นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 116

พอโจวกุ้ยหลานได้ยินเสียงก็ออกมาจากในครัว เห็นเขาถือไก่ป่าสองตัวในมือ

“รีบไปล้างหน้าล้างตาเถอะ แล้วมากินอาหารเช้า พี่ชายพวกเรามาตั้งนานแล้ว” โจวกุ้ยหลานกล่าวพลางหมุนตัวกลับห้องครัว ยกน้ำออกมากะละมังหนึ่ง แล้ววางบนโต๊ะ

สวีฉางหลินรับคำ ยกขาเดินไปล้างหน้า

เหล่าไท่ไท่ส่งสายตากับโจวกุ้ยหลาน โจวกุ้ยหลานพลันเข้าใจจึงรีบเดินไปหา

“เดี๋ยวเจ้าต้มแกงแล้วส่งไปที่บ้านลุงใหญ่เจ้าครึ่งหนึ่ง เมื่อวานครอบครัวเขาอาละวาดทั้งวัน หวังหยู่ชุนแบ่งอาหารไปไม่น้อย ในบ้านยังมีคนป่วยสองคน เราก็ส่งไปให้พวกเราบำรุงหน่อย” เหล่าไท่ไท่ขยับเข้าข้างหูโจวกุ้ยหลาน กระซิบกระซาบ

“ไม่อย่างนั้นข้าเอาไก่ไปให้ตัวหนึ่งแล้วกัน แบบนี้ท่านลุงใหญ่จะได้กินบ้าง” โจวกุ้ยหลานเอ่ย

ครั้นนึกถึงรูปร่างผอมแห้งของโจวต้าซาน โจวกุ้ยหลานจึงตอบรับเสียงหนึ่ง

อย่างไรนั่นก็เป็นลุงใหญ่ของนาง เป็นลุงใหญ่ที่ใช้ชีวิตของตัวเองทั้งครอบครัวช่วยพวกนางทั้งบ้าน

“ไอ้หยา เจ้าโง่หรืออย่างไร? ถ้าให้ไก่หนึ่งตัว พวกเขาก็ต้องคิดว่าบ้านเจ้ายังมีไก่อีกเยอะ ถ้าเจ้าให้ครึ่งตัว พวกเขาก็จะรู้ว่าบ้านเจ้ามีไก่แค่ตัวเดียว แต่ยังอุตส่าห์แบ่งให้พวกเขาครึ่งหนึ่ง นี่ก็คือน้ำใจ!”

เหล่าไท่ไท่กลอกตาใส่โจวกุ้ยหลาน อธิบายกับนาง

เหมือนจะมีเหตุผลแฮะ

โจวกุ้ยหลานครุ่นคิด รู้สึกว่าเหล่าไท่ไท่กล่าวได้ถูกต้อง

“จริงสิ เมื่อวานพวกเขาแยกบ้านกันอย่างไร?” โจวกุ้ยหลานนึกถึงเรื่องเมื่อวานจึงถาม

แต่พอพูดถึงเรื่องเมื่อวาน สีหน้าเหล่าไท่ไท่ก็ไม่สู้ดีนัก “พี่สะใภ้หยู่ชุนเจ้าคนนั้นเลวจริงๆ พอผู้ใหญ่บ้านกับกํานันมาถึงบ้านก็อาละวาดอีกพักหนึ่ง บอกว่าจะแยกบ้านตามจำนวนผู้ชาย ครอบครัวพี่รองเจ้ามีผู้ชายสี่คน ส่วนลุงใหญ่เจ้ากับซานเฉียงมีผู้ชายแค่สองคน ของก็เลยถูกนางแย่งเอาไปเป็นส่วนใหญ่ ”

นี่...ยังมีการแบ่งแบบนี้ด้วย?

“แล้วท่านป้าใหญ่ข้ารับปากหรือ?” โจวกุ้ยหลานรู้สึกว่าเรื่องนี้จะเกินไปแล้ว

ต่อไปซานเฉียงยังมีลูกอีก แต่ตอนนี้กลับไม่ได้อะไรเลย?

อีกอย่าง ท่านลุงใหญ่กับท่านป้าใหญ่เป็นผู้ใหญ่ แถมยังเป็นคนป่วยอีก ส่วนทางพี่เอ้อร์เฉียงเป็นเด็กสามคน...

“จะทำอย่างไรได้ นางลุกขึ้นมาอาละวาดได้หรือ! หวังหยู่ชุนร้องไห้ฟูมฟายอยู่ตรงนั้น บอกว่าถ้าไม่แบ่งอย่างนี้นางจะเอาลูกสามคนกลับบ้านแม่ ลุงใหญ่เจ้าเองก็จนปัญญา”

ว่าแล้วเหล่าไท่ไท่ก็เดือดปุดๆ

ทำไมถึงตบแต่งเจ้าคนพรรค์นี้กลับมาได้นะ?

โจวกุ้ยหลานรู้สึกว่ามีเรื่องกับหวังหยู่ชุนไม่ได้จริงๆ

“พวกเราที่นี่มีกฎ แยกบ้านแล้วญาติต้องมอบของเสริมสักหน่อย เมื่อคืนข้าส่งไปให้แล้ว วันนี้เจ้าก็เอาไก่ไป”

เหล่าไท่ไท่กลัวว่าโจวกุ้ยหลานจะไม่เข้าใจจึงอธิบาย

โจวกุ้ยหลานพลันกระจ่าง พยักหน้า

เมื่อกลับห้องครัวก็เห็นสวีฉางหลินกำลังตักโจ๊กอยู่พอดี

โจวกุ้ยหลานเดินสองสามก้าว หยิบขนมหัวไชเท้าออกมาจากตู้กับข้าวจานหนึ่ง วางไว้บนเตา ให้เขารับประทานอยู่ตรงนั้น ส่วนนางก็ตักน้ำใส่ในหม้อ ไปที่เตาแล้วหยิบฟืนเริ่มต้มน้ำ

ไม่นานสวีฉางหลินก็รับประทานอาหารเช้าเสร็จ พร้อมกับล้างถ้วยด้วย

ตอนเช้าตัดต้นเอาไปตากแดดอยู่ที่โล่ง ตกบ่ายก็นำไม้ที่ตัดตอนเช้ามาเผาถ่าน

สวีฉางหลินคิด จากนั้นก็เดินเร็วออกไป