นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 104

“โจวเอ้อร์เฉียง? เมื่อคืนเจ้าพูดยังไงกับข้า? เจ้าไม่ใช่บอกว่าให้เจ้าคิดดูหน่อยหรือ? ทำไมวันนี้ก็เปลี่ยนเสียแล้วล่ะ? เจ้ากลัวแม่เจ้าขนาดนี้เชียว?”

เมื่อหวังหยู่ชุนได้ยินเอ้อร์เฉียงกล่าว ก็โมโหตวาดทันที

เมื่อนางกล่าวเช่นนี้ เอ้อร์เฉียงก็ไม่ทราบจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ค้านทันควัน “ข้าแค่บอกว่าจะลองคิดดู ตอนนี้คิดแล้ว ไม่แยกบ้าน ทำไมจะไม่ได้?”

ถึงจะบอกว่าไม่มีความน่าเกรงขามใด แต่ก็ยังพูดอย่างผู้ชาย

หวังหยู่ชุนโมโหจนเต้นผางไปอยู่ข้างหน้าโจวเอ้อร์เฉียง ทั้งเตะทั้งข่วนเขา ร้องไห้ฟูมฟาย “เจ้าเป็นผู้ชายยังไง เจ้ามีเงินสักแดงไหม? ทำไมเจ้าถึงใจร้ายกับข้าและลูกได้? ข้าไม่สน ถ้าเจ้าไม่แยกบ้าน ข้าจะพาลูกชายออกไปอยู่เอง!”

เอ้อร์เฉียงก็ถูกทำจนชินชาไปแล้ว ได้แต่จับมือนางทั้งสองข้าง ไม่ให้นางทำอะไรต่อ

“พี่รอง ทำไมแม้แต่เมียตัวเองก็ยังข่มไม่ลงล่ะ?” ซานเฉียงก็โมโหด้วย ด่าทอหนักประโยคหนึ่ง

โจวต้าซานเห็นภาพนี้ สูบยาเส้นอีกครั้ง ครั้นพรูควันออก ควันยาสูบก็ตลบอบอวล ฉุนกึกจนสำลักไอ

โจวกุ้ยหลานเห็นดังนั้นก็ปล่อยเหล่าไท่ไท่ เดินเข้าไปลูบหลังให้เขา

หวังหยู่ชุนทางนั้นยังอาละวาดต่อ โจวกุ้ยหลานทางนี้จึงได้แต่ปลอบโจวต้าซาน “ท่านลุงใหญ่ ปลงหน่อยเถอะ”

เรื่องนี้ขอเพียงเป็นบ้านที่มีพี่น้องหลายคน การแยกบ้านก็เป็นเรื่องช้าเร็วเท่านั้น

เพียงแต่การมีปากเสียงครั้งแรก อย่างไรก็หักใจไม่ลง

โจวต้าซานก้มหน้า ย้ายยาสูบมาไว้ที่ริมฝีปาก แต่เขาไม่ได้สูบ จากนั้นก็เอาออกไปอีก

เขาช้อนตา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความร่วงโรย แต่กลับพกพาความเด็ดเดี่ยว “เรียกผู้ใหญ่บ้านกับกํานันมา แยกบ้าน!”

เมื่อเปล่งเสียงนี้ ทุกคนก็เงียบสงบ จากนั้นก็เป็นเสียงหวังหยู่ชุน “ข้าจะไปเรียกเดี๋ยวนี้!”

กล่าวจบ ก็กระวีกระวาดวิ่งออกไป

เอ้อร์เฉียงก้มหน้า ไม่กล้ามองโจวต้าซาน กระทั่งหวังหยู่ชุนวิ่งออกไปแล้วถึงถามบิดาตนขึ้นอย่างไม่เชื่อ “ท่านพ่อ ทำไมท่านตกลงเล่า?”

หากบิดาเขาเอ่ยปาก ก็คือคำไหนคำนั้น!

โจวกุ้ยหลานกลับกดไลก์ให้ลุงใหญ่ของตัวเองคนนี้ สามารถมองสถานการณ์ชัดเจนได้ในยามนี้ ลุงใหญ่ของนางก็ใช่ย่อย

เมื่อออกปากว่าจะแยกบ้าน นั่นคือใจไม่อยู่แล้ว ถึงจะฝืนให้อยู่ต่อก็ไม่มีความสงบในชีวิต

โดยเฉพาะเวลานี้หลี่ซิ่วยิงยังเป็นอัมพฤกษ์อัมพาต ต่อไปหวังหยู่ชุนจะไม่ทำตัวใหญ่โตเทียมฟ้าหรือ? เช่นนี้ก็แยกบ้านเสียเดี๋ยวนี้ ยังจะสงบสุขเสียกว่า

“ไอ้หยา สวรรค์! ทำไมครอบครัวถึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้ จะอยู่ต่อไปยังไง!” หลี่ซิ่วยิงที่อยู่ในห้องหลังร้องไห้ตะโกน คนในเรือนได้ยินต่างรู้สึกไม่ดี

เหล่าไท่ไท่ตะโกนไปในห้อง “ไอ้หยาพี่สะใภ้ ท่านก็ต้องระวังหน่อย!”

กล่าวจบนางก็ย่างเท้าเข้าข้างใน

โจวชิวเซียงที่อยู่ข้างในก็โมโหโพล่งด่า “นังแพศยา! ไสหัวไปสิดี!”

โจวต้าซานเบี่ยงหน้า ตวาดด้วยความโมโหทางห้องโจวชิวเซียง “เป็นสาวเป็นนางโหวกเหวกอะไร?”

โจวชิวเซียงที่อยู่ในห้องถูกบิดาตนตวาดจนตกใจ ในใจมีอารมณ์ แต่ก็น้อยใจด้วย ดังนั้นจึงปิดปากตาแดง

โจวต้าซานสำลักควันยาสูบของตัวเอง จากนั้นจึงเอ่ยกับพวกเขา “แยกบ้านก็ดี ต่างคนต่างอยู่เอง แต่เอ้อร์เฉียงเจ้าเป็นผู้ชาย จะปล่อยให้เมียอาละวาดไม่พูดจาไม่ได้”

เมื่อถูกบิดาตนเองตำหนิ เอ้อร์เฉียงก็ก้มหน้า อัดอั้นตันใจ “ท่านพ่อ ข้าไม่อยากแยกบ้าน”

“บ้านนี้ก็แยกเสียวันนี้ ต่อไปเจ้าไปใช้ชีวิตของตัวเองเถอะ”