลางตารางงานที่ยุ่งเหยิง ทำให้เขาลืมเรื่องงานไปเสียสนิท!

“ขอโทษนะครับ ผมยังมีประชุม ตอนนี้สายมากแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ! เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับผมจริงๆ ถ้าพวกคุณต้องการขอบคุณก็ขอบคุณคุณมู่เถอะ!” หลิวเจี้ยนหัวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

“ยกเครดิตให้คุณมู่?”

“คุณหมอหลิวหมายถึงไอ้คนไร้ประโยชน์เนี่ยนะ?”

“เป็นไปได้ยังไง!”

เมื่อหลิวเจี้ยนจวินพูดจบ ทุกคนก็พากันหันไปมองมู่เซิ่งที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อที่หน้าประตู

“ไอ้กระจอก… ไม่สิ มู่เซิ่ง นายเป็นคนรักษาคุณปู่ใช่ไหม?”

“นายไม่ได้เรียนแพทย์มานี่นา?”

บุคคลหนึ่งในตระกูลเจียงถามขึ้นอย่างไม่เชื่อ

แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น หมอหลิวเป็นคนพูดเรื่องนี้ด้วยตัวเอง

“อ๋อ คงเป็นเพราะอาจารย์ของผมจิตใจดีน่ะ เขาให้ความสำคัญกับชื่อเสียงและโชคลาภเกินไป ก็เลยยกเครดิตให้คนกระจอกๆ แบบนี้” เมื่อเห็นว่าความดีกำลังจะตกไปที่มู่เซิ่ง หลี่น่องที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็พูดขึ้นอย่างประชดประชัน “ไม่ต้องบอกก็รู้ คนกระจอกๆ แบบนี้จะรักษาโรคที่โรงพยาบาลใช้เวลารักษามาหลายปีได้ยังไงกัน?ที่เขาเหงื่อออกชุ่มแบบนี้คงเป็นเพราะเหนื่อยจากการเทน้ำชาให้อาจารย์ของผมซะมากกว่า”

“ทุกคน มากับผมเถอะ ผมพิสูจน์ได้ว่าผมพูดความจริง”

หลี่น่องเย้ยหยัน เขาถือเข็มเงินและพาทุกคนเข้าไปในวอร์ด

ด้านใน ท่านสามยังคงนอนอยู่บนเตียง แม้ว่าดวงตาของเขาจะปิด แต่จุดด่างดำก็จางหายไปแล้ว ผิวของเขาเปล่งประกายจางๆ เหมือนคนสุขภาพดี

หลี่น่องนั่งลงข้างเตียง ก่อนจะพูดเบาๆ ว่า “อาจารย์ของผมดึงเข็มออกไปมากกว่าครึ่งแล้ว แต่เพราะท่านมีธุระเร่งด่วน เดี๋ยวผมจะเป็นคนดึงเข็มที่เหลือสามอันนี้ให้เอง ท่านสามจะได้ฟื้นและรักษาโรคปอดให้หายอย่างสมบูรณ์”

“หมอหลี่ เรื่องจริงเหรอ? หมายความว่าปู่ของฉันจะไม่ป่วยอีกใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เจียงมู่หลงก็แสดงออกถึงความไม่เชื่อในทันที

ทุกคนได้ยินก็ตกตะลึง

อาการป่วยของท่านสามสร้างความลำบากให้ตระกูลเจียงมานานนับหลายปีแล้ว

หลี่น่องพยักหน้าด้วยความมั่นใจท่ามกลางสายตาของทุกคน “ถ้าคุณปล่อยให้ผมจัดการ ทุกอย่างจะต้องออกมาดีแน่นอนครับ!”

“พระเจ้า!”

“อาการป่วยของคุณปู่รักษาได้จริงๆ!”

“หมอเทวดา สมแล้วที่เป็นหมอเทวดา! อาจารย์กับศิษย์ร่วมมือกันรักษาโรคร้าย!”

หลี่น่องโบกมือเบา ๆ และฝูงชนก็เงียบลงทันที ก่อนจะหันไปมองมู่เซิ่งด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม “ไง ไอ้คนกระจอก แกทำแบบนี้ได้หรือเปล่า?”

มู่เซิ่งส่ายหัว ท่านสามถูกพิษอย่างแรง แม้แต่พระเจ้าก็รักษาด้วยเข็มสองสามอันไม่ได้

“ถ้าคุณเอาเข็มออก ท่านสามจะตกอยู่ในอันตราย!”

สีหน้าไม่พอใจของเขาปรากฏขึ้น เมื่อได้ยินคำพูดของมู่เซิ่งในช่วงครึ่งหลัง หลี่น่องโกรธจัด เขากระโดดขึ้นจากข้างเตียงชี้ไปที่มู่เซิ่งพลางสาปแช่ง “แก แกมันบ้า!”

“ฉันฝึกฝนรักษาคนมาไม่ต่ำกว่าพันคนแล้ว แถมยังได้รับธงอีกนับไม่ถ้วน ฉันจะเป็นหมอต้มตุ๋นที่ทำร้ายผู้คนได้ยังไง?”

“ไอ้กระจอก แกต้องคุกเข่าขอโทษฉันเดี๋ยวนี้!”

หลี่น่องกล่าว “ไม่งั้นฉันจะฟ้องแก”