นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 117

โจวกุ้ยหลานตอบไปคำ หยิบที่คีบเขี่ยสองสามที ให้ไฟแรงขึ้นอีกหน่อย

“ยังเป็นกุ้ยหลานดี!” ซานเฉียงยิ้มเบิกบาน

สองวันนี้มีคนมากมายเอาของมาให้บ้านเขา แต่อย่างไรทุกคนก็อัตคัด ครอบครัวไหนต่างก็ไม่มีเนื้อสัตว์ ดังนั้นแกงไก่ของโจวกุ้ยหลานจึงเป็นของดีชิ้นแรก

“บ้านเจ้าไม่พอกินแล้วกระมัง? เจ้าเอากลับไปบ้างเถอะ เหลือไว้ถ้วยหนึ่งให้ป้าใหญ่เจ้ากับชิวเซียงกินก็พอแล้ว” โจวต้าซานกล่าวพลางไปหาถ้วยจากตู้เก็บถ้วยชาม

โจวกุ้ยหลานเบะปาก

ใครอยากให้โจวชิวเซียงกินกัน? นั่นศัตรูความรักนางเลยนะ!

แล้วยังหลี่ซิ่วยิงอีก ถึงจะน่าสงสาร แต่ก็ทำให้นางหงุดหงิดยิ่ง นี่นางเอามาให้ท่านลุงใหญ่กับซานเฉียงกินต่างหาก!

แต่นางก็ตระหนักดี พวกเขาครอบครัวเดียวกัน ตอนนี้ยังเป็นคนป่วยอีก ในบ้านมีของดีของอร่อยก็ต้องให้พวกนางสองคน

“ข้าเอามาแล้วจะเอากลับไปได้อย่างไร? อีกอย่าง ในบ้านยังมีอีก ข้าเอามาครึ่งหนึ่ง” โจวกุ้ยหลานกล่าวห้ามโจวต้าซาน พักหนึ่งแล้วจึงเอ่ยต่อ “ท่านลุงใหญ่ ชามใหญ่นี่พอให้พวกท่านทั้งครอบครัวกินแล้ว ท่านกับพี่ซานเฉียงก็ต้องกินด้วยนะ ต่อไปในบ้านยังต้องพึ่งพวกท่านทั้งสองอีก จะเสียสุขภาพไม่ได้”

โจวต้าซานอึ้ง การเคลื่อนไหวมือสั่นเทานิดๆ

กุ้ยหลานคิดได้กระจ่างปานนี้?

หรือเพราะออกเรือนแล้วจึงเปลี่ยนไป? ก็ใช่ ต้องจัดการงานทั้งบ้าน ดูท่าจะเก่งใหญ่แล้ว

“ยังเป็นกุ้ยหลานฉลาด ถ้าเจ้าไม่พูดอย่างนี้ เดี๋ยวพ่อข้าต้องเก็บไว้ให้แม่ข้าชิวเซียงค่อยๆ กินแน่”

ซานเฉียงหัวเราะซุกซนเอ่ย

“พูดมาก!” โจวต้าซานตวาดซานเฉียงด้วยความโกรธอีกครั้ง

ทำไมลูกชายคนนี้ถึงปากมากอย่างนี้นะ ไม่เหมือนผู้ชายเลย

ซานเฉียงก้มหน้า แอบพยักพเยิดกับโจวกุ้ยหลาน

เทแกงไก่ในชามใส่ชามใบใหญ่บ้านตัวเอง หนึ่งชามก็ยังเทไม่หมด เขาจึงหยิบชามใบใหญ่อีกชามมาถึงจะหมด จากนั้นจึงวางชามใบใหญ่ของโจวกุ้ยหลานตะกร้าก่อนจะเอ่ย “กุ้ยหลาน เจ้าไม่ต้องช่วยอยู่ที่นี่แล้ว พวกฉางหลินยังรอเจ้ากลับไปทำกับข้าวละสิ? ข้าไม่รั้งเจ้าไว้แล้ว”

โจวกุ้ยหลานลุกขึ้นเอ่ยกับเขา ออกจากห้องครัว ซานเฉียงรีบส่งออกมา

“แล้วห้องครัวนี้พวกท่านแบ่งกันอย่างไร?”

“พี่สะใภ้รองจะสร้างในบ้านเอง นางไม่ชอบห้องครัวเก่าๆ นี่” ซานเฉียงตอบด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง

แบบนี้ยังดี อย่างน้อยก็ไม่ต้องกลัวว่าแกงไก่ชามนั้นจะถูกหวังหยู่ชุนขโมยกิน

เมื่อเดินออกมา เอ้อร์เฉียงก็ยิ้มกับนาง แล้วก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองต่อ

โจวกุ้ยหลานรู้สึกอึดอัดใจอยู่บ้าง ในความทรงจำของเจ้าของร่าง ลูกผู้พี่ชายสองคนนี้ดีต่อนางมาก แต่ตอนนี้เอ้อร์เฉียงกับหวังหยู่ชุนแยกครอบครัวไปแล้ว นางจึงไม่อยากมีปัญหานัก

หลังจากทักทายกับเขาแล้ว นางก็ก้มหน้าสาวเท้าออกจากบ้านโจวต้าซาน

ตามหลักนางควรมอบของให้บ้านเอ้อร์เฉียงจำนวนหนึ่ง แต่สิ่งของเหล่านั้นจะไม่ถึงปากเอ้อร์เฉียง

เอาไว้ค่อยส่งข้าวจำนวนหนึ่งให้ทั้งสองบ้านแล้วกัน แน่นอนว่าเป็นตามมารยาทเท่านั้น...

ยิ่งคิดถึงครอบครัวโจวต้าซาน นางก็ยิ่งไม่สบายใจ

ทันใดนั้นก็มีคนเรียกชื่อนางจากข้างหลัง ครั้นหันกลับไปก็เห็นไป๋เย่จื่อกำลังวิ่งมาหานาง

โจวกุ้ยหลานชะงักงัน นับจากคราวก่อนที่ไป๋เย่จื่อส่งอาหารมาให้นางที่บ้านก็ครึ่งเดือนกว่าแล้ว จากนั้นก็ไม่พบเห็นอีกเลย แล้วตอนนี้อีกฝ่ายมาหานางทำไม?

นางคิดแล้วจึงยืนอยู่กับที่รออีกฝ่ายมา

ไป๋เย่จื่อคล้องตะกร้าใบหนึ่งไว้ในมือ วิ่งตลอดทาง กระหืดกระหอบอยู่ตรงหน้าโจวกุ้ยหลาน