นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 105

เมื่อตัดสินใจแล้วโจวกุ้ยหลานก็ลุกขึ้นยืน กระแอมกระไอกล่าวกับเหล่าไท่ไท่ “ท่านแม่ เอากุญแจบ้านให้ข้าเถอะ สวีฉางหลินกับเสี่ยวเทียนรออยู่ที่หน้าประตูบ้าน ข้าจะไปเปิดประตูให้พวกเขานั่งกันก่อน”

“หา? เจ้าเด็กนี่ ทำไมไม่บอกแต่แรกเล่า?” เหล่าไท่ไท่ตกใจลุกขึ้นยืน

โจวกุ้ยหลานคิดไม่ถึงว่านางจะสะดุ้งหนักขนาดนี้ จึงพลอยตกใจไปด้วย “ข้าเห็นบ้านท่านลุงใหญ่เจอกับปัญหา ก็เลยไม่กล้าบอก...”

“ฉะนั้นเจ้าก็ให้พวกเขารออยู่ข้างนอกนานขนาดนี้ได้หรือ?” เหล่าไท่ไท่กระฟัดกระเฟียดโต้กลับ จากนั้นก็เอ่ยกับหลี่ซิ่วยิงทันที “พี่สะใภ้ ข้าจะกลับไปดูก่อน ถ้าไม่มีอะไรแล้วข้าค่อยกลับมาใหม่นะ”

หลี่ซิ่วยิงเช็ดน้ำตาตอบ “เจ้ากลับไปเถอะ ที่นี่ไม่มีอะไรแล้ว เดี๋ยวพวกเขาก็จะแยกบ้านแล้ว จบเรื่องก็คือจบ”

เมื่อได้ยินถ้อยคำนี้ เหล่าไท่ไท่ก็สงบใจได้

กำชับนางนิดหน่อยในตอนท้าย แล้วจึงพาโจวกุ้ยหลานเดินออกไปข้างนอกอย่างรีบเร่ง

จนกระทั่งออกจากบ้านโจวต้าซานแล้ว เหล่าไท่ไท่ถึงเริ่มตำหนิโจวกุ้ยหลาน “มีที่ไหนทำอย่างเจ้าบ้าง ให้พวกเขารออยู่ข้างนอกอย่างนั้นได้ยังไง? เจ้าไม่กลัวว่าฉางหลินจะอารมณ์เสียหรือ?”

“ข้าจะพูดแทรกขึ้นมาหลายครั้งก็ไม่สำเร็จ จะพูดต่อหน้าหวังหยู่ชุนว่าครอบครัวเรามีธุระจะให้ท่านกลับก็ไม่ได้กระมัง?” โจวกุ้ยหลานตอบ

อย่างไรเสียตอนนั้นครอบครัวท่านลุงใหญ่ก็กำลังมีเรื่องใหญ่โต จะด้วยความรู้สึกหรือด้วยเหตุผลเหล่าไท่ไท่ก็ไปตอนนั้นไม่ได้

และถึงจะบอกนาง ก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อยู่ดี

เหล่าไท่ไท่สาวเท้าเร็วกว่าเดิม แล้วหันกลับมาถลึงตากับโจวกุ้ยหลานทีหนึ่ง “มีแต่เจ้าที่เลื่อนเปื้อน!”

เมื่อตำหนิติเตียนอย่างนี้แล้ว โจวกุ้ยหลานจึงไม่กล่าวอะไรอีก ตามเหล่าไท่ไท่กลับบ้านพร้อมกัน

พอถึงหน้าประตูก็เห็นเสี่ยวเทียนกำลังนั่งยองกับพื้นถือกิ่งไม้เขี่ยมดอยู่ ส่วนสวีฉางหลินนั่งอยู่บนกระสอบข้าวสาร เมื่อเห็นพวกเขากลับมาก็ลุกขึ้นยืนรอพวกนาง

ดูท่าคงรอมานานมากแล้ว

เหล่าไท่ไท่เดินไปสองสามก้าว มือไขกุญแจไปพลาง ปากก็ทักทายกับพวกเขาไปพลาง “รอนานแล้วสิ?”

“ไม่เป็นไรท่านแม่” สวีฉางหลินขานรับ

เหล่าไท่ไท่เปิดประตู แล้วเท้าไปหยิบถ้วยสามใบที่ห้องครัว จากนั้นจึงเทน้ำให้พวกเขาดื่ม สีหน้าไม่สู้ดีเล็กน้อย

“ครอบครัวลุงใหญ่เจ้ากำลังมีเรื่อง ข้าเองก็ปลีกตัวกลับมาไม่ได้ ทำให้พวกเจ้าต้องรออยู่ที่หน้าประตูตั้งนาน” ว่าแล้ว ในใจเหล่าไท่ไท่ก็รู้สึกเกรงใจเล็กน้อย

แต่ตอนนี้กลับไม่ได้โยนความผิดให้โจวกุ้ยหลาน อย่างไรก็เป็นบุตรสาวของตัวเอง นางรักของนาง

“ไอ้หยา ครอบครัวเดียวกัน จะพูดแบบนี้ทำไม?” โจวกุ้ยหลานกล่าวสืบต่อ ไม่อยากให้เหล่าไท่ไท่ติดใจกับเรื่องนี้อีก “ท่านแม่ นี่เป็นข้าวสารหนึ่งกระสอบ ท่านแม่กับพี่ชายกินกันก่อนเถอะ”

“หา?”

เหล่าไท่ไท่ตกใจลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เคลื่อนสายตาไปทางกระสอบใบใหญ่ที่สวีฉางหลินนั่งอยู่เมื่อครู่

กระสอบใบใหญ่ปานนั้นเป็นข้าวหมดเลยหรือ? ทำไมนางไม่อยากจะเชื่อเลยสักนิด?

เหล่าไท่ไท่สาวเท้าเดินไปเปิดถุงกระสอบออก ล้วงขึ้นมากำมือหนึ่ง แล้วแบออกมองตรงหน้า โอ้โฮ ข้าวสารขาวๆ จริงด้วย!

“กระสอบใบเบ้อเร่อเป็นข้าวหมดเลยหรือ?” เสียงเหล่าไท่ไท่สั่นนิดๆ

ไอ้หยา พระเจ้า นี่มันจะเรื่องใหญ่แล้ว ทำไมมีข้าวสารเยอะแยะขนาดนี้ได้? กระสอบเบ้อเร่อ ต้องหนักร้อยกว่าจินกระมัง?

“ข้ายังจะหลอกท่านแม่ได้หรือ?” เห็นท่าทางของเหล่าไท่ไท่แล้ว โจวกุ้ยหลานก็อารมณ์ดีมากเป็นพิเศษ

จะว่าอย่างไรดีล่ะ ท่าทางที่เหล่าไท่ไท่แสดงออกนั่นแหละ ถึงจะเป็นความสุขขีสโมสรแบบพรั่งพร้อมสมบูรณ์