นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 106

เหล่าไท่ไท่ทราบดีว่าบุตรสาวตัวเองเป็นคนดื้อดึงจึงไม่เถียงกับนางมาก ตะบึงตะบอนเก็บเสื้อผ้าเสีย “เจ้าไม่ใส่ก็ช่างเถอะ ข้าจะให้พี่สาวคนโตเจ้าใส่ สิบกว่าปีแล้วนางก็ยังไม่เคยได้ใส่ชุดใหม่เลย”

ครั้นเอ่ยถึงบุตรสาวคนโต เหล่าไท่ไท่ก็อดถอนใจไม่ได้

บุตรสาวคนโตอยู่บ้านแม่กินไม่อิ่มใส่ไม่อุ่น แต่งไปบ้านแม่สามี นั่นก็ต้องทนรองรับอารมณ์ตลอดเวลา

เฮ้อ นางให้กำเนิดบุตรสาวสามคน บุตรสาวคนโตช่างมีชะตาอาภัพนัก

ครั้นโจวกุ้ยหลานเห็นสีหน้าเหล่าไท่ไท่กลายเป็นไม่ดี ก็ทราบว่านางคิดถึงความลำบากของพี่สาวคนโต ดังนั้นจึงเอ่ยกับนางว่า “เช่นนั้นท่านแม่ก็ให้นางเถอะ เสื้อผ้าของท่านแม่ข้าก็ซื้อผ้าไว้แล้ว”

“หา? เจ้ายังซื้อผ้าอีก? ทำไมเจ้าถึงถลุงเงินเช่นนี้? ไอ้หยา ท่านปู่สวรรค์ของข้า เจ้าจะเอาชีวิตข้าหรือ!” เหล่าไท่ไท่ตบหน้าขาตัวเอง ทันใดนั้นใบหน้าอมทุกข์ของเหล่าไท่ไท่ในเมื่อครู่ก็กลายเป็นเอะอะมะเทิ่งในทันที

เหล่าไท่ไท่อายุปูนนี้แล้ว ทำไมบทจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนรวดเร็วปานนี้?

ไม่ใช่ว่าอายุมากจะปล่อยวางนิ่งเฉยหรือ? ทำไมเหล่าไท่ไท่ถึงเป็นอย่างนี้ล่ะ แถมยังอารมณ์ร้อนอีก?

“ข้าก็บอกเจ้าแล้วไม่ใช่หรือ ว่าจะทำชุดหน้าหนาวกับผ้าห่มน่ะ? ซื้อเยอะหน่อยยังจะถูกลงอีกเยอะ อย่างกับได้เปล่าแน่ะ แล้วทำไมข้าจะไม่เอา? ถ้าไม่เอาจริงๆ นั่นจะไม่ใช่คนโง่หรือ?”

โจวกุ้ยหลานพูดถูกจุดนิสัยเอาแต่ได้ของเหล่าไท่ไท่ เบนเรื่องว่าได้ผลประโยชน์ทันที

และก็เป็นอย่างที่คิด เหล่าไท่ไท่อารมณ์ดีแล้ว ชะโงกหน้าเข้ามา กระซิบถามโจวกุ้ยหลาน “พับหนึ่งถูกไปเท่าไร?”

โจวกุ้ยหลานชูนิ้วชี้ขึ้น

เหล่าไท่ไท่เบิกตาโต “ถูกไปหนึ่งร้อยอีแปะ? ไอ้หยา นั่นถูกไปไม่น้อยเลยนะ!”

“ไม่บอกเจ้า!” ครั้นโจวกุ้ยหลานกล่าวจบก็อดหัวเราะขึ้นไม่ได้ รีบเก็บนิ้วชี้แล้วขยับไปนั่งห่างอีกหน่อย กลัวว่าเหล่าไท่ไท่จะโมโหตีนาง

แล้วก็เป็นจริง เหล่าไท่ไท่ไม่ทำให้นางผิดหวัง โบกมือจะตีนางทันที

โจวกุ้ยหลานขดตัวเป็นก้อน “ข้าแต่งงานแล้วนะ ท่านแม่ยังจะตีข้าอีก!”

“ที่ตีก็คือเจ้านั่นแหละ! กล้าหลอกให้ข้าตกใจหรือ ปีกกล้าขาแข็งแล้วใช่ไหม!” เหล่าไท่ไท่ตะบึงตะบอนย้อนมาประโยคหนึ่ง ยังคิดจะตีอีกแต่เห็นท่าทางโจวกุ้ยหลานแล้วจึงชะงักงันเก็บมือ

เห็นเหล่าไท่ไท่เก็บมือทั้งสองแล้ว โจวกุ้ยหลานถึงได้นั่งเหยียดตัวตรงยิ้มตาหยี

แต่การเอะอะเมื่อครู่กลับทำให้เจ้าก้อนน้อยตกใจตื่น ลืมตาขึ้นเห็นผู้หญิงสองคนนั่งหันหลังให้ เมื่อเห็นพวกนางกำลังสนทนากันอยู่จึงหลับตาลง สะลึมสะลือผล็อยหลับไปอีกครั้ง

“ท่านแม่ ผ้ากับฝ้ายก็ซื้อมาแล้ว รอแต่ท่านแม่ไปทำที่บ้านข้าเท่านั้น ถ้าขนของลงเขายังต้องผ่านครึ่งหมู่บ้าน ถ้าคนเห็นจะพากันนินทากันอีก”

วันนี้โจวกุ้ยหลานมีจุดประสงค์ในการมา นั่นก็คือรับเหล่าไท่ไท่ไปตัดเสื้อผ้าที่บ้านนาง และปรับเปลี่ยนอาหารของเหล่าไท่ไท่ด้วย

“เจ้าใช้เงินไปเท่าไรเนี่ย ยังมีให้พี่ชายเจ้ายืมอีกหรือ? ข้าบอกว่าก่อนนะ พี่สาวทั้งสองของเจ้าไม่มีสักอีแปะ ข้าก็ได้แต่หวังกับเจ้าแล้ว!”

เหล่าไท่ไท่เอ่ยพลางกังวล

หลายวันก่อนนังเด็กนี่ยังบอกว่าจะให้นางยืมสิบตำลึง วันนี้กลับมาบอกนางว่าซื้อของมากมาย เงินจะยังพอหรือไม่ยังยากจะเอ่ย

โจวกุ้ยหลานไม่พูดมาก ยื่นมือล้วงถุงเงินจากอกออกมาถุงหนึ่ง แล้ววางไว้บนโต๊ะ พยักพเยิดกับเหล่าไท่ไท่ “เปิดดูสิ”

ครั้นเห็นถุงเงิน ดวงตาทั้งคู่ของเหล่าไท่ไท่ก็เริ่มเปล่งประกาย ยื่นมือไปหยิบถุงเงินไว้ในมือ

หลังจากลูบถุงเงิน นางก็อดถอดทอนใจไม่ได้ “ผ้าดีอย่างนี้ ลูบแล้วยังลื่นมือ!”

“ก็ใช่สิ นี่เป็นของที่เถ้าแก่ใหญ่ให้มาเชียวนะ” โจวกุ้ยหลานเขยิบเข้าไป กล่าวกับเหล่าไท่ไท่

เหล่าไท่ไท่จุๆ ปาก “ไม่งั้นข้าตัดมาทำที่รัดผมให้เจ้าเถอะ?”

“อย่าเชียวนะ! ข้ายังต้องใช้มันใส่เงินอีก!” โจวกุ้ยหลานตกใจ รีบห้าม

นางไม่สงสัยในการทำให้เป็นจริงในถ้อยคำนี้ของเหล่าไท่ไท่สักนิด

“ผ้าดีขนาดนี้ เอามาทำถุงเงินสิ้นเปลืองเปล่า...”