นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 118

โจวกุ้ยหลานยิ้มตอบรับด้วย

“ยังเป็นผู้ชายเจ้ามีฝีมือ ผู้ชายบ้านข้ามีแต่อยู่ในนารับใช้เรือกแปลง ช่างเถอะ ไม่พูดเรื่องพวกนี้แล้ว ข้ากลับไปล่ะ”

เมื่อกล่าวจบ อาสะใภ้ชุ่ยฮวาก็เดินออกไปข้างนอกโดยมีโจวกุ้ยหลานกับเหล่าไท่ไท่ส่งนางออกไป พอเห็นนางเดินลงตามแนวเขาแล้วก็รีบดึงเหล่าไท่ไท่เข้าเรือน กระซิบถาม “เรื่องแต่งงานของพี่ตกลงเอาอย่างนี้แล้วหรือ? พี่ข้ารู้หรือไม่?”

“เมื่อวานพี่เจ้าก็ไปดูตัวมาแล้วไม่ใช่หรือ บอกว่าแม่นางหน้าตาดี ทำงานเก่ง แถมยังไม่รังเกียจว่าบ้านเราจน ยินดีแต่งมา แล้วเรายังมีอะไรให้พูดอีก?”

เหล่าไท่ไท่ดีใจ รู้สึกกำลังจะได้ปลดภาระหนักอึ้งตรงบ่า สบายอกสบายใจ

แต่พอนึกถึงท่าทีไป๋เย่จื่อเมื่อครู่แล้ว โจวกุ้ยหลานก็จำต้องคุยเรื่องนี้กับเหล่าไท่ไท่

“ท่านแม่ไม่เห็นว่าทางนั้นเป็นอย่างไรก็รับปากแล้วหรือ? พี่ชายข้ากับแม่นางคนนั้นยังไม่คุ้นเคยกับอีกฝ่ายเลย จะชอบนางหรือไม่? แล้วนางจะชอบพี่ข้าหรือไม่?”

เหล่าไท่ไท่ถลึงตา “เจ้าคิดจะทำอะไรอีก? ข้าบอกนางนะ กว่าพี่เจ้าจะตบแต่งเมียได้ เจ้าอย่าก่อนเรื่องเชียว! ถ้าก่อเรื่องจนล้มเลิกไป ข้าจะตีขาเจ้าให้หักเลย!”

พูดอย่างนี้อีกแล้ว นางฟังจนเบื่อ

โจวกุ้ยหลานอดกลอกตาไม่ได้ แต่ไม่รู้สึกน้อยใจ “ไม่แน่ว่าลับหลังอาจมีแม่นางชอบพี่ข้าก็ได้ ทำไมท่านไม่ให้พี่ข้าเลือก แต่กลับไปตอบตกลงกับอาสะใภ้ชุ่ยฮวาเสียเล่า? ท่านแม่ จะเปลี่ยนใจตอนนี้ก็ยังทันนะ!”

หากพี่ชายนางสามารถตบแต่งกับคนที่ชอบได้ ต่อไปก็จะดำรงชีวิตอย่างมีความสุข คนเขายังรู้จักรักสงสารเขา ถึงตอนนั้นก็อยู่กันอย่างหวานชื่น

“เจ้าอยากพูดอะไร? แม่นางที่ไหนชอบพี่ชายเจ้า?” เหล่าไท่ไท่ถามด้วยความสงสัย

โจวกุ้ยหลานเบะปาก เหล่าไท่ไท่จับประเด็นเก่งเสียจริง

“เมื่อกี้ไป๋เย่จื่อรั้งข้าไว้ ถามเรื่องแต่งงานพี่ข้า ข้าเห็นนางร้อนรนมาก”

“อะไรนะ? นังหนูบ้านตระกูลไป๋? นั่นไม่ได้ๆ! บ้านนางขายเต้าหู้เชียวนะ มีเงิน บ้านเขาไม่ยกลูกสาวให้พี่เจ้าหรอก” เหล่าไท่ไท่ได้ยินแล้วก็ส่ายหน้า

“แล้วถ้าต่อไปพี่ข้ามีเงินก็ได้ไม่ใช่หรือ? ถึงตอนนั้นถ้าพี่ข้าแต่งกับสะใภ้ที่ไม่ชอบก็ต้องโทษท่านแม่แล้ว!” โจวกุ้ยหลานรีบเอ่ย

ในความคิดของนาง ต้องหาคนที่ตนชอบและเขาก็ชอบคนแต่งงานด้วยถึงจะดี

เหล่าไท่ไท่ไม่อยากพูดกับนางมาก หันไปจะนั่งม้านั่งที่นั่งอยู่ตลอดช่วงเช้า

พอเห็นเหล่าไท่ไท่จะไป โจวกุ้ยหลานก็คว้าแขนนางเอาไว้อีก “ท่านแม่ หมู่บ้านเดียวกัน ท่านก็เห็นไป๋เย่จื่อมาแต่อ้อนแต่ออก ทำไมไม่ลองคิดดูอีกสักหน่อยล่ะ?”

“เจ้ารู้อะไร ตระกูลไป๋พวกเขามีญาติร่ำรวย เปิดโรงเตี๊ยมอยู่ในตำบล เต้าหู้ที่พวกเขาทำกับเอาไปขายที่ตำบล แต่ละปีมีรายได้เท่าไร เจ้าดูการแต่งเนื้อแต่งตัวพวกเขาทั้งบ้านสิ ไม่เหมือนกับพวกเรา ต่อให้ข้าไปบ้านพวกเขา พวกเขาสองคนก็ไม่รับปากหรอก พวกเขาอยากให้ลูกสาวตัวเองได้แต่งกับคนมีเงิน”

เหล่าไท่ไท่ก็ไม่อยากพูดจนเกินไป จึงได้แต่อธิบายคร่าวๆ

เมื่อได้ยินเหล่าไท่ไท่ว่าอย่างนี้ โจวกุ้ยหลานก็กระจ่างว่ามีเรื่องที่นางไม่บริสุทธิ์อยู่

แต่พอคิดๆ ดู พ่อแม่ของไป๋เย่จื่อก็ไม่ไปมาหาสู่กับคนในหมู่บ้าน มักพาไป๋เย่จื่อไปที่ตำบล

แต่นางก็ไม่ไปรบกวนคนอื่น บางทีพวกเขาอาจแค่ไม่อยากยุ่งเรื่องวุ่นวายในหมู่บ้านพวกนั้นล่ะ?

นางยังอยากพูดอะไร แต่ถูกเหล่าไท่ไท่ถลึงตาใส่ เอ่ยเสียงเย็น “เรื่องนี้อย่าพูดออกไปนะ ไม่อย่างนั้นจะเสียชื่อคนเขาได้”

โจวกุ้ยหลานตระหนักใจเรื่องกดขี่ผู้หญิงในยุคสมัยนี้ ดังนั้นจึงได้แต่รับปาก

เฮ้อ น่าเสียดายหัวใจสาวน้อยจังเลยน้า...

“ยังยืนทำอะไรอีก? รีบไปทำกับข้าวสิ!” เหล่าไท่ไท่หยิบของขึ้นมาแล้วทำงานในมือของตัวเองต่อ