นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 112

ก่อนหน้านี้นางเคยพูดว่าอยากให้ครอบครัวมารดาของตัวเองร่วมด้วย แต่เรื่องนี้นางยังไม่ได้คุยกับเขา เขากลับเอ่ยปากขึ้นเองก่อน

นี่เห็นนางเป็นครอบครัวแล้วจริงๆ และยังเห็นเหล่าไท่ไท่กับโจวต้าไห่เป็นครอบครัวตัวเองอีกด้วย!

“นั่นจะได้อย่างไร? นั่นเป็นฝีมือทำมาหากินของเจ้านะ ถ้าพาข้าไปด้วย เช่นนั้นรายได้เจ้าก็ลดลงมากสิ? นี่ไม่ได้!” โจวต้าไห่นิ่งงันพักหนึ่ง หลังจากตระหนักแล้วก็รีบส่ายหน้า

ตอนนี้จะเข้าหน้าหนาวแล้ว เป็นช่วงเผาถ่านพอดิบพอดี ผ่านหน้าหนาวไปก็ขายถ่านไม่ได้แล้ว

แต่เมื่อเหล่าไท่ไท่ที่อยู่ข้างๆ ได้ยิน ก็แอบหยิกบุตรชายโง่งมทีหนึ่ง

ฉางหลินก็พูดเองแล้วว่าจะพาเขาไปเผาถ่าน อย่างไรก็ยังเสริมค่าใช้จ่ายในบ้านได้ แต่เจ้าบุตรชายโง่งมคนนี้กลับไม่รับปาก!

สวีฉางหลินลุกขึ้นเดินออกมา เขามองโจวกุ้ยหลานแวบหนึ่ง เห็นนางกำลังมองตนอยู่พอดี คาดว่านางก็อยากให้พี่ชายทำเช่นนี้เหมือนกัน ดังนั้นจึงเอ่ยปากอีกครั้ง “เราทำมากหน่อย อย่างไรก็ได้เงิน ข้าทำคนเดียวก็ไม่ได้ ต้องการคนช่วย”

“ไอ้หยา ต้าไห่ ฉางหลินต้องการคนช่วย เจ้ายังไม่รีบรับปากอีก?” เหล่าไท่ไท่ร้อนรน พูดไปก็พยักพเยิดกับบุตรชายตัวเองไป

ฉางหลินต้องการช่วยต้าไห่ หากต้าไห่ไม่ยอม เช่นนั้นต่อไปฉางหลินคงดูแลต้าไห่อย่างพี่เมียไม่ได้แล้ว

“พี่ เจ้าก็รับปากเถอะ ตำบลนั้นใหญ่ออกปานนี้ คนตั้งเท่าไรต้องการถ่าน อีกอย่าง ถ้าพวกท่านเผาถ่านได้ดี คนเขายังต้องแย่งกันซื้อ ถึงตอนนั้นพวกเจ้าสองคนก็เผาไม่ทันแล้ว ทำไมยังไม่รับปากล่ะ?”

ตอนนี้โจวกุ้ยหลานก็เริ่มเกลี้ยกล่อมโจวต้าไห่ด้วย

นางเข้าใจดีว่าพี่ชายคนนี้ของตนกลัวว่าจะเอาเปรียบผู้อื่น แต่นางไม่อยากเห็นเขายากจนข้นแค้นอย่างนี้ต่อไป กิจการนี้ต้องร่วมด้วยช่วยกันในครอบครัวจึงจะทำให้ใหญ่ได้

“เจ้าเป็นคนที่จะแต่งเมียแล้ว ต่อไปยังต้องมีลูก ถึงตอนนั้นคนในครอบครัวต้องให้เจ้าเลี้ยง เจ้าจะอาศัยแค่ที่ดินไม่กี่ไร่เลี้ยงครอบครัวหรือ? เจ้าจะให้ลูกเมียเจ้าต้องรับกรรมไปกับเจ้าหรืออย่างไร?”

เหล่าไท่ไท่กล่าวพลางหยิกแขนโจวต้าไห่แรงๆ ออกแรงมือเต็มเหนี่ยว

หากมิใช่เพราะอยู่ต่อหน้าฉางหลิน นางต้องเอาไม้มาตีบุตรชายคนนี้ให้หนักยกหนึ่งแน่!

เรื่องดีที่คนอื่นคิดยังไม่กล้าคิด แต่เขากลับไม่รับปาก!

เขาถูกถ้อยคำนี้ของเหล่าไท่ไท่พูดแทงใจดำ ตอนนี้มีเขากับท่านแม่ของเขาสองคน อาศัยที่ดินในบ้านก็ยังกินไม่อิ่ม แล้วถ้ายังมีภรรยากับลูกอีก นั่นมิต้องหิวตายหรือ?

คิดอย่างนี้แล้วเขาก็หวั่นไหว

“ข้าแค่ไม่อยากให้รายได้พวกเจ้าลดลง” เขากล่าว จากนั้นก็เกาศีรษะอีก

โจวกุ้ยหลานกระจ่างในความคิดของเขา พลันเอ่ย “เช่นนั้นก็อย่างนี้แล้วกัน สองสามวันนี้ท่านไปช่วยฉางหลินก่อน พวกเราให้ค่าจ้างท่าน ถ้าขายแล้วได้เงินมาก เราก็ไม่ต้องห่วงเรื่องการกินการอยู่อีก ถึงตอนนั้นท่านค่อยแบ่งเงินกับฉางหลิน เป็นอย่างไร?”

นี่ถือเป็นการเชิญคนช่วยทำงาน ไม่นับว่าแย่งการค้า

โจวต้าไห่ได้ยินก็ส่ายหน้า “ไม่ได้ๆ ช่วยพวกเจ้าทำงานจะรับเงินได้อย่างไร? ข้าจะช่วยพวกเจ้าทำ ถ้าพวกเจ้าทำไม่ไหวแล้วข้าค่อยไปเสริม”

“ถ้าเจ้าไม่รับเงิน เราก็จะไม่ให้เจ้าช่วย พวกเราจะไปเชิญพวกคนที่สร้างบ้านให้พวกเราในตอนนั้นมาช่วยเผาถ่านแทน! ถ้าคนพวกนั้นเรียนฝีมือไป ถึงตอนนั้นพวกเราก็ไม่ต้องทำมาค้าขายแล้ว คงต้องให้ฉางหลินไปล่าสัตว์ต่อ”

โจวกุ้ยหลานหึเย็นทีหนึ่ง เบือนหน้าไม่มองโจวต้าไห่อีก